Όποιος γυρεύει απάντηση στο ερώτημα του γιατί ένα αντικείμενο διδάσκεται κι ένα άλλο...
δε διδάσκεται, πρέπει να βρει απάντηση στο ερώτημα: “Ποιός ορίζει τί θα διδαχθεί;”. Και μην βιαστείτε να κατηγορήσετε τους παιδαγωγούς, γιατί το πιθανότερο είναι να μην έχουν ούτε αυτοί την απάντηση. Όταν χρησιμοποιούμε ένα σχολείο (ή ένα πανεπιστήμιο, ή μία εφημερίδα, ή την τηλεόραση) μπαίνουμε σε ένα αυτοκίνητο που δεν ξέρουμε πού πηγαίνει και που την πορεία του δεν την ορίζουμε εμείς. Άλλοι αποφασίζουν πού θα σταματήσουμε. Και δε μας ρωτάνε καν αν συμφωνούμε με την κατεύθυνση. Μπορεί να συμφωνήσουμε, εκ των υστέρων, αφού μάθουμε τί έγινε μ’ εμάς. Θα μπορούσαμε να δείξουμε μεγαλοθυμία και μην κολλήσουμε στο γεγονός ότι η συγκατάθεσή μας έπρεπε να είχε ζητηθεί εκ των προτέρων.
Ας κοιτάξουμε να κάνουμε τα παιδιά και τους νέους μας ΠΟΛΙΤΕΣ, όχι ΥΠΗΚΟΟΥΣ. Να αποκτήσουν κριτική σκέψη, να ζητούν να μάθουν με βάση το τί τους συμφέρει και όχι να διδάσκονται όσα εξυπηρετούν συμφέροντα άλλων. Ας τα διδάξουμε να αμφισβητούν, να ρωτούν χωρίς να θεωρείται ότι θίγουν την αυθεντία μας. Προτρέψτε τα να μην επιτρέψουν να κατασκευάζονται γνώμες στο κεφάλι τους, να επιλέγουν το δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
