∆έν ήθελε νά του μιλάει γιά νά μήν μαθαίνουν οτι είναι παιδί μιάς μητέρας μέ... ένα μάτι.
Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε τήν έβλεπαν νά βγαίνει γιά λίγο από τήν κουζίνα κι έλεγαν πως δέν άντεχαν τό θέαμα καί πως τούς προκαλούσε μιά ανυπόφορη ανατριχίλα...
Μά από μικρόs είχε πρόβλημα μέ τήν εικόνα τns μητέρας του. Μιά μέρα όταν ακόμη πήγαινε στό δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στό διάλειμμα νά του πει ένα γειά. Ενοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πώς μπόρεσε νά του τό κάνει αυτό»;... αναρωτιόταν... Τήν αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Τήν επόμενη μέρα ένας από τούς συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!..
Ηθελε να πεθάνει. Ηθελε νά εξαφανιστει. Οταν γύρισε σπίτι, τής είπε: «άν είναι όλοι νά γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα νά πεθάνεις!». Αυτή δέν του απάντησε... «∆έν μ' ένοιαζε τί είπα ή τί αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ' ένα φίλο του. «Ηθελα νά φύγω από εκείνο τό σπίτι καί νά μήν έχω καμία σχέση μαζί της. Ετσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά μέ σκοπό νά φύγω μιά μέρα μακριά γιά σπουδές... καί τά κατάφερα, μά ήλθε κι έπιασε αυτή τή δουλειά στή λέσχη γιά νά μέ βοηθάει... ∆έν μπορούσε νά πάει κάπου αλλού;...».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Εκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος μέ τή ζωή του, τά παιδιά του, τήν γυναίκα του καί τή δουλειά του!
Μιά μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιos της ζήτησε η μητέρα του πήγε νά τόν επισκευφθεί. ∆έν είχε δεί ποτέ από κοντά τά εγγόνια της. Mόλιs εμφανίστηκε στην πόρτα, τά παιδιά του άρχισαν νά γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς νά του το ζητήσει καί χωρίς νά τόν προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πώς τολμάς νά έρχεσαι ξαφνικά στό σπίτι μου καί νά τρομάζεις τά παιδιά μου; Βγές έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίs νά καταλάβουν τά μικρά πως είναι γιαγιά! τους... Πέρασαν χρόνια καί μιά μέρα βρήκε στό γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μιά επιστολή γιά τή σχολική συγκέντρωση της τάξης του από τό δημοτικό σχολείο, που θά γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε... Είπε ψέματα στή γυναίκα του οτι θά έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι καί πήγε. Οταν τελείωσε η συγκέντρωση τών συμμαθητών, πήγε στό σπίτι πού μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια... Οι γείτονες,του είπαν οτι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. ∆έν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι' αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στό σπίτι σου καί φόβισα τά παιδιά σου. Εμαθα οτι έρχεσαι γιά τήν σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι οτι μπορεί νά μήν είμαι σέ θέση νά σηκωθώ από τό κρεβάτι γιά νά έρθω νά σέ δώ.
Εγραψα αυτό τό γράμμα νά στό δώσουν αν δέν μέ προφτάσεις. Στεναχωριέμαι πού σέ έφερνα σέ δύσκολη θέση καί ντρεπόσουν γιά μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις... όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες τό μάτι σου. ∆έν θά μπορούσα νά σέ βλέπω νά μεγαλώνεις μέ ένα μάτι. Ετσι σού έδωσα τό δικό μου. Ημουν τόσο υπερήφανη πού ο γιος μου θά έβλεπε τόν κόσμο μέ τή δική μου βοήθεια, μέ τό δικό μου μάτι.,. Εχεις πάντα όλη τήν αγάπη μου.
Η μητέρα σου».
http://istologio.org/?p=1051
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
