Χτες το πρωί βρέθηκα σε ένα μαγαζί στα Βριλίσσια. Ξέρετε από αυτά που ναι μεν είναι φούρνοι , αλλά έχουν κι ότι άλλο φανταστεί η ψυχή σου. Μέχρι και τον καφέ σου κάθεσαι και πίνεις.
Καθώς περίμενα να μου ετοιμάσουν το σάντουιτς που είχα παραγγείλει , βλέπω μία κοπέλα περίπου 23 χρ να περιεργάζεται κάτι κουλουράκια. Φαινόταν κουρασμένη και το πρόσωπό της δεν ήταν πρόσωπο κοριτσιού 23 χρ. Ήταν απλά ντυμένη και στα χέρια της κουβαλούσε 2-3 τσάντες από ψώνια.Την ακούω να λέει σε μία υπάλληλο του μαγαζιού:
" Μπορώ να έχω ένα...?"...δείχνοντας τα κουλουράκια.
Σιωπή από την άλλη πλευρά. Η υπάλληλος την κοίταξε για πάρα πολύ λίγο και με μία κίνηση σαν να είχε απενάντί της μία ζητιάνα , της λέει χωρίς δεύτερη σκέψη:
"Όχι..."
Έμεινα κάγκελο. Μου έκανε εντύπωση το "όχι" της υπαλλήλου. Μου έκανε εντύπωση διότι στο συγκεκριμένο κατάστημα , πηγαίνω τακτικά και ουκ ολίγες φορές έχω δοκιμάσει κάτι χωρίς να πληρώσω. Μάλιστα οι ίδιοι οι υπάλληλοι μου το προσφέρουν και αν θυμάμαι καλά , έχω και εγώ ζητήσει με την σειρά μου να πάρω κάτι που "ζήλεψα".
Ξανακοίταξα την 23χρονη πιο προσεκτικά. Σίγουρα δεν έμοιαζε με ζητιάνα του δρόμου, ήταν ντυμένη με καθαρά ρούχα , χτενισμένη...μία χαρά κορίτσι. Μόνο η λύπη στο προσωπό της ήταν ένα χαρακτηριστικό που πιθανά το συναντάς σε ανθρώπους που σουν ζητούν βοήθεια.
"Τότε μπορείτε να μου βάλετε 2 ? " απαντά η 23χρονη
Η υπάλληλος δυσανασχετώντας παίρνει μία σακούλα για να βάλει μέσα τα κουλούρια.
"Εμ...καλύτερα βάλτε μου σας παρακαλώ άλλο 1"... πρόσθεσε. "Πόσο κάνουν ? "
" 2,40 ευρώ"... απάντησε η υπάλληλος.
Η 23χρονη με μία απελπισία στην φωνή της επαναλαμβάνει το νούμερο με σιγανή φωνή.
" 2,40 ? "
Μα καλά αναρωτήθηκα τι είχαν αυτά τα κουλούρια που ήταν τόσο ακριβά...οκ ήταν με μαρμελάδα στην μέση αλλά και πάλι........
Δεν ξέρω γιατί , αλλά ήρθα σε δύσκολη θέση. Αισθάνθηκα ότι το κορίτσι ή δεν θα είχε τόσα λεφτά ή αν είχε ήταν τα τελευταία της. Την είδα να ντρέπεται και να κοιτάζει με ένα είδος φόβου την υπάλληλο. Προσπαθούσα να σκεφτώ με πιο τρόπο να της έλεγα να της τα πληρώσω εγώ.
Όμως δεν ήταν κορίτσι που έτσι όπως την έβλεπα, μου έδινε το δικαίωμα να την "κεράσω".
Δεν είχα και πολύ χρόνο για να σκεφτώ. Η υπάλληλος που είμαι σίγουρη πως κατάλαβε ότι ακριβώς και εγώ , πήγε την σακούλα στο ταμείο και οδήγησε το κορίτσι εκεί με χαιρέκακο ύφος.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα και λέγοντας στον εαυτό μου, αυτό που λέω πάντα :
"Μισή ντροπή δική μου , μισή ντροπή στον άλλον" απευθύνομαι στην 23χρονη με ένα χαμόγελο:
" Θα με αφήσεις να σε κεράσω ? Έχω τα γενέθλιά μου σήμερα "
Το κορίτσι τα έχασε, αλλά πριν προλάβει να αντιδράσει είχα πάρει την σακούλα της , την έβαλα μαζί με την δική μου και τις έδωσα στην ταμία για να πληρώσω.
Μου ανταπόδωσε το χαμόγελο και ψέλλισε ένα ντροπαλό ευχαριστώ. Δεν της είπα κάτι άλλο , ντράπηκα και εγώ , αλλά χάρηκα για το ότι έστω και προσωρινά έλαμψε το προσωπό της.
Όταν η κοπέλα έφυγε από το μαγαζί , κοίταξα την υπάλληλο που παρατηρούσε την σκηνή.
Την κοιτάω και της λέω :
" Είστε από τις τυχερές που και δουλειά έχετε και το ψυγείο σας είναι γεμάτο. Έτσι δεν είναι ? "
Η υπάλληλος με κοιτούσε και δεν ήξερε τι να μου πει. Δεν ήθελα ούτως ή άλλως να μου μιλήσει. Απλά της ξαναείπα με ύφος αυτήν τη φορά :
" Να είστε καλά."
http://giannakouli.blogspot.com/
