Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα θα φτάσουμε άραγε στο σημείο να αναστρέψουμε την...
παροιμία και να την κάνουμε «Όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή»;
Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν είδαμε και πολλές φυλακές να κλείνουν –παρά την πληθώρα των σχολείων στη χώρα μας. Ίσα ίσα, που έχουμε αρκετές και χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερες με τόσους εγκληματίες ή απλούς παραβάτες των νόμων να στοιβάζονται σαν σαρδέλες στα υφιστάμενα σωφρονιστικά ιδρύματα κι άλλους τόσους να κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι έξω απ’ αυτές.
Αλλά το θέμα μας αυτή τη στιγμή είναι τα σχολεία –όχι οι φυλακές… Και η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να κλείσει κάποια απ’ αυτά, είτε καταργώντας τα είτε συγχωνεύοντας πολλά περισσότερα. Απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας υπάρχουν αντιδράσεις για την απόφαση αυτή –κι η δική μας περιοχή δεν αποτελεί εξαίρεση.
Οι αντιδράσεις κι οι διαφωνίες τόσο των εκπαιδευτικών, των γονιών και των μαθητών απ’ τη μια και των δήμων απ’ την άλλη είναι –σε ένα βαθμό- θεμιτές και δίκαιες. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους αντιδρά σε μια ισοπεδωτική λογική και πρακτική, που καταργεί παραδόσεις χρόνων και ανατρέπει την καθημερινότητα πολλών οικογενειών, ενώ φορτώνει τους «καλλικρατικούς» δήμους με άλλο ένα (βαρύ) κόστος –της μεταφοράς των μαθητών- που δεν τους αναλογούσε στο παρελθόν κι η πενόμενη Πολιτεία δεν φαίνεται πρόθυμη να τους αποδώσει σύντομα. Ο καθένας έχει το δίκιο του, αλλά…
Ίσως πρέπει να σταθούμε με περισσότερη ψυχραιμία απέναντι στο θέμα που προέκυψε.Με σχεδόν απόλυτο κριτήριο το πραγματικό ΣΥΜΦΕΡΟΝ των παιδιών, των μαθητών που θ’ αποτελέσουν αύριο τον κορμό του Έθνους.
Πιθανότατα κάποια, καλά και επαρκή, σχολεία ανά τη χώρα να πέφτουν «θύματα» μιας …μπακάλικης πολιτικής, που μετρά πλέον τα πάντα με μέτρο το ευρώ. Για τα περισσότερα, όμως, από τα σχολεία που υπάγονται στις νέες ρυθμίσεις ούτε η ποιότητα ούτε η επάρκεια είναι δεδομένες.
Εξυπηρετείται, άραγε, το συμφέρον των μαθητών μας στη σημερινή εποχή με τη λειτουργία δημοτικών σχολείων όπου ένας ή δύο δάσκαλοι (στα μονοθέσια και διθέσια σχολεία) διδάσκουν …έξι τάξεις; Όπου σε κάθε τάξη αντιστοιχούν ένας ή δυο μαθητές; Μπορεί ν’ ακούγεται «καταδικαστική» για μια απομονωμένη περιοχή η κατάργηση του μικρού σχολείου της, αλλά μήπως είναι πιο καταδικαστική για το μέλλον των παιδιών της η κολοβή μόρφωση που παίρνουν και δεν δικαιολογείται πια από τις απαιτήσεις και τις συνθήκες της εποχής μας;
Δικαιολογούνται, άραγε, εν μέσω μιας αιματηρής οικονομικής κρίσης, η καταβολή μισθού ενός ή δύο εκπαιδευτικών –με συνολικό κόστος μισθοδοσίας πάνω από 24.000 ευρώ (μικτά) το χρόνο, τουλάχιστον, για τον καθένα – κι επιπλέον τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου (θέρμανση, συντήρηση, καθαρισμός κ.α.), όταν με λιγότερα από το 1/5 του συνολικού κόστους τα ίδια παιδιά θα μεταφέρονται σε γειτονικό σχολείο, σε απόσταση 3-10 χιλιομέτρων, με έξοδα που δεν θα επιβαρύνουν την οικογένειά τους και θα παίρνουν καλύτερη μόρφωση σε ένα καλύτερα εξοπλισμένο κι επανδρωμένο σχολείο;
Δικαιολογείται η λειτουργία αρκετών γυμνασίων – λυκείων, που μονίμως λειτουργούν υποστελεχωμένα, με δεκάδες ώρες διδασκαλίας να χάνονται λόγω εκπαιδευτικών, που -αντί να είναι στο (απομακρυσμένο) πόστο τους, δίπλα σε αδικημένα από τις συνθήκες παιδιά- στρογγυλοκάθονται για χρόνια αποσπασμένοι σε κεντρικά γραφεία; (Κι ας κόπτεται η ΟΛΜΕ περί των συμφερόντων των μαθητών και μόνο…)
Δικαιολογείται να προβάλλεται ως επιχείρημα από τους γονείς ότι τα παιδιά θα ταλαιπωρούνται μετακινούμενα, τη στιγμή που χιλιάδες άλλοι μαθητές μετακινούνται σήμερα –ακόμα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στις μεγάλες πόλεις- προκειμένου να φοιτήσουν σ’ ένα καλύτερο σχολείο (ιδιωτικό ή δημόσιο); Εκείνα, δηλαδή, δεν έχουν ψυχή κι έχουν μόνο όσα, ουσιαστικά, καταδικάζονται να φοιτούν σε σχολείο με λειψή στελέχωση και στοιχειώδη εξοπλισμό μόνο και μόνο επειδή είναι κοντά στο σπίτι τους; Μήπως αυτά τα ίδια παιδιά δεν μετακινούνται καθημερινά σε ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις για να παρακολουθήσουν ένα φροντιστήριο, να φοιτήσουν σε μια σχολή μουσικής ή χορού, να πάρουν μέρος στις δραστηριότητες ενός αθλητικού συλλόγου;
Είναι κατανοητό ότι αρκετές οικογένειες επηρεάζονται αρνητικά από την ξαφνική αλλαγή στις καθημερινές τους συνήθειες. Αλλά, μακροπρόθεσμα, είναι πιθανότερο να δουν τα παιδιά τους να ωφελούνται πολύ περισσότερο από τη φοίτηση σ΄ ένα –κατά τεκμήριο- καλύτερο σχολείο.
Κακά τα ψέματα, οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει δραστικά σε κάθε τομέα –γιατί η Παιδεία ν’ αποτελεί εξαίρεση; Πόσοι –πριν μερικές δεκαετίες μόλις- δούλευαν μακριά απ’ τον τόπο κατοικίας τους; Ελάχιστοι! Τώρα πλέον οι περισσότεροι μετακινούμαστε από λίγα μέχρι αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι μας καθημερινά, για επαγγελματικούς λόγους. Ή και για διασκέδαση…
Σε μια εποχή που τα μέσα μεταφοράς (μαζικά ή ιδιωτικά) δεν αποτελούν πολυτέλεια, όπως στο παρελθόν, τίποτα σχεδόν απ’ όσα χρειαζόμαστε στη ζωή μας δεν είναι πραγματικά μακριά. Και η (δωρεάν) μετακίνηση των μαθητών είναι μέσα στο καθημερινό πρόγραμμα χιλιάδων οικογενειών ήδη και στη χώρα μας.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο γονείς και εκπαιδευτικοί, αντί να αναλωθούν σε αμφίβολης αποτελεσματικότητας αντιδράσεις για να κρατήσουν «ζωντανά» από καιρό «πεθαμένα» σχολεία, να δώσουν τη μάχη -σε συστράτευση με τους δήμους- για ουσιαστική αναβάθμιση των σχολείων που προκύπτουν από την πρόσφατη «μεταρρύθμιση». Για καλύτερες και ασφαλέστερες υποδομές, για πληρέστερο εξοπλισμό και στελέχωση των σχολείων με προσωπικό, για ουσιαστική αναβάθμιση των παρεχόμενων σπουδών, για βελτίωση των αποδοχών των εκπαιδευτικών…
Γιατί, αν τα ελληνικά σχολεία συνεχίσουν να βγάζουν μαθητές χαμηλού επιπέδου (όπως δείχνουν οι διεθνείς συγκρίσεις και στατιστικές), σ΄ έναν τόπο που θεμελίωσε στην αρχαιότητα την ίδια την έννοια της εκπαίδευσης, δεν θα έχουμε μέλλον ως κοινωνία.
Και δεν θα μας φταίει καμία Διαμαντοπούλου γι’ αυτό
Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν είδαμε και πολλές φυλακές να κλείνουν –παρά την πληθώρα των σχολείων στη χώρα μας. Ίσα ίσα, που έχουμε αρκετές και χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερες με τόσους εγκληματίες ή απλούς παραβάτες των νόμων να στοιβάζονται σαν σαρδέλες στα υφιστάμενα σωφρονιστικά ιδρύματα κι άλλους τόσους να κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι έξω απ’ αυτές.
Αλλά το θέμα μας αυτή τη στιγμή είναι τα σχολεία –όχι οι φυλακές… Και η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να κλείσει κάποια απ’ αυτά, είτε καταργώντας τα είτε συγχωνεύοντας πολλά περισσότερα. Απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας υπάρχουν αντιδράσεις για την απόφαση αυτή –κι η δική μας περιοχή δεν αποτελεί εξαίρεση.
Οι αντιδράσεις κι οι διαφωνίες τόσο των εκπαιδευτικών, των γονιών και των μαθητών απ’ τη μια και των δήμων απ’ την άλλη είναι –σε ένα βαθμό- θεμιτές και δίκαιες. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους αντιδρά σε μια ισοπεδωτική λογική και πρακτική, που καταργεί παραδόσεις χρόνων και ανατρέπει την καθημερινότητα πολλών οικογενειών, ενώ φορτώνει τους «καλλικρατικούς» δήμους με άλλο ένα (βαρύ) κόστος –της μεταφοράς των μαθητών- που δεν τους αναλογούσε στο παρελθόν κι η πενόμενη Πολιτεία δεν φαίνεται πρόθυμη να τους αποδώσει σύντομα. Ο καθένας έχει το δίκιο του, αλλά…
Ίσως πρέπει να σταθούμε με περισσότερη ψυχραιμία απέναντι στο θέμα που προέκυψε.Με σχεδόν απόλυτο κριτήριο το πραγματικό ΣΥΜΦΕΡΟΝ των παιδιών, των μαθητών που θ’ αποτελέσουν αύριο τον κορμό του Έθνους.
Πιθανότατα κάποια, καλά και επαρκή, σχολεία ανά τη χώρα να πέφτουν «θύματα» μιας …μπακάλικης πολιτικής, που μετρά πλέον τα πάντα με μέτρο το ευρώ. Για τα περισσότερα, όμως, από τα σχολεία που υπάγονται στις νέες ρυθμίσεις ούτε η ποιότητα ούτε η επάρκεια είναι δεδομένες.
Εξυπηρετείται, άραγε, το συμφέρον των μαθητών μας στη σημερινή εποχή με τη λειτουργία δημοτικών σχολείων όπου ένας ή δύο δάσκαλοι (στα μονοθέσια και διθέσια σχολεία) διδάσκουν …έξι τάξεις; Όπου σε κάθε τάξη αντιστοιχούν ένας ή δυο μαθητές; Μπορεί ν’ ακούγεται «καταδικαστική» για μια απομονωμένη περιοχή η κατάργηση του μικρού σχολείου της, αλλά μήπως είναι πιο καταδικαστική για το μέλλον των παιδιών της η κολοβή μόρφωση που παίρνουν και δεν δικαιολογείται πια από τις απαιτήσεις και τις συνθήκες της εποχής μας;
Δικαιολογούνται, άραγε, εν μέσω μιας αιματηρής οικονομικής κρίσης, η καταβολή μισθού ενός ή δύο εκπαιδευτικών –με συνολικό κόστος μισθοδοσίας πάνω από 24.000 ευρώ (μικτά) το χρόνο, τουλάχιστον, για τον καθένα – κι επιπλέον τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου (θέρμανση, συντήρηση, καθαρισμός κ.α.), όταν με λιγότερα από το 1/5 του συνολικού κόστους τα ίδια παιδιά θα μεταφέρονται σε γειτονικό σχολείο, σε απόσταση 3-10 χιλιομέτρων, με έξοδα που δεν θα επιβαρύνουν την οικογένειά τους και θα παίρνουν καλύτερη μόρφωση σε ένα καλύτερα εξοπλισμένο κι επανδρωμένο σχολείο;
Δικαιολογείται η λειτουργία αρκετών γυμνασίων – λυκείων, που μονίμως λειτουργούν υποστελεχωμένα, με δεκάδες ώρες διδασκαλίας να χάνονται λόγω εκπαιδευτικών, που -αντί να είναι στο (απομακρυσμένο) πόστο τους, δίπλα σε αδικημένα από τις συνθήκες παιδιά- στρογγυλοκάθονται για χρόνια αποσπασμένοι σε κεντρικά γραφεία; (Κι ας κόπτεται η ΟΛΜΕ περί των συμφερόντων των μαθητών και μόνο…)
Δικαιολογείται να προβάλλεται ως επιχείρημα από τους γονείς ότι τα παιδιά θα ταλαιπωρούνται μετακινούμενα, τη στιγμή που χιλιάδες άλλοι μαθητές μετακινούνται σήμερα –ακόμα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στις μεγάλες πόλεις- προκειμένου να φοιτήσουν σ’ ένα καλύτερο σχολείο (ιδιωτικό ή δημόσιο); Εκείνα, δηλαδή, δεν έχουν ψυχή κι έχουν μόνο όσα, ουσιαστικά, καταδικάζονται να φοιτούν σε σχολείο με λειψή στελέχωση και στοιχειώδη εξοπλισμό μόνο και μόνο επειδή είναι κοντά στο σπίτι τους; Μήπως αυτά τα ίδια παιδιά δεν μετακινούνται καθημερινά σε ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις για να παρακολουθήσουν ένα φροντιστήριο, να φοιτήσουν σε μια σχολή μουσικής ή χορού, να πάρουν μέρος στις δραστηριότητες ενός αθλητικού συλλόγου;
Είναι κατανοητό ότι αρκετές οικογένειες επηρεάζονται αρνητικά από την ξαφνική αλλαγή στις καθημερινές τους συνήθειες. Αλλά, μακροπρόθεσμα, είναι πιθανότερο να δουν τα παιδιά τους να ωφελούνται πολύ περισσότερο από τη φοίτηση σ΄ ένα –κατά τεκμήριο- καλύτερο σχολείο.
Κακά τα ψέματα, οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει δραστικά σε κάθε τομέα –γιατί η Παιδεία ν’ αποτελεί εξαίρεση; Πόσοι –πριν μερικές δεκαετίες μόλις- δούλευαν μακριά απ’ τον τόπο κατοικίας τους; Ελάχιστοι! Τώρα πλέον οι περισσότεροι μετακινούμαστε από λίγα μέχρι αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι μας καθημερινά, για επαγγελματικούς λόγους. Ή και για διασκέδαση…
Σε μια εποχή που τα μέσα μεταφοράς (μαζικά ή ιδιωτικά) δεν αποτελούν πολυτέλεια, όπως στο παρελθόν, τίποτα σχεδόν απ’ όσα χρειαζόμαστε στη ζωή μας δεν είναι πραγματικά μακριά. Και η (δωρεάν) μετακίνηση των μαθητών είναι μέσα στο καθημερινό πρόγραμμα χιλιάδων οικογενειών ήδη και στη χώρα μας.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο γονείς και εκπαιδευτικοί, αντί να αναλωθούν σε αμφίβολης αποτελεσματικότητας αντιδράσεις για να κρατήσουν «ζωντανά» από καιρό «πεθαμένα» σχολεία, να δώσουν τη μάχη -σε συστράτευση με τους δήμους- για ουσιαστική αναβάθμιση των σχολείων που προκύπτουν από την πρόσφατη «μεταρρύθμιση». Για καλύτερες και ασφαλέστερες υποδομές, για πληρέστερο εξοπλισμό και στελέχωση των σχολείων με προσωπικό, για ουσιαστική αναβάθμιση των παρεχόμενων σπουδών, για βελτίωση των αποδοχών των εκπαιδευτικών…
Γιατί, αν τα ελληνικά σχολεία συνεχίσουν να βγάζουν μαθητές χαμηλού επιπέδου (όπως δείχνουν οι διεθνείς συγκρίσεις και στατιστικές), σ΄ έναν τόπο που θεμελίωσε στην αρχαιότητα την ίδια την έννοια της εκπαίδευσης, δεν θα έχουμε μέλλον ως κοινωνία.
Και δεν θα μας φταίει καμία Διαμαντοπούλου γι’ αυτό
kavalanet.gr
