Συχνό φαινόμενο είναι η κατηγοριοποίηση των μαθητών μεταξύ τους στο σχολικό περιβάλλον σε "κάστες" ανάλογα με την δημοτικότητά τους. Όσο πιο πολύ γνωστός είσαι τόσο πιο πολύ σε εκτιμάνε οι άλλοι μαθητές. Το πρόβλημα με αυτήν την κατηγοριοποίηση είναι ότι συνήθως δεν είσαι διάσημος μεταξύ των μαθητών για το τι έχεις κάνει για να βοηθήσεις στην υποστήριξη των δικαιωμάτων τους, ούτε για το ποιες είναι οι απόψεις σου σχετικά με διάφορα φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας. Αυτοί οι οποίοι θεωρούνται διάσημοι είναι συνήθως οι, κοινώς, "χαβαλετζήδες", αυτοί οι οποίοι θα βοηθήσουν ώστε να χάσουν οι υπόλοιποι μαθητές μάθημα κάνοντας φασαρία μες στην τάξη και προκαλώντας συνεχώς τους καθηγητές. Αυτοί είναι αρεστοί στους περισσότερους, αφού κάνουν το σύνολο να γελάει με τα καραγκιοζιλίκια τους. Όταν λοιπόν δίνεται η ευκαιρία στους μαθητές να ψηφίσουν τους εκπροσώπους τους στα σχολικά συμβούλια, ψηφίζουν τους διάσημους-αρεστούς, που αναφέρθηκαν παραπάνω, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να σκεφτούν πώς αυτοί θα υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και θα βελτιώσουν το σχολικό περιβάλλον. Αυτό οδηγεί σε ένα άβουλο μαθητικό συμβούλιο που απαρτίζεται από άτομα των οποίων μοναδικός στόχος είναι ο χαβαλές. Δύσκολα θα περιμένει κανείς το μαθητικό αυτό συμβούλιο να οργανώσει κάτι παραπάνω από μία χοροεσπερίδα ή μια εκδρομή με σκοπό τελικά να χάσουν μάθημα και μόνο να διασκεδάσουν. Έτσι χωρίς ισχυρό μαθητικό συμβούλιο οι μαθητές φιμώνονται και δεν τους δίνεται η δυνατότητα να υποστηρίξουν τα ζωτικά δικαιώματά τους.
Σκεπτόμενοι βαθύτερα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η τάση των μαθητών να ψηφίζουν τους ποιο δημοφιλείς για εκπροσώπους σε μαθητικά συμβούλια, είναι δικαιολογημένη αν λάβουμε υπόψη μας την συνολική ιδεολογία που διαπνέει εμάς τους Έλληνες. Το πρότυπο που δίνεται από την κοινωνία προς την νέα γενιά είναι το να ψηφίζουμε τους πιο δημοφιλείς, τους φίλους μας ή τους γνωστούς μας και όχι αυτούς οι οποίοι θα δουλέψουν για το καλό του τόπου με απώτερο στόχο το να ωφεληθεί ο καθένας που έχει το "ρουσφέτι" σαν μονάδα και όχι όλοι σαν σύνολο. Έτσι τελικά είναι δικαιολογημένο από τα παιδιά να αντιγράφουν αυτήν την πρακτική πρώτα στο μικρο-επίπεδο της σχολικής μικρο-κοινωνίας και έπειτα στην αληθινή ζωή όταν καλούνται να ψηφίσουν τους εκπροσώπους τους στην Βουλή. Αν θέλουμε να ακουστούμε εμείς η νέα γενιά και να ξυπνήσουμε τους μεγαλύτερους, πρέπει να δείξουμε ότι απομακρυνόμαστε από τέτοιες πρακτικές και ότι κατακρίνουμε την ιδεολογία αυτή. Πρέπει να κάνουμε την διαφορά και να ξεπεράσουμε τα κριτήρια με τα οποία κρίνουμε τους άλλους και τους κατατάσσουμε ως άσημους ή διάσημους. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με αληθινά κριτήρια και όχι με αυτά που μας υποδεικνύει η κοινωνία
Μαθητής Γ' γυμνασίου
Αναγνώστης
