«ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί», αλλά όλοι μαζί φέραμε το ΔΝΤ. Με τιςπράξεις και τις παραλήψεις μας.
Κι αν σήμερα δείχνουμε τα κόμματα και τους πολιτικούς σηκώνοντας τους ώμους, δεν πρόκειται κάτι να σιάξει. Δεν μας «διέταξαν» οι πολιτικοί να αγκαλιάσουμε τη διαφθορά, ούτε εμείς τους αφαιρέσαμε τη δύναμη που τη χρησιμοποίησαν όπως γούσταραν (για τα προνόμιά τους και για αναπαραγωγή της ψήφου).
ΤΑ «κατορθώματά» τους είναι ανεξάντλητα, αλλά εμείς τα… εξαντλήσαμε. Ο λαός που, βέβαια, δεν του φύτρωσαν αγγελικά φτερά στην πλάτη κι ούτε τον εξανάγκασαν για τα δικά του «κατορθώματα». Δεν άρπαξε, για παράδειγμα, κανένας απ’ το λαιμό τον απατεώνα που έχει χαρτί αόμματου και οδηγεί ταξί(!). Ούτε τον γιατρό ανάγκασαν να δώσει το «χαρτί» και, βέβαια, και οι δυο τους (κάποιες χιλιάδες) είναι λαός! Θύτες και θύματα που δεν τους ξεχωρίζεις, έντιμος και ανέντιμος στα ίδια στέκια και τους δρόμους κι έγινε το πάζλ εικόνα μαγική και έργο «τέχνης».
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν το περίμενε να γίνουμε Ευρώπη… για μερικέ μέρες. Ήταν περίεργο που έλληνες ξέχασαν παλιές «καλές» συνήθειες και σκέφθηκαν το… Κράτος. Να βλέπεις, λοιπόν, τον ασίκη τρομαγμένο στον φοροτεχνικό του, τον επαγγελματία να σου κόβει απόδειξη, τον μάστορα να συμμορφώνεται, τον γιατρό τρομοκρατημένο και τον επιχειρηματία «ωχρό» μη τον επισκεφθεί το ΣΔΟΕ. Τα είδαμε, τους νιώσαμε και θυμηθήκαμε. Τον εφοριακό που πήγαινε για «καφεδάκι» στην επιχείρηση κι έφευγε με την επιταγή(;) στη τσέπη, τον πολεοδόμο με τη μίζα και τον (μεγαλο)γιατρό με το φακελάκι.
ΚΑΙ πόσο κράτησε η «συμμόρφωση»; Όσο κρατούσε ο φόβος. Δεν ήταν έγνοια για το Κράτος και πίστη για την εισφορά που θα γίνει έργα, δρόμοι και παιδεία. Σήμανε συναγερμός, τρομάξαμε, κάναμε πως αλλάζουμε συνήθειες και «χαρακτήρα», ωστόσο, «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν». Σήμανε «λήξη» (από μέσα μας) και οι «συνήθειες» ξανάρχονται. Με τα χρωματοσώματα αναλλοίωτα.
ΔΕΝ αλλάζουμε-το ξέρουν και το ξέρουμε. Κι αν δεν έχεις πίσω από κάθε έλληνα έναν… χωροφύλακα, μην περιμένεις κάτι. Και, βέβαια, δεν έχουμε τόσους (χωροφύλακες) κι αυτούς που έχουμε τους διαθέσαμε για τη φύλαξη κτηρίων, πολιτικών και «φιλάθλων». Βαλθήκαμε να γίνουμε ευρωπαίοι και μείναμε στα λόγια. Τους σπρώξαμε απ’ το δρόμο μας με κραυγές και αφορισμούς. Μόνο που αυτοί δεν χρειάζονται καθένας τους κι έναν χωροφύλακα ξοπίσω του για να εφαρμόσει τους νόμους.
