Τα αίσχη έχουν τρία σκέλη: το ένα είναι ο βιασμός του αθλήματος από τους διαιτητές, το δεύτερο είναι τα φοβερά επεισόδια που προκάλεσαν οπαδοί του Ολυμπιακού ξυλοκοπώντας τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναικού και το τρίτο το ζήτημα των παραγόντων του ποδοσφαίρου και της συμπεριφοράς αυτών.
Επειδή το δεύτερο και το τρίτο είναι τα "εύκολα", εγώ θα ανφερθώ κυρίως στην καυτή πατάτα του πρώτου σκέλους.
Ως προς τη διαιτησία λοιπόν: είναι η γάγγραινα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η κατάφωρη και συνεχής αδικία που βιώνουν συγκεκριμένοι σύλλογοι, την ώρα που ορισμένοι άλλοι (συνήθως ο εξής ένας) ευνοούνται συστηματικά είναι η αιτία για την πλήρη απαξίωση του αθλήματος στην Ελλάδα, ιδίως από το 1996 έως και σήμερα.
Γιατί απ το 1996; Ας με συγχωρήσουν οι κάθε λογής συμψηφιστές που προκειμένου να συντηρήσουν το σύστημα ανέπαφο δηλώνουν ότι "Ολυμπιακός και Παναθηναικός μοιράζονται τα πάντα, βιάζουν το ποδόσφαιρο και άρα δε δικαιούνται διά να ομιλούν", αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι.... αλλά καθόλου έτσι!
Στην περίοδο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (1979 και έπειτα), οι ΠΑΕ απέκτησαν μετοχική υπόσταση και επιχειρηματίες προέδρους.
Στην περίοδο λοιπόν 1979-1996 κατηγορούνταν ο Παναθηναικός ως δυνάστης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Απολογισμός του Παναθηναικού σ' αυτήν την περίοδο;
6 πρωταθλήματα σε 17 χρόνια!
Τα υπόλοιπα: Ολυμπιακός 5, ΑΕΚ 4, ΠΑΟΚ 1 (!), Λάρισα 1 (!!!!!)
Ορίστε λοιπόν: αυτή είναι η περίφημη "δυναστεία" του Παναθηναικού!!!
Πήρε όλοι όσα τους αναλογούσαν, έως και... κάθε πικραμένος, που λέει ο λόγος, αφού επαρχιακή ομάδα δεν τα είχε καταφέρει ποτέ πριν από την επαίσχυντη "βαρδιγιαννοκρατία" και τα κατάφερε τότε (η Λάρισα).
Ας μη μιλήσω για τα κύπελλα της ίδιας περιόδου, όπου σήκωσαν το τρόπαιο και ο ΟΦΗ και η Καστοριά και η Λάρισα... Τέτοια εγκλήματα λοιπόν έκανε ο Παναθηναικός στην περίοδο της "ηγεμονίας" του: επέτρεψε σε όποιο σύλλογο το άξιζε, να πάρει τρόπαια, να μεγαλώσει την ιστορία του, να διεκδικήσει επί ίσοις όροις το δικαίωμά του στη νίκη. Είτε επρόκειτο για τους βασικούς του αντιπάλους (ΟΣΦΠ, ΑΕΚ) είτε για άλλους συλλόγους.
Και μάλιστα σε αυτήν την περίοδο ο Παναθηναικός έφταε μία φορά στα ημιτελικά και μία φορά στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ ΄΄εφτασε και άλλη μία φορά στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ. Απ τους υπόλοιπους μόνο η Λάρισα έφασε σε αυτήν την περίοδο στα προημιτελικά του Κυπελλούχων- όλοι οι άλλοι άφαντοι!
Το 1996 ο Σωκράτης Κόκκαλης διαπράττει εν μία νυκτί παραγοντικό πραξικόπημα και αλλάζει χέρια το κουμάντο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια νύχτα στην Αλεξανδρούπολη, σε μια συνέλευση της ΕΠΟ, την ώρα που ο Γ, Βαρδινογιάννης φυσικά κοιμόταν, όπως συνήθιζε...
Απολογισμός από τότε; 12 πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός από τα 14 που διεξήχθησαν και 2 ο Παναθηναικός!!! Και μάλιστα σε πολλούς φίλους του Ολυμπιακού να μη φαίνεται περίεργη η παγκόσμια πρωτοτυπία του 12/14, αλλά αντιθέτως να θεωρούν τα δύο του Παναθηναικού κλεμμένα και άδικα... Τι να πει κανείς;
Είναι σαν ένας δικτάτορας που σε εικονικές εκλογές λαμβάνει το 99% των ψήφων, να κατηγορεί για νοθεία τους εκπροσώπους του ... 1% !!!
Σε μια περίοδο άλλωστε που ο Παναθηναικός μεγαλουργούσε στα Ευρωπαικά Κύπελλα με συνεχόμενες καταπληκτικές παρουσίες ειδικά την περίοδο 1999-2005, ενώ ο Ολυμπιακός αποτύγχανε συνεχώς να δικαιολογήσει στις ευρωπαικές διοργανώσεις την εγχώρια αυτοκρατορία του- τυχαίο; δε νομίζω!
Για του λόγου το αληθές ο Παναθηναικός σε 9 συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει 4 προκρίσεις στον επόμενο γύρο, με μία συμμετοχή στα ημιτελικά και δύο στα πρημιτελικά, ενώ ο Ολυμπιακός σε 12 συμμετοχές έχει μόλις 3 προκρίσεις, εκ των οποίων οι δύο τα τέσσερα τελευταία χρόνια- δηλαδή μεταξύ 1997 και 2007 είχε δ΄κεα συμμετοχές με μία μόλις φορά να προκρίνεται!!!
Και αυτή η ιδιότυπη ποδοσφαιρική Χούντα επεστράτευσε φυσικά το βασικό όργανο κάθε Χούντας: την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Έτσι το 1996, σε μια εποχή που ο αθλητικός τύπος περιοριζόταν στα παραδοσιακά και ευπρεπή φύλλα (φως, αθλητική ηχώ, φίλαθλος συν την -εκσυγχρονιστική αντικειμενική τότε- sportime) ξαφνικά ανοίγουν εφημερίδες "κόκκινων αποχρώσεων" ο Πέτρος Κωστόπουλος (ο Κόσμος των Σπορ) και ο Θέμος Αναστασιάδης (ο Πρωταθλητής). Ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν, αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας...
Έκτοτε άρχισε η κατρακύλα του αθλητικού τύπου με τα εμετικά πρωτοσέλιδα εκατέρωθεν, από τις οπαδικές φυλλάδες κάθε χρώματος και από τις δήθεν αντικειμενικές που είναι "από όποιον τα αρπάξουν" καθε φορά και όπου φυσά ο άνεμος...
Έκτοτε η καφρίλα και το χουλιγκανιλίκι αποθεώθηκαν αφού παντού κυριάρχησαν πρόεδροι-μπράβοι, που αντιπροσωπεύουν τη -συμπαθή κατά τ' άλλα- κοινωνική τάξη της Τρούμπας και της παραλιακής Νύχτας. Ο ψυχισμός του Έλληνα φιλάθλου άλλαξε για τα καλά: αφενός οι νικητές με κάθε τρόπο και αφετέρου οι -συνήθως αδίκως- ηττημένοι, οι οποίοι δεν ξέρουν προς τα πού να στρέψουν την οργή τους για το βιασμό ενός αγαπημένου τους χόμπι.
Άπ το 1996 και μετά τα σκάνδαλα κυριάρχησαν στο ποδόσφαιρο χωρίς ούτε ένας να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη. Τρανό παράδειγμα τα ηχογραφημένα ντοκουμέντα με τις συνομιλίες κάποιων εκ των πρωτεργατών της "παράγκας" της ΕΠΟ, τα οποία έπαιζαν για μέρες στις εκπομπές του Κυριάκου Θωμαίδη και του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, αλλά όλως τυχαίως κανείς εισαγγελέας δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να διατάξει την αυτονόητη εισαγγελική έρευνα.
Σημειωτέον ότι στην Ιταλία για ανάλογες υποθέσεις, αφαιρέθηκαν δύο πρωταθλήματα από τη Γιουβέντους και υποβιβάστηκε βάσει νόμου στη β' εθνική και την ακολούθησε η Φιορεντίνα, ενώ η Μίλαν ξεκίνησε το επόμενο πρωτάθλημα με -15 βαθμούς, αν θυμάμαι καλά...
Στην Ελλάδα; Ναι, σωστά μαντέψατε: δεν έγινε τίποτα!
Γιατί αν γινόταν θα έπρεπε να αφαιρεθούν κάποια βρώμικα πρωταθλήματα από την τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού και να υποβιβαστεί τιμωρημένος στη Β' Εθνική, μαζί με άλλεςεμπλεκόμενες ομάδες στα πρωτοφανή σκάνδαλα με πρώτες το Αιγάλεω και την Ξάνθη. Αλλά... Ομερτά!
Τα παραπάνω τα ανέφερα για να τονίσω στους συμψηφιστές- Πάγκαλους της αθλητικής δημοσιογραφίας ότι θυμόμαστε τα όσα έχουν γίνει πριν και μετά το 1996.
Δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Απλά έχουμε υπομονή ελέφαντα και δεν τους έχουμε πα΄ρει ακόμη με τις πέτρες.
Κύριοι "Πάγκαλοι", λοιπόν ΔΕ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΜΑΖΙ τα πρωταθλήματα!
Δεν τρώνε μαζί οι θύτες και τα θύματα. Δεν τρώει μαζί ο 12 στα 14 και ο 2 στα 14...
Δεν τα φάγανε μαζί ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναικός.
Διότι τις φάγανε χώρια στο ματς-ορόσημο της ντροπής του 2003 στη Ριζούπολη όπου η τρομοκρατία του ιδιωτικού στρατού του Κόκκαλη (λέγε με και "θύρα 7") διέπραξε εκγλήματα κατά της σωματικής και ψυχολογικής ακεραιότητας των παικτών, υπό την εκκωφαντική ανοχή των Αρχών. Ο Αστυνομικός Διευθυντής που ήταν υπέυθυνος για τη διεξαγωγή του Αγώνα, "κος" Τσιρώνης, "προβιβάστηκε" λίγο καιρό μετά σε υπεύθυνο ασφαλείας της ΠΑΕ Ολυμπιακός και ο υπέυθυνος ασφαλείας της ΕΠΟ (μου διαφεύγει το όνομά του, αλλά σιχαίνομαι και να το ψάξω) τον ακολούθησε στη "μαμά εταιρεία" ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Γι αυτό κύριοι συμψηφιστές, ο Παναθηναικός έχει κατακτήσει το δικαίωμα να μιλάει, να φωνάζει και να διαμαρτύρεται.
Το κατέκτησε σφαγιαζόμενος συνεχώς από τους διαιτητές, το κατέκτησε δαρμένος σε Ριζούπολη και Καραισκάκη, το κατέκτησε διαφημίζοντας το έρμο το ελληνικό ποδόσφαιρο στα ευρωπαικά κύπελλα ως ο μοναδικός άξιος εκπρόσωπός του, το κατέκτησε συμβάλλοντας όσο κανείς άλλος στη στελέχωση της Εθνικής Ομάδας του 2004 που κατέκτησε το Ευρωπαικό Κύπελλο και έκανε τους Έλληνες χαρούμενους.
http://toixo-toixo.blogspot.com
