Παντρεύτηκαν σε μικρή ηλικία και έφυγαν για τη μεγάλη πόλη. Σπούδαζαν και δούλευαν ταυτόχρονα. Έμεναν σε υπόγειο-τρύπα στου Ζωγράφου. Και μετά, βρήκαν δουλειά αμέσως. Ο σύζυγος, χημικός μηχανικός, άνοιξε με έναν συμφοιτητή μια μικρή βιοτεχνία στο Αιγάλεω. Η σύζυγος, διορίστηκε στο υπουργείο εσωτερικών (επί Κουτσόγιωργα-ωραίες μέρες), και σιγά σιγά ανελίχθηκε.
Όλα πήγαιναν καλά. Οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ και του Αντρέα (Ένας είναι ο Αντρέας) από τη μία, οι αιτήσεις για μεγαλύτερους μισθούς των συνδικαλιστών από την άλλη, επέβαλλαν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στην ελληνική κοινωνία, και πρωτοφανή ευημερία στο ζευγάρι. Μετακόμισαν σε μεγαλύτερο σπίτι, οροφοδιαμέρισμα στο Παγκράτι (καιρός της αντιπαροχής γαρ). Έτρωγαν δύο φορές την εβδομάδα έξω, μετά το σινεμά. Μπήκαν και στο κόμμα και γίνανε και αυτοί κάποιοι. Και χωρίς καμιά βοήθεια, περηφανευόταν ο σύζυγος. Αυτοδημιούργητοι. Οι κακές οι γλώσσες της παλιάς Αθήνας τους είπανε νεόπλουτους.
Το παιδί δεν άργησε να ‘ρθει. Δεν του ‘λειψε τίποτα. Εκδρομές στο εξωτερικό, τριπλά δώρα Χριστούγεννα και Πάσχα. Μέχρι και σε ιδιωτικό σχολείο τον πήγαν, για να διαπρέψει. Το παιδί πέρασε στη σχολή, του χάρισαν το πρώτο του αυτοκίνητο (Celica 1ης γενιάς, ολοκαίνουριο από του Φλαμιάτου) και πήρε το πτυχίο στην ώρα του. Τον έστειλαν με ελπίδες, περηφάνεια και ένα μάτσο λίρες στις τσέπες (μην και χρειαστεί τίποτα το παιδί) στο Λονδίνο για μεταπτυχιακά.
Και όταν επέστρεψε και τέλεψε και τα στρατά, ο πατέρας ήδη δεν τα έβγαζε πέρα με την εταιρεία. Κάτι λεφτά που χάθηκαν το 1999 (ξέρετε που, στο Χ.Α.) και τώρα ήταν πια σίγουρο πως δεν θα τα έβρισκε πουθενά, κάτι οι νέες προδιαγραφές της Ε.Ε. και οι φθηνότερες προμηθευτές από τις τρίτες χώρες, η βιοτεχνία πήγαινε για φούντο. Δεν είχε χώρο να βολέψει το γιο.
Η μητέρα, σε υψηλή θέση στο υπουργείο, μια χαρά τα έβγαζε βόλτα, με τα μπόνους, με τις διάφορες επιτροπές και τα παρατρεχάμενα. Μέχρι, που της τα κόψανε κι αυτά στο 10% του βασικού, είπανε.
Ο μικρός έπρεπε να ψάξει μόνος του για δουλειά.
Θέσεις εργασίας υπάρχουν. Αλλά συνήθως, ζητούν χρόνια εμπειρίας. Πού να τα βρει ο 25άρης που μόλις τελείωσε το φανταρικό; Ο νέος αυτός έτυχε καλής εκπαίδευσης, πρώτο πτυχίο πανεπιστημίου, master, Proficiency, γαλλικά, μουσική και αθλητικές δραστηριότητες. Θα πρέπει να σκεφτεί κάτι για να δημιουργήσει θέση εργασία για εκείνον, και τις περισσότερες φορές θα είναι άσχετο με το πεδίο σπουδών του. Αναγκάζεται να παίρνει χρήματα από τους γονείς τους, μέχρι να βρει κάτι να κάνει (ή μήπως εθίζεται σε αυτό;). Ίσως να πρέπει να κάνει και μαθήματα επαγγελματική κατάρτισης σε κάποιον άλλο τομέα.
“Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Το κράτος μας είναι.”, θα σκεφτεί και θα γίνει προσωρινά (ουδέν μονιμότερο βέβαια), τηλεφωνητής, part-time ασφαλιστής, πωλητής σε κατάστημα πολυεθνικής με κινητά κ.ό.κ. Για delivery ούτε λόγος. Οι οικονομικοί μετανάστες είναι προτιμότεροι, γιατί είναι συνηθισμένοι να ζουν, να δουλεύουν και να πληρώνονται σε συνθήκες εξαθλίωσης (δυστυχώς).
Είναι οι νεόπτωχοι. Άνθρωποι νέοι, που συνήθισαν από τους γονείς τους να ζουν με της ανέση της μεσαίας τάξης. Τώρα, βασίζονται στο επίδομα του κράτους και του μπαμπά, ποιος ξέρει για πόσο ακόμα.
Νέοι, που είτε τώρα μπαίνουν στο στίβο της εργασίας, ή αναγκάστηκαν να πάνε στον πάγκο, ως απότοκο της κρίσης. Και όπως, δείχνουν και τα στατιστικά της ανεργίας δείχνουν 235,000 να μην μπορούν να ξαναμπούν στην εργασιακή καθημερινότητα για περισσότερους από δώδεκα μήνες.
Όσα και αν προσπαθήσει να κάνει τώρα το κράτος, είναι αργά. Βέβαιη, η εγκατάλειψη χιλιάδων Ελλήνων στην ανεργία θα είναι σίγουρα για μακρό χρονικό διάστημα, αφού είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθούν θέσεις αρκετές για να καλύψουν το τρομακτικά υψηλό ποσοστό ανεργίας αμέσως, ιδιαίτερα στους νέους.
Το πισωγύρισμα της παγκόσμιας οικονομίας, πρώτα θα συρρικνώσει τη μεσαία τάξη και μετά θα έρθει (αν έρθει), η ανάκαμψη. Πολλοί ειδικοί θα πουν, πως είναι ίσως αδύνατο να επιστρέψουν αυτοί οι νέοι στον παλιό τρόπο ζωής, που μάθανε στο σπίτι τους. Ακόμα και με ανώτατες σπουδές, αδυνατούν να βρουν δουλειά, αφού ακόμα και αυτές, έχουν μεταφερθεί σε γειτονικές χώρες με (ακόμα) χαμηλότερο κόστος. Η οικονομία θα ανακάμψει (κάποτε), χωρίς να χρειαστεί να προσλάβει όσους απέλυσε, ούτε να τους προσφέρει αντίστοιχους όρους εργασίας.
http://yiotisthoughts.wordpress.com/2011/02/20/%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%80%CF%84%CF%89%CF%87%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC/
