Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)Ήταν απαίτηση των Αμερικανών και προϋπόθεση. Για τον αφοπλισμό που θα όριζε το τέλος του ψυχρού πολέμου μεταξύ των πρωταγωνιστών και θα εξασφάλιζε την ειρήνη σε κάθε γωνιά της γης. Η «Συμμαχία» των ανατολικών δεν διαλύθηκε με νόμους και χαρτιά. Κατέρρευσε και θάφτηκε στα χαλάσματα των ίδιων των καθεστώτων. Όσο «ζούσαν», κάτι κατάφερναν οι Ρώσοι. Στο όνομα των λαών που ήσαν δεμένοι στο άρμα τους και παρά την αδυναμία των αρτηριοσκληρωτικών της Μόσχας να «πιάνουν» τα κόλπα και να ψυλλιάζονται τις παγίδες των Αμερικανών. Παρ’ όλα αυτά, όταν οι δεύτεροι το παραξήλωναν, οι πρώτοι έδειχναν τα δόντια τους και η ανθρωπότητα ανέπνεε. Μέχρι το επόμενο κόλπο, το επόμενο (εν ου παικτοίς) παιχνίδι “made in USA” και σχεδόν χωρίς αντίπαλο.
ΑΠΟ τότε, οι σύγχρονοι καουμπόηδες στρώνουν παιχνίδι μόνοι τους. Ξαμολήθηκαν για κυνήγι στο απέραντο χωράφι της γης κι όποιον πιάσει το… λάσο. Χωρίς αντίπαλο και με τα πρόβατα να… βελάζουν. Με λαούς κρεμασμένους στην κάννη των όπλων τους και το διεθνές δίκαιο για περιτύλιγμα των οβίδων τους. Διαλέγουν, λοιπόν, και παίρνουν οι Αμερικανοί, λογαριασμό δεν δίνουν γιατί αντίπαλο δεν έχουν κι ας κάποιοι ευφάνταστοι της γης και υπεραισιόδοξοι ποντάρουν στους… κινέζους.
ΕΣΤΗΣΑΝ τον Καντάφι τους κι έβαλαν χίλιους μαστόρους να στρώνουν το προφίλ του. Με πινελιές στο πρόσωπο «σοσιαλιστικές» και υποδόρια ενέσεις… αμερικανικές. Μην ενδώσει στον (τότε) πειρασμό και δρομολογηθεί στη μόδα του αντιαμερικανισμού, με απέναντι τους Ρώσους να του γνέφουν. Κι έπεσε απάνω του με επίθεση φιλίας κόσμος και κοσμάκης της πολιτικής. Τον αναγνώρισαν ως ηγέτη και «φυσιογνωμία» απ’ τον Μιτεράν ως τον Ανδρέα κι απ’ τον Μπλερ ως τον Γιώργο (Παπανδρέου). Προσέτρεξαν με «δώρα» στο κονάκι του, παρατάχτηκαν έξω απ’ τη σκηνή και απαθανάτισαν με foto τη «μεγάλη στιγμή».
ΣΗΜΕΡΑ που όλοι τρέχουν, τρέχουμε κι εμείς. Με «πρωταγωνιστές» τους Γάλλους του Σαρκοζί και «βαστάζους» τους ευρωπαίους των «ηγετών». Και τους έλληνες του ΝΑΤΟ. Πιστούς μιας «συμμαχίας» που αρματώνεται με όπλα αμερικανικά και δολάρια ευρωπαϊκά. Στη Λιβύη θα πέσουν κορμιά, θα πέσουν και κεφάλαια αμερικανικά. Για την «μεταπολεμική» ανοικοδόμηση και για τη ροή του πετρελαίου σε καινούριες δεξαμενές. Όπως κάποτε τα αμερικανικά κεφάλαια με τη σφραγίδα «Σχέδιο Μάρσαλ». Για την ανόρθωση της κατεστραμμένης Ευρώπης και στο βάθος… αντικομουνισμός.
