πληροφορία μέσα στον ορυμαγδό των άλλων (αρνητικών) οικονομικών ειδήσεων που κατακλύζουν καιρό τώρα τον ελληνικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. «Έπαιξε» λίγο, σχολιάσθηκε (;) από ειδικούς και μη, χύθηκαν και λίγα «δάκρυα» και αποσύρθηκε γρήγορα, γιατί άλλα ίσως πιο «σοβαρά» θέματα απασχόλησαν εν τω μεταξύ την επικαιρότητα.
Όμως, η επικαιρότητα επιμένει με νέες σκληρότερες ειδήσεις, όπως πχ. το ότι «… σήμερα, οι νεαροί γονείς αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας και καταφεύγουν σε ιδρύματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα τουλάχιστον για τα «αδύναμα» μέλη των οικογενειών τους. Σύμφωνα με στοιχεία από το παιδικό χωριό SOS, στην Αττική, το τελευταίο τρίμηνο του 2010, 80% των περιπτώσεων που απευθύνθηκαν σ’ αυτά, αφορά περιστατικά που οι γονείς των παιδιών, λόγω φτώχειας, αδυνατούν να τα μεγαλώσουν, ενώ το μήνα Μάρτη το ποσοστό αυξήθηκε ανησυχητικά φθάνοντας το 90%…»
Οι ειδήσεις αυτές είναι συγκλονιστικές, γιατί δείχνουν την εφιαλτική πραγματικότητα για ένα τεράστιο ποσοστό νέων, που στην αρχή της ζωής τους, ενώ προσπαθούν να βάλλουν τις βάσεις του μέλλοντός τους και μια ανεκτή ζωή -δεν έχουν ή δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες μιας οικογενειακής ζωής. Νέων, που πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να ζουν στα παιδικά τους δωμάτια, γιατί δεν μπορούν ή δεν τολμούν να «ανοιχτούν» μόνοι τους στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής, χωρίς, τουλάχιστον, να έχουν το βασικό: Μια (οποιαδήποτε) δουλειά. Νέων, κατά τεκμήριο «αθώων», στους οποίους δεν μπορεί να καταλογισθεί καμία ευθύνη για την κατάντια της χώρας.
Πόσο εκρηκτικό είναι αυτό το πρόβλημα σήμερα, σε μια πνιγηρή κοινωνική ατμόσφαιρα παρακμής, όπου θεσμοί, εξουσίες και πρόσωπα δοκιμάζονται και απογοητεύουν; Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Στην απογοήτευση, στη δραματική έλλειψη προοπτικών στην εργασία και στη ζωή, στην ανασφάλεια, στην αγωνία της φτώχειας και της περιθωριοποίησης, της κάθε είδους ματαίωσης. Στην αγωνιώδη αναζήτηση διεξόδων με κάθε τρόπο (θεμιτό ή αθέμιτο), συχνά σε ακραίες και παραβατικές συμπεριφορές.
Ο Κωσταντίνος Τσουκαλάς γράφει στο τελευταίο του βιβλίο «Η Επινόηση της Ετερότητας»: “…αντί μιας γενικής «δια βίου εργασίας» που (θα) εγγυάται την επιβίωση όλων, προβάλλεται μια «δια βίου μάθηση» που θα εξασφαλίσει μόνον του ικανούς, τους «άξιους» και τους κλητούς..” (και τους έχοντες;) … και σημειώνει ότι σήμερα, στην σκληρή «… εποχή της παγκοσμιοποίησης, έννοιες όπως αυτές της αλληλεγγύης και την αδελφότητας, παραμένουν στα αζήτητα…”.
Πώς θα υπάρξει κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη και αδελφότητα;
Έχω γράψει ξανά και επιμένω ότι «… μετά από τριάντα έξι χρόνια μεταπολίτευσης, ήρθε η ώρα η ελληνική Πολιτεία και κοινωνία, ο καθένας μας χωριστά, να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να κάνει τον απολογισμό της, τη στιγμή που φαίνεται ότι το τέλος αυτής της εποχής ήρθε με πολύ επώδυνο τρόπο. Πρέπει να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια για το πώς φθάσαμε στην (ουσιαστική) χρεοκοπία, την ουσιαστική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των φορέων του, την προδοσία των ονείρων της νέας γενιάς και ταυτόχρονα να αναρωτηθούμε: Υπάρχει ελπίδα για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, με αλληλεγγύη και συνοχή»; Υπάρχει διέξοδος;
Ο Τσουκαλάς απαντά σε μια πρόσφατη συνέντευξη του: “… εκείνο που με διακατέχει είναι ένα είδος κριτικής απαισιοδοξίας. Το αντίδοτό της είναι μόνον ένα: Η πεποίθηση ότι η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ· η πεποίθηση ότι τα πράγματα πάντα ανοίγονται προς κατευθύνσεις, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να φανταστεί..». Και προβλέποντας (;) το μέλλον μέσα από το σκληρό παρόν της παγκοσμιοποίησης σημειώνει «…η μόνη διέξοδος, η οποία είναι δυνατόν να έρθει, είναι εκείνη η οποία θα στηριχθεί στην απόγνωση. Εκείνη η διέξοδος που θα βγει από την απόγνωση…”. Μήπως, όμως, τότε θα είναι αργά;
Όμως, η επικαιρότητα επιμένει με νέες σκληρότερες ειδήσεις, όπως πχ. το ότι «… σήμερα, οι νεαροί γονείς αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας και καταφεύγουν σε ιδρύματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα τουλάχιστον για τα «αδύναμα» μέλη των οικογενειών τους. Σύμφωνα με στοιχεία από το παιδικό χωριό SOS, στην Αττική, το τελευταίο τρίμηνο του 2010, 80% των περιπτώσεων που απευθύνθηκαν σ’ αυτά, αφορά περιστατικά που οι γονείς των παιδιών, λόγω φτώχειας, αδυνατούν να τα μεγαλώσουν, ενώ το μήνα Μάρτη το ποσοστό αυξήθηκε ανησυχητικά φθάνοντας το 90%…»
Οι ειδήσεις αυτές είναι συγκλονιστικές, γιατί δείχνουν την εφιαλτική πραγματικότητα για ένα τεράστιο ποσοστό νέων, που στην αρχή της ζωής τους, ενώ προσπαθούν να βάλλουν τις βάσεις του μέλλοντός τους και μια ανεκτή ζωή -δεν έχουν ή δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες μιας οικογενειακής ζωής. Νέων, που πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να ζουν στα παιδικά τους δωμάτια, γιατί δεν μπορούν ή δεν τολμούν να «ανοιχτούν» μόνοι τους στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής, χωρίς, τουλάχιστον, να έχουν το βασικό: Μια (οποιαδήποτε) δουλειά. Νέων, κατά τεκμήριο «αθώων», στους οποίους δεν μπορεί να καταλογισθεί καμία ευθύνη για την κατάντια της χώρας.
Πόσο εκρηκτικό είναι αυτό το πρόβλημα σήμερα, σε μια πνιγηρή κοινωνική ατμόσφαιρα παρακμής, όπου θεσμοί, εξουσίες και πρόσωπα δοκιμάζονται και απογοητεύουν; Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Στην απογοήτευση, στη δραματική έλλειψη προοπτικών στην εργασία και στη ζωή, στην ανασφάλεια, στην αγωνία της φτώχειας και της περιθωριοποίησης, της κάθε είδους ματαίωσης. Στην αγωνιώδη αναζήτηση διεξόδων με κάθε τρόπο (θεμιτό ή αθέμιτο), συχνά σε ακραίες και παραβατικές συμπεριφορές.
Ο Κωσταντίνος Τσουκαλάς γράφει στο τελευταίο του βιβλίο «Η Επινόηση της Ετερότητας»: “…αντί μιας γενικής «δια βίου εργασίας» που (θα) εγγυάται την επιβίωση όλων, προβάλλεται μια «δια βίου μάθηση» που θα εξασφαλίσει μόνον του ικανούς, τους «άξιους» και τους κλητούς..” (και τους έχοντες;) … και σημειώνει ότι σήμερα, στην σκληρή «… εποχή της παγκοσμιοποίησης, έννοιες όπως αυτές της αλληλεγγύης και την αδελφότητας, παραμένουν στα αζήτητα…”.
Πώς θα υπάρξει κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη και αδελφότητα;
Έχω γράψει ξανά και επιμένω ότι «… μετά από τριάντα έξι χρόνια μεταπολίτευσης, ήρθε η ώρα η ελληνική Πολιτεία και κοινωνία, ο καθένας μας χωριστά, να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να κάνει τον απολογισμό της, τη στιγμή που φαίνεται ότι το τέλος αυτής της εποχής ήρθε με πολύ επώδυνο τρόπο. Πρέπει να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια για το πώς φθάσαμε στην (ουσιαστική) χρεοκοπία, την ουσιαστική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των φορέων του, την προδοσία των ονείρων της νέας γενιάς και ταυτόχρονα να αναρωτηθούμε: Υπάρχει ελπίδα για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, με αλληλεγγύη και συνοχή»; Υπάρχει διέξοδος;
Ο Τσουκαλάς απαντά σε μια πρόσφατη συνέντευξη του: “… εκείνο που με διακατέχει είναι ένα είδος κριτικής απαισιοδοξίας. Το αντίδοτό της είναι μόνον ένα: Η πεποίθηση ότι η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ· η πεποίθηση ότι τα πράγματα πάντα ανοίγονται προς κατευθύνσεις, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να φανταστεί..». Και προβλέποντας (;) το μέλλον μέσα από το σκληρό παρόν της παγκοσμιοποίησης σημειώνει «…η μόνη διέξοδος, η οποία είναι δυνατόν να έρθει, είναι εκείνη η οποία θα στηριχθεί στην απόγνωση. Εκείνη η διέξοδος που θα βγει από την απόγνωση…”. Μήπως, όμως, τότε θα είναι αργά;
aixmi.gr
