ΣΠΟΥΔΑΣΕ μαθηματικός, κοντεύει να βγει στη σύνταξη και «την έβγαλε» αραχτός στο (δημόσιο) γυμνάσιο. Ανώδυνα και με τη δυσκολία συμπυκνωμένη στις… εξισώσεις πρώτου βαθμού.
Και ήταν πάρεργο το σχολείο. Το επάγγελμα που άσκησε με «ζήλο» και άμεσο ανταποδοτικό όφελος ήταν το μαγαζί (στο όνομα της γυναίκας του). Άνοιγε το πρωί σαν γνήσιος μαγαζάτορας, σκούπιζε την είσοδο, ταχτοποιούσε τη βιτρίνα και περίμενε τον πελάτη. Πολλές οι ώρες στο μαγαζί, ελάχιστες στο σχολείο και η ζωή κυλούσε (κυλάει). Με την προσφορά του στην εκπαίδευση (δυσκολία επιπέδου, το πολύ, τρίτης γυμνασίου) και στο… έθνος. Ποτέ αίτηση για λύκειο, ούτε σκέψη για «αναβάθμιση» (με τέτοιο δάσκαλο πώς φτιάχνεις παιδεία;).
ΕΙΝΑΙ παράδειγμα-δεν είναι περίπτωση. Κι αν «απειληθεί» ο παραπάνω με μια μετακίνηση στο διπλανό σχολείο, επεμβαίνει ο συνδικαλισμός! Κι αν για άλλο νομό, υπάρχει ο νόμος. Φτωχός ο δάκαλος στην πατρίδα μας, φτωχή και (αντι)προσφορά του. Και, βέβαια, είναι κάποιο επιχείρημα αυτό-δεν είναι το επιχείρημα. Γιατί υπάρχουν δάσκαλοι όλων των βαθμίδων με ιεραποστολική διάθεση που πίστεψαν και άλλοι που δεν πίστεψαν, δεν κατάλαβαν κι ούτε θα καταλάβουν.
ΤΟ εκπαιδευτικό έργο φαίνεται απ’ το αποτέλεσμα και την εικόνα προς τα έξω. Μετά τις «σπουδές» και τα απολυτήρια, έρχεται η ζωή με τις απατήσεις της. Κι αν είναι στην τελευταία βαθμίδα των προσόντων η κλασική παιδεία και στην πρώτη το κομπιούτερ, ας αναλάβει αυτό. Και αναλαμβάνει. Σου «λύνει» τα προβλήματα, απαντά στις ερωτήσεις, σου υποκαθιστά τη σκέψη, ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει.
ΤΟ… ωραίο, λοιπόν, είναι η άρνηση και ο ξεσηκωμός. Μην αγγίξουν τα σχολεία, μη κάποια τα καταργήσουν και μερικά τα συγχωνεύσουν-να παραμείνουν ως έχουν! Κάποτε κι αυτό θα συνέβαινε. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά με τον ίδιο ενδιαφερόμενο (και προς τιμήν του) γονιό, ωστόσο, ελαφρώς παραπλανημένο, που αναγνωρίζει την ύπαρξη του… παπά, επειδή είδε ράσο. Άρνηση και ξεσηκωμός, για να παραμείνει (και) αυτό το θέμα ως έχει. Ο εκπαιδευτικός με τη… λούφα του, ο μαθητής με την άνεση και οι δυο θιασώτες της «ήσσονος προσπάθειας» που δημιουργεί ανάλογες κοινωνίες. Και είναι ο μαθητής/τρια το τελικό και μεγάλο θύμα. Ενός σχολείου απόμακρου απ’ την κλασική παιδεία γιατί «δεν αποδίδει χρήμα», της ελληνικής γλώσσας που χάνεται και της (αποστηθισμένης) ιστορίας που εισάγει στο πανεπιστήμιο, χωρίς να εξάγει μορφωμένους.
ΑΥΤΑ, με το μέτρο του μέσου όρου, με ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Πέρα και έξω απ’ τους άξιους εκπαιδευτικούς και τους αριστούχους σπουδαστές
