Ο συνδικαλιστής - μέλος του Δ.Σ. της ΓΣΕΕ παραμένει στις εγκαταστάσεις του καζίνο, διαμένοντας σε μια σκηνή, απο το βράδυ του περασμένου Σαββάτου.
Ο ίδος δήλωσε εξαντλημένος ενώ ακόμη και σε ερώτησή μας αν τρέφεται με τα στοιχειώδη το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Μόνο υγρά. ο οργανισμός του αρχίζει να εξασθενεί, δηλώνει αποφασισμένος να παραμείνει στο σημείο, μέχρι η εργοδοσία του καζίνο να πάρει πίσω τις 26 απολύσεις των συναδέλφων του. Και οι απολυμένοι συνάδελφοί του όμως είναι εκεί καθημερινά όπως επίσης και συνδικαλιστές του εργατικού κέντρου και της ΓΣΕΕ. Αξίζει να σημειωθεί οτι είναι η πρώτη φορά που συνδικαλιστής της περιοχής αποφασίζει να προχωρήσει σε μια τέτοιου είδους αντίδραση.
Στο μεταξύ επιστολή στον Λάκη Λαζόπουλο έστειλε ο Γραμματέας του σωματειου εργαζομένων του εργοστασίου Τιτάν Α.Ε. στην Πάτρα Γιώργος Αγγελόπουλος προκειμένου να γνωστοποιηθεί η απόφαση του προέδρου των εργαζομένων στο Καζίνο Ρίου Δημήτρη Καραγεωργόπουλου να προχωρήσει σε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για τις απολύσεις συναδέλφων του.
Ακολουθεί το βίντεο με την δήλωση του απεργού πείνας.
Στην επιστολή αναφέρεται : «Εκ μέρους του σωματείου μου σας γράφω αυτή την επιστολή με την ελπίδα ότι η ευαισθησία σας και ο πρωτότυπα γόνιμος τρόπος που αντιμετωπίζεται τα τεκταινόμενα σ΄αυτόν τον τόπο θα λειτουργήσει καταλυτικά στο να γίνει γνωστός ο αγώνας που καταβάλουν οι 26 πρόσφατα απολυμένοι του Καζίνο Ρίου στην Πάτρα (και οι οικογένειες τους) με προπομπό τον πρόεδρο του σωματείου τους Δημήτρη Καραγεωργόπουλο, ο οποίος βρίσκεται στην 4η ημέρα απεργίας πείνας απαιτώντας την επαναπρόσληψη των εργαζομένων. Σε μια εποχή που οι θεσμοί και τα κεκτημένα αποστεώνονται και οι άνθρωποι αλυσοδένονται στις γαλέρες του κέρδους, το βήμα της εκπομπής σας για τους καρατομημένους εργαζόμενους μοιάζει με όαση στην έρημο που οι σύγχρονοι εγχώριοι και μη σκλάβοι οδηγούνται με "δημοκρατική" βία στο κτίσιμο των πυραμίδων της ανάλγητης παγκοσμιοποίησης.
Το σωματείο μας στέκεται αλληλέγγυο στον αγώνα των εργαζόμενων του Καζίνο Ρίου στην Πάτρα (και του σωματείου τους), έχοντας την πεποίθηση ότι σ' αυτή την εποχή της βαθιάς ηθικής και κοινωνικής κρίσης, όσοι πολιτικοί και συνδικαλιστές δεν φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και των προσδοκιών του κατακρεουργημένου ελληνικού λάου, στο τέλος θα σωριαστούν σαν τα ξερά δένδρα παραχωρώντας (θέλοντας και μη) τον ζωτικό χώρο της κοινωνίας που καταλάμβαναν με αθέμιτους τρόπους, στην αξιοπρέπεια και την περηφάνια των δυνάμεων που στραγγαλίζουν δεκαετίες τώρα, στο όνομα μιας επιφατικής Δημοκρατίας»
