τις πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν την μεγάλη κρίση.
Αντικειμενικός, λόγω χρονικής απόστασης, απαλλαγμένος από τις φορτίσεις και τις ισορροπιστικές λογικές, ο ιστορικός μέλλοντος θα αναρωτηθεί σίγουρα αν «μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι», και σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα απόλυτης μωρίας, θα αναφέρει τις συναντήσεις του «τότε» πρωθυπουργού με τους αρχηγούς, των «τότε» πολιτικών κομμάτων.
Θα αναφερθεί στην χαρακτηριστική αδυναμία όλων να συμφωνήσουν σε μια κοινή στρατηγική, στην αδυναμία να αρθούν πάνω από κομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές φιλοδοξίες, στην αδυναμία να διαβλέψουν ότι σε μια κατεστραμμένη χώρα δεν θα μπορέσουν ούτε αυτοί να υπάρξουν, θα αναφερθεί στην αδυναμία να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν την χώρα.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα απορήσει σίγουρα με την μακαριότητα του πολιτικού συστήματος των ετών 2010-2011. Το πιθανότερο είναι δε, να απορήσει και με τις λεγόμενες κοινωνικές δυνάμεις των ετών 2010-2011. Να απορήσει και με τη δική μας μακαριότητα. Την απόλυτη παράδοση, την αδυναμία να επιβάλουμε συσπείρωση και συναίνεση και στήριξη και κοινή πρόταση και ενιαία στρατηγική.
Θα απορεί ο ιστορικός του μέλλοντος για το πώς είναι δυνατόν μπροστά στην χρεοκοπία, την ανεργία, το πισωγύρισμα της ελληνικής κοινωνίας, την πλήρη εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους, απέναντι στο ενδεχόμενο ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων, κάποιοι να είναι ΠΑΣΟΚ, κάποιοι άλλοι ΝΔ, κάποιοι τρίτοι αριστεροί, με ταμπελίτσες διαφόρων μεγεθών και αποχρώσεων. Πολιτικοί και πολίτες. Δημοσιογράφοι και δημόσιοι υπάλληλοι, παπάδες και εργάτες.
Και δεν μπορεί παρά να αναφέρει ο ιστορικός του μέλλοντος, ότι το μεγάλο θέμα των πιο κρίσιμων ωρών για την χώρα ήταν αν ο Παπανδρέου μίλησε για εκλογές στον Σαμαρά ή αν ο Σαμαράς μίλησε για εκλογές στον Παπανδρέου. Το τελευταίο θα είναι ανέκδοτο, όταν οι ειδικοί θα μιλούν για τις προσωπικές και συλλογικές τάσεις αυτοκαταστροφής.
Εκείνο που ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα μπορέσει να καταλάβει και, ενδεχομένως να θίξει, είναι οι δυνατότητες, οι πραγματικές δυνατότητες του καθενός από τους πολιτικούς αρχηγούς χωριστά. Ίσως αρκεστεί στο τετριμμένο «κατώτεροι των περιστάσεων».
aixmi.gr
