Το λογιστικό χρήμα πιθανολογεί μια οικονομική κατάσταση ενώ το πραγματικό είναι η επιτόπου ύπαρξη χρήματος σε κανονική μορφή, δηλαδή η άμεση εμφάνιση νομίσματος. Μία επιταγή είναι λογιστικό χρήμα γιατί πιθανολογείται η μετατροπή της σε πραγματικό χρήμα, μπορεί να είναι ακάλυπτη.
Για να γίνει κατανοητό το θέμα υπάρχουν δυο παραδείγματα:
Έχουμε δύο όμοιες εμπορικές επιχειρήσεις, την Α και την Β, οι οποίες έχουν τον ίδιο ισολογισμό, τις ίδιες οικονομικές καταστάσεις. Και οι δύο εμφανίζουν στο τέλος μιας χρονιάς να έχουν κέρδη 5 εκατομμύρια ευρώ. Και οι δύο επιχειρήσεις έχουν το ίδιο λογιστικό χρήμα αλλά μία εκ των δύο έχει και πραγματικό.
Ζητάμε από τις δύο επιχειρήσεις να μας μετρήσουν επιτόπου σε νομίσματα τα 5 εκατομμύρια ευρώ που έχουν για να διαπιστωθεί αν όντως τα έχουν.
Η Α επιχείρηση έχει στα ταμεία της μόνο 1 εκατομμύριο ευρώ γιατί τα υπόλοιπα 4 τα έφαγε στο τζόγο ο επιχειρηματίας και η Β επιχείρηση έχει και τα 5 εκατομμύρια στα ταμεία της. Συνεπώς διαπιστώνουμε ότι μόνο η Β επιχείρηση έχει πραγματικό χρήμα, ενώ η Α επιχείρηση εμφανίζει πραγματικό 1 εκατομμύριο και λογιστικό 5 εκατομμύρια!
Έτσι πηγαίνανε κάποιοι επιχειρηματίες στις τράπεζες και παίρνανε δάνεια. Δείχνανε τους ισολογισμούς τους ότι έχουν 5 εκατομμύρια ευρώ, ενώ δεν τα είχαν και η τράπεζα έβλεπε τον «όμορφο» αυτό ισολογισμό και έδινε με μεγάλη ευκολία το δάνειο. Μετά παραπονιότανε η τράπεζα γιατί ο επιχειρηματίας δεν αποπλήρωνε το δάνειο.
Το ίδιο και οι πολίτες. Πήγαιναν με τα «ωραία» εκκαθαριστικά των 25000 ευρώ κάποιοι για να πάρουν δάνειο των 3000 ευρώ! (σαν να σου ζητήσει η Αθηνά Ωνάση να της δανείσεις 3000 ευρώ χα χα εδώ γελάμε), χωρίς να σκεφτεί η ίδια η τράπεζα, μα καλά 25000 ευρώ το χρόνο, μας κάνουν 2083 ευρώ το μήνα και δεν μπορεί να μαζέψει 3000 ευρώ;! Και μας ζητάει να το αποπληρώσει σε 3 έτη και με περίοδο χάριτος;!!
Μήπως τελικά οι τράπεζες ήξεραν και το κάνανε επίτηδες; Λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
