Όπως είναι γνωστό, το θρησκευτικό αίσθημα των Ιταλών είναι ιδιαίτερα έντονο και έτσι σε όλες τις σχολικές αίθουσες υπάρχει ο Εσταυρωμένος. Αυτό στάθηκε η αιτία για να στραφεί μια Ιταλίδα μητέρα, η κυρία Lautsi κατά της Ιταλίας, θεωρώντας ότι η θέα του Εσταυρωμένου δεν επιτρέπει στους μαθητές να επιλέξουν το θρησκευτικό τους προσανατολισμό ανεπηρέαστα και έτσι υποσκάπτεται το δικαίωμα της εκπαίδευσης και της θρησκευτικής ελευθερίας. Την πεποίθηση αυτή υιοθέτησε το Δικαστήριο πρωτόδικα.
Κατά αυτής της πρωτόδικης απόφασης έφεση άσκησε η Ιταλία με την παρέμβαση πολλών άλλων κρατών, ευρωβουλευτών και μη κυβερνητικών οργανώσεων. Η έφεση εκδικάστηκε στο Στρασβούργο 30 Ιουνίου 2010 και το Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης του Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εξέδωσε πριν από λίγες ημέρες την απόφασή του, που αν και σαν συλλογιστική εναρμονίζεται σε κάποιο βαθμό με την πρωτόδικη απόφαση, ωστόσο το διατακτικό της απόφασης αυτής αποκλίνει σημαντικά από το διατακτικό της πρωτόδικης. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή, κρίθηκε ότι δεν παραβιάζεται το δικαίωμα στην εκπαίδευση, όπως απορρέει από το άρθρο 2 του 1ου Πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με την παραμονή του Εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες. Επίσης, η απόφαση αναφέρει ότι ένας σταυρός στον τοίχο αποτελεί "παθητικό σύμβολο", το οποίο δηλαδή δεν λειτουργεί επιθετικά στην συνείδηση των μαθητών, όπως η διδασκαλία των θρησκευτικών ως κατηχητικού.
Επιπλέον επιχειρήματα του Δικαστηρίου για την απόφασή του ήταν ότι η παρουσία του σταυρού δεν συνδεόταν με την υποχρεωτική διδασκαλία του Χριστιανισμού, καθώς η Ιταλία έχει διανοίξει το σχολικό περιβάλλον και σε άλλες θρησκείες και οι μαθητές δεν απαγορεύεται να φέρουν σύμβολα ή ρούχα με θρησκευτικές αποτυπώσεις. Το ΕΔΔΑ εκτίμησε δηλαδή ότι το συνολικό περιβάλλον ήταν αρκετά ανεκτικό ως προς το θρήσκευμα, σε βαθμό τέτοιο που δεν τίθεται ζήτημα επιβολής θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Παρόλο που το Δικαστήριο "κατανοεί" τους ισχυρισμούς της προσφεύγουσας ότι ο σταυρός σε δημόσιο σχολείο δείχνει έλλειψη σεβασμού στο δικαίωμά της να καλλιεργήσει τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις που η ίδια έχει, ωστόσο θεωρεί ότι ο εν λόγω ισχυρισμός δεν αρκεί για να θεμελιωθεί παραβίαση του άρθρου 2 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Συνεπώς, η παραμονή του Εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες δεν παραβιάζει τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σύμφωνα με το ΕΔΔΑ.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι η προσφεύγουσα τελικώς δεν δικαιώθηκε. Αυτό όμως που κατόρθωσε με την προ διετίας προσφυγή της είναι να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τους υποστηρικτές της παραμονής των θρησκευτικών συμβόλων στις θρησκευτικές αίθουσες, αλλά και να πάρει με το μέρος της πολλούς Ευρωπαίους πολίτες. Όλοι πάντως ανέμεναν με εξαιρετικό ενδιαφέρον την απόφαση αυτή, ακόμα και αν πολλοί θεωρούν αξιοπρόσεκτο το ζήτημα της ολοσχερούς μεταστροφής της από την πρωτόδικη.
http://www.nomosfera.blogspot.com/
