με έναν κρατικό μηχανισμό που όμως νοσεί και έτσι αδυνατεί να στηρίξει πλέον οποιαδήποτε ειδικότητα;
Τα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει κάνεις είναι πολλά και οι δείκτες ανεργίας τρομακτικοί. Ένας αναλυτής επικοινωνιολόγος θα μιλούσε με αριθμούς. Εμείς, σαν νέοι και άμεσα πληττόμενοι από αυτό το το φαινόμενο μιλάμε για αποτελέσματα και το αποτέλεσμα... είναι ένα.
Έχουμε ξοδέψει ατέλειωτες ώρες διαβάσματος από τη παιδική μας ακόμα ηλικία ώστε να επιτύχουμε στις σχολές προτιμησης.Στην ηλικία των 18 φεύγουμε φοιτητές γεμάτοι όνειρα, αισιοδοξία και σχέδια για σημαντική επαγγελματική καταξίωση. Έρχεται και η μέρα της ορκωμοσίας οπού μας πλημμυρίζουν χαμογέλα παρέα με τις πιο θετικές σκέψεις. Ύστερα, παντού «ησυχία», αποφεύγουν να μας ρωτούν για τις σπουδές μας, παραδίδουμε δειλά δειλά τα βιογραφικά μας, αλλά το τηλέφωνο δε χτυπά για να αρχίσουμε δουλειά. Σιγά σιγά παίρνει τη θέση της αισιοδοξίας η απογοήτευση και η σκέψη της φυγής στο εξωτερικό
Σε πρόσφατη έρευνα, περίπου 80.000 ήταν οι αιτήσεις των νέων για δουλειές του εξωτερικού. Νέοι, με σπουδές και κατάρτιση που δεν έχουν ούτε οι σημερινοί διδάκτορες των Πανεπιστημίων. Κι όμως η Ελλάδα με τον τεράστιο πολιτισμό της ήταν μικρή να τους χωρέσει…………
Το κράτος , αν και πάντα γνώριζε ότι «στερεί» θέσεων εξειδίκευσης η κάλυψης πολλών παρεμφερών μεταξύ τους επαγγελμάτων, ωστόσο σε κάθε γωνιά ίδρυε και ένα καινούριο εκπαιδευτικό ίδρυμα με ελλειπή κατάρτιση και κανένα επαγγελματικό πλάνο. Σχολές, με βαθμό εισαγωγής πολύ κάτω από τη βάση χωρίς ωστόσο επαρκή στήριξη από το ίδιο το κράτος ώστε να απορροφηθούν οι απόφοιτοι. Με αποτέλεσμα, να αποβάλλει ορισμένα επαγγέλματα το ίδιο το σύστημα, εφόσον δεν υπάρχει ο κατάλληλος μηχανισμός στήριξης ώστε να δημιουργήσει κενές θέσεις εργασίας έτοιμες να στελεχωθούν με τις εξειδικεύσεις που μετά από ένα σωρό μεταπτυχιακά κάποιος έχει αποκτήσει.
Το κράτος πλέον αδυνατεί να πληρώσει ακόμη και τους εποχικούς υπάλληλους, που «ΝΑΙ» ακόμα και με μια σύμβαση λίγων μηνών σου αλλάζει η ψυχολογία και σε κάνει να ελπίζεις. Κι όμως, μέρα με τη μέρα εκλείπει και αυτό, χιλιάδες συμβασιούχοι απολύονται και φτάνουμε ξανά στο μηδέν αναζητώντας τα αίτια….
Δε ξέρω αν κάποιος μπορεί να δώσει σε μας στους νέους απαντήσεις στα χιλιάδες ερωτήματα μας. Δε ξέρω καν αν μπορεί μετά από όλα αυτά να μας κοιτάξει στα ματιά, κάποιος από όλους αυτούς που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, γιατί κάνεις δε γνωρίζει καλυτέρα από εμάς το πραγματικό του προβλήματος. Ξέρω όμως ότι η νεολαία δεν είναι αμέτοχη ούτε πρόκειται να μείνει θεατής σε όλα αυτά. Μας αξίζει ένα καλύτερο μέλλον και θα το διεκδικήσουμε.
ΣΤΟΥΠΑ ΑΝΝΑ
Φιλόλογος
Τοπική Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Αγρινίου.
www.agrinionet.gr
