Οι πιο πολλοί εστίασαν στις συνθήκες νοσηλείας -ή φιλοξενίας- των......παιδιών αυτών, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι πλέον ενήλικα άτομα.
Η μοίρα ήρθε να κρατήσει περισσότερο το θέμα στο προσκήνιο, με τον θάνατο δύο νοσηλευομένων νέων του ΚΕΠΕΠ. Τυχαίο; Μάλλον στο ίδρυμα αυτό τίποτε δεν πρέπει τελικά να θεωρείται τυχαίο.
Έχοντας κάνει την επαφή και τις συνομιλίες με την νεαρή εθελόντρια, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μοναδική της επιδίωξη δεν ήταν σε καμία περίπτωση να πάρει κάποια εφήμερη δόξα δημοσιότητας μέσα από ένα τέτοιο θέμα. Κάθε άλλο μάλιστα. Η αγωνία της ήταν μήπως τα μέσα ενημέρωσης έδιναν διαστάσεις σκανδάλου στο θέμα και η κοινή γνώμη απομακρυνόταν από το πραγματικό πρόβλημα. Με λίγα λόγια, τα κίνητρά της ήταν καθαρά ανθρωπιστικά και μόνον.
Η κοπέλα, έχοντας βιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα το κλίμα στο ίδρυμα αυτό, έχοντας μια προσωπική επαφή με τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα, εξέφρασε κάποιες βιωματικές απόψεις με μοναδικό στόχο να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στο ΚΕΠΕΠ. Το ίδιο είχε γίνει και με την συνολική έκθεση των συναδέλφων της, πριν δυο περίπου μήνες.
Άτομα αυτής της ηλικίας, μεταξύ 20 και 30 ετών, που έχουν λάβει μια διαφορετική παιδεία σε ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, έχουν αποκτήσει μια κοινωνική συνείδηση εντελώς διαφορετική από την δική μας. Η Άλμα, λοιπόν, για να μάθετε και το όνομά της, επικοινώνησε ξανά με το iliatora.gr και μας είπε κάποια πραγματάκια ακόμη που τα θεωρούμε πολύ σημαντικά για να κατανοήσουμε τι πρέπει να γίνει στο ΚΕΠΕΠ. Κάποια απ’ αυτά που πρέπει να γίνουν είναι τόσο απλά που είναι απορίας άξιο γιατί δεν τα έχουν επιχειρήσει ποτέ οι υπεύθυνοι στο ίδρυμα αυτό.
«Τα παιδιά χρειάζονται το ανθρώπινο άγγιγμα», μας λέει η Άλμα. Και εξηγεί: «Δεν είναι αρκετό το να ταΐζονται αυτά τα παιδιά μόνο και μόνο για να κρατηθούν στη ζωή. Χρειάζονται την ανθρώπινη επαφή, την γλυκιά ομιλία, ένα χάδι, ένα φιλί, χρειάζονται αγάπη. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ο αυτοτραυματισμός των παιδιών αυτών οφείλεται στο γεγονός ότι κανένας δεν τα αγγίζει, έτσι στρέφονται τα ίδια κατά του εαυτού τους με αδέξιο και βίαιο τρόπο. Όταν λοιπόν στρέφονται κατά του εαυτού τους, το κάνουν γιατί προτιμούν να νιώσουν πόνο από το να μην νιώθουν τίποτε…».
Ήταν μια συγκλονιστική διαπίστωση η οποία δεν αποτελεί συμπέρασμα μόνο της Άλμα. Ψάξαμε στο ίντερνετ και βρήκαμε ότι πράγματι, έχει επιστημονικά διαπιστωθεί πως ακόμη και σε άτομα με πολύ βαριά αναπηρία, σωματική και διανοητική, η ανθρώπινη συμπεριφορά, το χάδι, ένα φιλί, μια γλυκιά κουβέντα, είναι ίσως πιο αποτελεσματικά μέσα για την θεραπευτική αντιμετώπισή τους απ’ ότι τα ψυχοφάρμακα και –πολύ χειρότερα- τα δεσμά με ιμάντες. Στην επαφή, άλλωστε, στηρίζεται και η θεραπευτική μέθοδος του reiki, μιας εναλλακτικής μεθόδου χαλάρωσης και ηρεμίας μέσα από απλά αγγίγματα.
Αυτό υποστηρίζουν μεγάλοι ψυχίατροι, αυτό είδαν στην πράξη και οι εθελοντές του ΚΕΠΕΠ. Και η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο αυτό δείχνει: Η Άλμα σ’ ένα από τα παράθυρα του ΚΕΠΕΠ, κρατώντας στην αγκαλιά της ένα κοριτσάκι που νοσηλεύεται εκεί, ένα παιδί με σύνδρομο down το οποίο έχει πολλές περισσότερες δυνατότητες και ίσως δεν θα έπρεπε να είναι σε ένα ίδρυμα μαζί με παιδιά και ενήλικες με βαριές αναπηρίες.
Άραγε, θα μπορούσε μια τέτοια αγκαλιά να χωρέσει όλα τα παιδιά του ΚΕΠΕΠ;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
