Λοιπόν Τάσο (αν σε λένε πράγματι έτσι) το όνομά μου είναι Δημήτρης Γεωργίου (όχι σκέτο Δημήτρης)...
είμαι 40 ετών παντρεμένος με 2 παιδιά , ιδιωτικός υπάλληλος σε εμπορικό κατάστημα και ζω στον Πειραιά.Από τον τρόπο που έγραψες αυτά που σκέφτεσαι , βγάζω το αυθαίρετο συμπέρασμα πως θα κατανοήσεις αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω:
Κατ’ αρχήν (για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου) δεν συμφωνώ με το σκεπτικό της αναγνώστριας ή οποιουδήποτε άλλου υποτιμά την αξία ενός θανάτου.
Θα προσπεράσω την εισαγωγική – σκόπιμα ειρωνική μυθιστορηματική σου αφήγηση , και θα σταθώ στον τρόπο που σκέφτεσαι , βλέπεις και ακούς.
Πολύ ωραία η ανάλυσή σου περί του δικαιώματος στη ζωή και την εργασία για επιβίωση , αλλά όπως η αναγνώστρια την οποία «μαλώνεις» , έτσι κι εσύ βλέπεις τα πράγματα όπως σε βολεύει.
Αν η περιγραφή που έκανες για το έργο της αστυνομίας ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα κι όχι σε σενάριο ταινίας του Hollywood , θα συνέβαιναν τα εξής :
1) δεν θα έτρεμα να αφήσω το παιδί μου να βγει από το σπίτι και να πάει με τα πόδια ή με λεωφορείο στο σπίτι ενός φίλου του μερικά τετράγωνα πιο κάτω , ακόμα και με το φως της μέρας (για τις νυχτερινές ώρες δεν τίθεται καν συζήτηση).
2) δεν θα χτυπούσε η καρδιά μου κάθε φορά που μπαίνει ένας πελάτης στο κατάστημα , φοβούμενος μήπως βγάλει ένα όπλο και με σκοτώσει για τα λίγα ευρώ της ταμειακής «και τέλος. Απλά τέλος. Και τι έγινε; Άλλη μια αιματηρή ληστεία.»
3) δεν πάγωνε το αίμα μου κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο , σκεφτόμενος την πιθανότητα να ακούσω ένα από τα δυσάρεστα τραγικά μαντάτα που εσύ είσαι αναγκασμένος (με μεγάλο προσωπικό κόστος) να μου μεταφέρεις , για κάποιον άνθρωπο που αγαπώ.
4) δεν θα φοβόμουν να μπω στην τράπεζα ή να κάνω ανάληψη από ΑΤΜ τα χρήματα του μισθού μου κάθε μήνα (ή όποτε πληρώνομαι) για να μην πέσω θύμα ληστείας
5) δεν θα απέτρεπα τα παιδιά μου να πλησιάζουν ή να απαντούν σε όποιον άγνωστο τους λέει απλά «καλημέρα»
6) δεν θα φοβόμουν να διαμαρτυρηθώ ειρηνικά ή ακόμα και με θυμό κατά των ληστών της ζωής μου , για να μην καταπιώ χημικά , να μην χτυπηθώ βάναυσα ή ακόμα και να μη φάω καμιά σφαίρα «από εξοστρακισμό» από κάποιον συνάδελφό σου.
7) θα κατέφευγα αμέσως στη βοήθεια της αστυνομίας οποιαδήποτε φορά απειλούταν η ελευθερία μου , η σωματική μου ακεραιότητα , τα νόμιμα δικαιώματά μου , επειδή θα θεωρούσα τους αστυνομικούς προστάτες κι όχι εχθρούς.
8) οι «γνωστοί-άγνωστοι» κουκουλοφόροι κάφροι δεν θα μεταφέρονταν με κλούβες της αστυνομίας και δεν θα έπαιρναν οδηγίες από αξιωματικούς της αστυνομίας , αφού δεν θα ήταν αστυνομικοί μεταμφιεσμένοι σε αναρχικούς.
Την εικόνα του μπάτσου φίλε Τάσο δεν την διαμόρφωσαν οι υπόλοιποι πολίτες , αλλά οι ίδιοι οι μπάτσοι , όπως ακριβώς διαμόρφωσαν και την εικόνα τους αυτοί που τους διατάζουν , δηλαδή με τις πράξεις τους.
Κι ας πάμε τώρα στο γεγονός πως οι μπάτσοι των ΜΑΤ εκτελούν εντολές αναγκαστικά , γιατί αλλιώς θα χάσουν τη δουλειά τους (με τις γνωστές οικονομικές συνέπειες).
Για σκέψου λοιπόν , μήπως κι αυτοί που δίνουν τις εντολές στα ΜΑΤ (εννοώ τους υψηλά ιστάμενους της αστυνομίας) ενεργούν κάτω από την ίδια πίεση;
Μήπως κι αυτοί έχουν ανωτέρους (πολιτικούς) που τους αναγκάζουν να δώσουν αυτές τις εντολές;
Φυσικά θα απαντήσεις «ναι» αφού έτσι είναι.
Κι οι πολιτικοί; Μήπως αυτοί δεν έχουν ανώτερους σε ισχύ , άγνωστους στον υπόλοιπο κόσμο , ανθρώπους που τους εκβιάζουν πολλές φορές με ένα πιστόλι στον κρόταφο (φαντάζομαι έχεις δει το ρεπορτάζ για τους οικονομικούς δολοφόνους) να διαλέξουν ανάμεσα στην καταστροφή της χώρας και το θάνατο των ίδιων και της οικογένειάς τους;
Δηλαδή αφού δεν φταίει ο ένας , δεν φταίει ο άλλος , θα πρέπει ο πολίτης που είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας να ανέχεται τα πάντα και όλα μέλι γάλα;
Η μετατόπιση της ευθύνης στους αξιωματικά ανώτερους είναι καθαρή δειλία , δημοσιοϋπαλληλικό παρελκόμενο και δεν αποτελεί καμία δικαιολογία για αυτά τα οποία χρεώνουν οι πολίτες στους πολιτικούς και στους μπράβους τους (δηλαδή τα ΜΑΤ).
Όταν απειλείς τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου , δεν με ενδιαφέρει ποιος ή ποια κατάσταση σε ανάγκασε να το κάνεις , όπως δεν ενδιαφέρει εσένα ποιος ή τι ανάγκασε κάποιον άλλον να ληστέψει ή να πουλήσει ναρκωτικά , ή για ποιο λόγο ο μπράβος κάποιου νονού της νύχτας κάνει αυτό που κάνει.
Τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ένας Αμερικάνος στρατιώτης που πυροβολεί μωρά μέσα στο σπίτι τους στο Πακιστάν , ή ένας έμπορος ναρκωτικών.
Κι εγώ έμεινα άνεργος για μεγάλο διάστημα και δεν είχαμε λεφτά να αγοράσουμε γάλα και ψωμί για τα παιδιά , αναγκαστήκαμε για ένα διάστημα να ζήσουμε από τη φιλανθρωπία των γειτόνων μας ώσπου να βρούμε δουλειά , αλλά ούτε ναρκωτικά πούλησα (το πιο εύκολο πράγμα στον Πειραιά να γίνεις βαποράκι) ούτε έβλαψα κάποιον , ούτε έκλεψα , ούτε η γυναίκα μου έκανε βίζιτες. Όλα είναι προσωπικές επιλογές , κι αυτό ισχύει για όλους.
Όχι , όλοι οι μπάτσοι δεν είναι ίδιοι , αλλά είναι δικό σας θέμα να αλλάξετε αυτή την εικόνα που βγάζετε προς τα έξω , όχι δικό μας. Δεν θα κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι το ξεσκαρτάρισμα , να το κάνετε εσείς.
Εύχομαι να έρθει πράγματι η στιγμή που οι μπάτσοι θα καταλάβουν πως ανήκουν στην ίδια κατηγορία πολιτών με τους εξαγριωμένους διαδηλωτές , θα καταλάβουν πως εξαπατήθηκαν και θα χρησιμοποιήσουν την ωμή βία που πολύ καλά εξασκούν κατά των συνανθρώπων τους , ενάντια σε αυτούς που μέχρι στιγμής προστατεύουν.
Καλώς ήλθες στον κόσμο που όλα είναι πολύπλοκα και ταυτόχρονα απλά…
