Σε αναζήτηση πολιτικού διλήμματος που θα διευκολύνει «πρωτοβουλίες» όπως πρόωρες εκλογές ή ανασχηματισμό τύπου ψευδοοικουμενικής εν όψει της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου...
, αλλά και σε «πολύμορφες» προσπάθειες για ελεγχόμενες αντιδράσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΠΑΣΚ/ΔΥ έχει αποδυθεί το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου, με αμφίβολα μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Ορόσημο για τις όποιες πολιτικές κυρίως εξελίξεις θα αποτελέσει η Σύνοδος Κορυφής, με τα μαντάτα που φτάνουν μέχρι στιγμής ως προς τις κυβερνητικές επιδιώξεις να μην επιτρέπουν αισιοδοξία, οπότε το οικονομικό επιτελείο γνωρίζει ότι νέα, σκληρότερα μέτρα λιτότητας είναι απαραίτητο να ληφθούν, με αυτονόητες τις εκδηλώσεις κοινωνικών αντιδράσεων. Οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις όπως προδιαγράφονται εξωθούν στην προετοιμασία της κυβέρνησης, ώστε την επομένη της 25ης Μαρτίου να ξεδιπλωθεί σχέδιο αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, η επιτυχία του οποίου προϋποθέτει «μετρημένες» κοινωνικές αντιδράσεις. Ως προς το πρώτο σκέλος των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης, την εξεύρεση δηλαδή ενός επιτυχημένου πολιτικού διλήμματος, η εμπειρία δείχνει ότι μπορούν οι όποιοι επικοινωνιακοί εγκέφαλοι να το πετύχουν.
Παραμονές των εκλογών του 2009 ήταν η δίκαιη οικονομική και κοινωνική πολιτική έναντι της λιτότητας που προανήγγελλε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, ενώ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 ήταν ή οι υποψήφιοί μας ή εκλογές… Οπότε και σε αυτήν την κρίσιμη καμπή του τέταρτου επικαιροποιημένου Μνημονίου αλλά και της άγριας επίθεσης που εξυφαίνεται κατά των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ (και όχι για την καταπολέμηση των παθογενειών που υπάρχουν) είναι προφανές ότι κάτι «έξυπνο» θα σερβιριστεί και πάλι…
Εκεί όμως που τα πράγματα για την κυβέρνηση (και την «τρόικα») σκουραίνουν είναι στην ποδηγέτηση και χειραγώγηση των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ και της ΠΑΣΚ/ΔΥ. «Πρόθυμοι» συνδικαλιστές που θέτουν το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον των εργαζομένων υπάρχουν, αλλά είναι λίγοι – παρότι σε θέσεις-κλειδιά. Η επίθεση όμως κατά όλων των εργατικών δικαιωμάτων είναι τόσο βίαιη, ώστε κανείς να μην τολμά, ανοικτά τουλάχιστον, να «σεγοντάρει» τις κυβερνητικές επιδιώξεις, παρότι τάζονται πολλά. Ανάμεσα στους φανατικούς πολέμιους κυβέρνησης – «τρόικας» και στους «ξεπουλημένους» συνδικαλιστές, ο μεγάλος όγκος των στελεχών της ΠΑΣΚΕ και της ΠΑΣΚ/ΔΥ κινείται στη λογική της «αντίστασης με μέτρο», ζητώντας με άλλα λόγια και τα μέτρα να μην περάσουν αλλά και να αποφευχθεί η κοινωνική όξυνση. Με αυτήν τη διφορούμενη στάση έρχονται σε αντίθεση τόσο οι συνδικαλιστές, που επιθυμούν πιο δυναμική και αποφασιστική αντίδραση των συνδικάτων, όσο και η συνδικαλιστική δεξιά (ΔΑΚΕ) και αριστερή (ΠΑΜΕ – Αυτ. Παρέμβαση) αντιπολίτευση.
Σημειώνεται σχετικά ότι τόσο ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ν. Κιουτσούκης όσο και η παράταξη, ολοένα και συχνότερα, θέτουν θέμα απομάκρυνσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση της κοινωνίας στις μέχρι σήμερα παράνομες και αντισυνταγματικές συμφωνίες με την «τρόικα». Λίγο πολύ, ανάλογες είναι οι θέσεις και των εκπροσώπων του ΠΑΜΕ (Γ. Πέρρος) και της Αυτ. Παρέμβασης (Γ. Γαβρίλης) στον ιδιωτικό τομέα, όμως οι μεμονωμένες δράσεις τους δυσχεραίνουν και όσους της ΠΑΣΚΕ πράγματι θέλουν να θέσουν φράγμα στα σχέδια κυβέρνησης – «τρόικας».
Η προσοχή όλων είναι στραμμένη τόσο στους δημοσίους υπαλλήλους, που εμφανίζονται να αγωνίζονται διαπαραταξιακά να μην εφαρμοστεί το νέο ενιαίο μισθολόγιο που το Μνημόνιο της ντροπής υπαγορεύει και η κυβέρνηση προωθεί, όσο και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΔΕΚΟ.
Η «καρατόμηση» του πρώην γραμματέα της ΠΑΣΚΕ στον χώρο των συγκοινωνιών Ν. Κουλουμπαρίτση, που κατήγγειλε ότι καθαιρέθηκε ύστερα από κυβερνητικές και κομματικές (με αιχμές κατά του Δ. Ρέππα) παρεμβάσεις γιατί αντέδρασε στη δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού, η σιωπή και η αποστασιοποίηση της ηγετικής ομάδας της ΠΑΣΚΕ/ΓΣΕΕ, όπως και η άλλοτε εντονότατη, άλλοτε χαμηλότερων τόνων διαμαρτυρία από προέδρους Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών για την εξέλιξη εντός ΠΑΣΚΕ στον χώρο των συγκοινωνιών, αποδίδουν την εικόνα που επικρατεί αυτήν την ώρα ανάμεσα στους πράσινους συνδικαλιστές. Ποια από τις τάσεις αυτές θα επικρατήσει είναι νωρίς να προβλεφθεί, όμως είναι προφανές ότι η μη συμπαγής στάση των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ αναχαιτίζει και αποδυναμώνει τη γενικότερη αντίδραση των συνδικάτων.
Στις Ομοσπονδίες που πρόκειται να «υποδεχθούν» σύντομα τα μέτρα λιτότητας και κατάργησης δικαιωμάτων, γίνονται πυρετώδεις διαβουλεύσεις. Οι προειδοποιήσεις για εκτεταμένες απεργιακές αντιδράσεις έρχονται βροχή από την ΟΤΟΕ (Στ. Κούκος), την ΟΜΕ/ΟΤΕ, τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ (Ν. Φωτόπουλος), την
ΟΜΕ/ΕΥΔΑΠ (Βαγγ. Δημούδης) κ.λπ. Το ζητούμενο είναι η ΠΑΣΚΕ να κρατήσει μέχρι τέλους και να μη μεταβληθεί σε εργαλείο εκτόνωσης της οργής των εργαζομένων η προσέγγιση των εκπροσώπων των άλλων συνδικαλιστικών παρατάξεων.
Πιο βατά συνδικαλιστικά είναι τα πράγματα στον δημοσιοϋπαλληλικό χώρο. Η συσπείρωση γύρω από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρο (ΠΑΣΚ/ΔΥ) είναι δεδομένη και δεν αμφισβητούνται οι προθέσεις του. Η συνεργασία του κ. Παπασπύρου με τον επικεφαλής της ΔΑΚΕ Ηλ. Ηλιόπουλο (γενικός γραμματέας της ΑΔΕΔΥ), τον εκπρόσωπο της Αυτ. Παρέμβασης Ηλ. Βρεττάκο (αναπληρωτής πρόεδρος), ακόμη και με τον Δημ. Αγκαβανάκη του ΠΑΜΕ κινείται σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, καθώς δεν υπάρχουν ουσιαστικές αποκλίσεις ούτε στις θέσεις ούτε στους τρόπους αντίδρασης που συζητούνται, ενώ και εντός ΠΑΣΚ/ΔΥ δεν έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής διαφοροποιήσεις που να απειλούν τη συνοχή της και πολύ περισσότερο την κοινή και ενιαία αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων απέναντι στις νέες επιθέσεις που σχεδιάζονται σε βάρος του βιοτικού τους επιπέδου (σε 35% υπολογίζεται η μείωση του εισοδήματός τους).
Αν τελικώς η κυβέρνηση δεν καταφέρει να χειραγωγήσει και να ελέγξει τις αντιδράσεις ΠΑΣΚΕ και ΠΑΣΚ/ΔΥ, το αντιμνημονιακό μέτωπο κοινωνικά θα κυριαρχήσει, και με την επιδείνωση συνολικά της οικονομικής κατάστασης της χώρας σύντομα θα δρομολογηθούν σημαντικές πολιτικές εξελίξεις.
http://e-parembasis.blogspot.com/2011/03/blog-post_8096.html
