Η ιστορία διδάσκει ότι στις μεγάλες κρίσεις (είτε οικονομικές είτε και γενικότερα στις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης) επιβίωσαν αυτοί που μπόρεσαν και «διάβασαν» έγκαιρα τα σημάδια.
Για παράδειγμα πολλοί Έλληνες της Μικρασίας διασώθηκαν άνετα το 1922 όταν «είδαν» ότι ο πόλεμος με τους Νεότουρκους του Κεμάλ θα χαθεί λόγω (και) της εσωτερικής ελληνικής διάσπασης. Και πήραν τα πλοία και έφυγαν πριν καταρρεύσει το μέτωπο στο Σαγγάριο ποταμό. Αυτοί πέρασαν στην Ελλάδα, και κατάφεραν στις περισσότερες περιπτώσεις να ξαναστήσουν τις ζωές τους. Από τη Μικρασία σώθηκαν και αυτοί που πρόλαβαν τελευταία στιγμή να πηδηξιών στα πλοία τις μέρες που κατέρρεε το μέτωπο και οι Τούρκοι έμπαιναν στη Σμύρνη. Όμως οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έφυγαν (αφήνοντας πίσω τους τα πάντα) ήταν τέτοιες που χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ορθοποδήσουν και πάλι. Αντίθετα, αυτοί που δεν μπόρεσαν να «διαβάσουν» τις εξελίξεις, χάθηκαν στη δίνη των «ξαφνικών» γεγονότων. Όπως κι αυτοί που απλά δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι…
Δεν ξέρω αν αυτοί που τις τελευταίες ημέρες συνειδητοποιούν ότι «κάτι κακό έρχεται» για την Ελλάδα, και τρέχουν να μαζέψουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες, ανήκουν στην πρώτη ή τη δεύτερη περίπτωση. Και για να είμαι ειλικρινής, ίσως να ανήκουν και στην τρίτη. Εάν, δε, κρίνω από την όψη και τα βλέμματα του Σαμαρά, του Καρατζαφέρη και της Παπαρήγα όταν βγήκαν από την ενημέρωσε που τους έκανε ο Γιώργος για την οικονομία, θεωρώ βέβαιο ότι αρχηγοί και πολίτες ανήκουν σε αυτήν την τρίτη κατηγορία.
Πιθανόν βέβαια, οι πολιτικοί αρχηγοί, όπως και οι περισσότεροι συμπολίτες μας να μην έχουν κατανοήσει πλήρως ότι τεχνικά είμαστε ήδη μια χρεωκοπημένη χώρα. Και πως το δάνειο που έχουμε πάρει από την ΕΕ και το ΔΝΤ (για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις του δημοσίου) δεν είναι σαν κι αυτά που παίρναμε κάποτε από τις αγορές, αλλά κάτι σαν το κατοχικό δάνειο που ρήμαξε την Ελλάδα στη δεκαετία του ’40. Και αυτό είναι ένβα πρόβλημα αντίληψης.
Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι ότι πιστεύουμε πως η επιβίωση της ευρωζώνης θα λύσει και το δικό μας πρόβλημα. Και στο επίπεδο αυτό γίνεται και η καθαρά επικοινωνιακή «πονταρισιά» της κυβέρνησης για τις επόμενες ημέρες. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η λύση για την ευρωζώνη πιθανότατα θα έρθει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όμως, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (τώρα, ή αργότερα) είναι κάτι με το οποίο θα (πρέπει να) συμβιώσουμε.
Κι αν έχετε αμφιβολία, μην ξεχνάτε πως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία αντιστοιχούν μόλις στο 6% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Επομένως, η όποια λύση, θα είναι καλύτερο να γίνει με ένα γενναίο, αλλά προγραμματισμένο (προς όφελος των τραπεζών) κούρεμα του χρέους των μικρών, παρά αργότερα, όταν το πρόβλημα θα έχει αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις για την Ευρώπη. Απλά αυτό το κούρεμα, για τους περισσότερους Έλληνες θα είναι… με την ψιλή. Ιδιαίτερα αυτούς που πίστευαν όσους πριν μερικούς μήνες τους έλεγαν ότι… λεφτά υπάρχουν, και δεν προετοιμάστηκαν. Έστω και όπως μπορούσε ο καθένας.
http://topontiki.gr/article/14619
