μαύρο κύμα της άναρχης μετανάστευσης. Βαλκάνιοι, Ασιάτες και Αφρικανοί είναι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής που ζουν στριμωγμένοι στα υπόγεια και τους ορόφους φαιών κτιρίων περιτριγυρισμένων από στενούς βρώμικους κι επικίνδυνους δρόμους–πάρκιν.
Οι περισσότεροι Έλληνες, κάτοικοι κι επαγγελματίες, πούλησαν, νοίκιασαν, δανείστηκαν γι' αλλού και σιγά σιγά εγκατέλειψαν την περιοχή. Σε λιγότερο από μισό αιώνα, μια τελείως διαφορετική πόλη μέσα στην ίδια πόλη, μια τελείως διαφορετική ανθρώπινη σύνθεση. Ένας ανανεωμένος ζωντανός οργανισμός, αλλά σκεπασμένος από μια τεράστια μεμβράνη που μήνα το μήνα βαραίνει πιέζοντας και φθείροντας περισσότερο κατοίκους και κτίσματα. Μια κατάσταση που μοιάζει επεκτεινόμενη και χωρίς επιστροφή.
Γι’ αυτό, όποτε συμβαίνει κάτι, έστω μικρό, αλλά και απροσδόκητα διαφορετικό που να δείχνει έναν άλλο δρόμο, έναν άλλον τρόπο, πρέπει να προβάλλεται. Ό,τι...εναντιώνεται στην αδράνεια, την εγκατάλειψη και την εμμονή στα παλιά λάθη. Κάθε δημιουργική ιδιωτική πρωτοβουλία που αντικειμενικά μάχεται την ανικανότητα και τις σκοπιμότητες των πολιτικών.
Όπως αυτή η όμορφη ανάπλαση ενός νεοκλασικού κτιρίου (φωτογραφία), σε κτίριο καταστημάτων και γραφείων, μες στην καρδιά της περιοχής, την πλατεία Αμερικής, που, λόγω της συγκυρίας, την αποκαλούν και «πλατεία Αφρικής». Μια ανάπλαση, πρακτική ρουτίνας στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που όμως όταν συμβαίνει στην Αθήνα, σταματάς, κυττάζεις και δεν χορταίνουν τα μάτια σου.
Μες στο παγωμένο τοπίο αυτών των ημερών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, που κάποιοι εγχώριοι και αλλοδαποί ονειρεύονται κι εκβιάζουν φωτιές και χάος, κάποιοι άλλοι Έλληνες, κοσμοπολίτες ενός πολιτισμένου κόσμου, θεωρούν ότι η πραγματική επανάσταση για την Ελλάδα είναι αλλού. Στην κοινωνική ανάπλαση μεσ’ απ’ τη σκληρή και γόνιμη ιδιωτική και συλλογική προσπάθεια. Με εθνικό πείσμα. Με όλα τα ρίσκα. Με την αυτογνωσία που έγραφε, ο Σεφέρης, στο ποίημα του «Το σπίτι κοντά στη θάλασσα» : «…Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις… »
Δ. Τρικεριώτης
gnathion.blogspot.com
