Το 1942 επτά κρατούμενοι ενός βαρβαρικού σιβηρικού στρατοπέδουσυγκέντρωσης αποφασίζουν να αποδράσουν και να διανύσουν μια απίστευτη απόσταση 4.000 μιλίων προς την ελευθερία, βαδίζοντας με απειροελάχιστα εφόδια κάθε βασανιστικό χιλιόμετρο μιας ριψοκίνδυνης πορείας που ξεκινά από τη Ρωσία, συνεχίζει στην Κίνα και καταλήγει στην Ινδία.
Προκειμένου να διηγηθεί την υπεράνθρωπη προσπάθειά τους, ο Πίτερ Γουίαρ στηρίχτηκε αρχικά στο αυτοβιογραφικό χρονικό του Σλάβομιρ Ράβιτζ, ενός από τους δραπέτες που υποτίθεται ότι διένυσαν την τεράστια πορεία στην οποία αναφέρεται το φιλμ.
Όταν η εγκυρότητα των ισχυρισμών του Ράβιτζ έτυχε να αμφισβητηθεί (θεωρείται ότι δεν υπήρξε τελικά ένας από τους παράτολμους οδοιπόρους), ο 66χρονος σκηνοθέτης προχώρησε ακάθεκτος να ολοκληρώσει την ταινία, επιστρέφοντας μέσω αυτής σε μια ιδιαίτερα προσφιλή του θεματική: την προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τη θέση του σε ένα παντελώς ξένο σε αυτόν περιβάλλον.
Κόντρα στις εμπορικές απαιτήσεις της σημερινής κινηματογραφικής βιομηχανίας, το «The Way Back» υψώνει το παλιομοδίτικο ανάστημά του, δίχως να νοιάζεται αν πρέπει να σφίξει τους χαλαρούς ρυθμούς του ή να κάνει ακόμη πιο καταιγιστική τη δράση του.
Ο Γουίαρ απλώνει την περιπλάνηση των χαρακτήρων του αβίαστα, σε έναν επικό καμβά πάνω στον οποίο αποτυπώνονται ζωηρά τα ίχνη που αφήνουν οι ήρωες καθώς διασχίζουν χιονισμένες στέπες, παγωμένα δάση και πυρακτωμένες ερήμους, αψηφούν καταιγίδες και θύελλες, πολεμούν την εξάντληση, την πείνα και την αρρώστια, αγωνίζονται να μην χάσουν το κουράγιο τους και την ανθρωπιά τους.
Η δύναμη που τους κινεί αποτελεί συνάμα και το μήνυμα που κουβαλά η ταινία: ο συλλογικός πόθος για την ελευθερία και για την επιστροφή, όταν μοναδικός επιθυμητός προορισμός είναι αυτό που καθένας μας αποκαλεί σπίτι.
Ο Γουίαρ βρίσκεται ασφαλώς, στο στοιχείο του όταν καλείται να κινηματογραφήσει την ανυπέρβλητη και απρόβλεπτη φύση, έτσι μαγικά όπως εναλλάσσονται επάνω της οι εποχές του χρόνου. Το τοπίο καταβροχθίζει, ωστόσο, εδώ τους χαρακτήρες και η διαρκής ενατένιση των εκθαμβωτικών φυσικών ντεκόρ αποσπά συχνά από τις πιο αποκρουστικές και σκληρές παραμέτρους της δοκιμασίας.
Μπορεί να φιλμάρει σβησμένα βλέμματα, εξαντλημένα κορμιά και σώματα γεμάτα πληγές, ο σκηνοθέτης δεν μας αφήνει εντούτοις να αισθανθούμε τον τρόμο της αδυσώπητης πλευράς αυτού του κόσμου όπου τα πάντα θεωρούνται αναλώσιμα και οι άνθρωποι δεν έχουν μεγαλύτερη αξία επιβίωσης από τα έντομα και τα ερπετά.
