Η χώρα διαλύθηκε μέσα σε μια στιγμή. Χωρίς καμία προειδοποίηση. Βλέπεις κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη φύση. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει ουσιαστικά την φύση. Την πληγώνουμε καθημερινά, την υποτιμούμε, την χλευάζουμε. Αυτή μας ανέχεται. Αλλά όχι πάντα.
Κάτι τέτοιο ίσως έγινε στην Ιαπωνία. Η χώρα με την μεγαλύτερη τεχνολογική ανάπτυξη, με τα πιο σύγχρονα μέσα και εργαλεία, δεν κατάφερε να περιορίσει –πόσο μάλλον να δαμάσει- το ξαφνικό ξέσπασμα της φύσης. Παρόλο όμως το μέγεθος της καταστροφής η κρατική υποδομή είναι σε θέση να παλέψει και να οργανώσει το χάος. Να σταθεί στον πολίτη και να του προσφέρει βοήθεια. Να παραμείνει ένα κράτος-πρόνοια. Ο υπόλοιπος κόσμος –οι κυβερνήσεις δηλαδή- προσπαθούν να δώσουν μια πρώτη εκτίμηση για τον αντίκτυπο στην εκάστοτε οικονομία. Ποιος πληγμένος Ιάπωνας πολίτης νοιάζεται για το ντόμινο των εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία; Ποιος;
Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός έκανε έκκληση για αλληλοβοήθεια μεταξύ των πολιτών. Τι άλλο θα μπορούσε να πει άλλωστε. Όσο ξύλινος και αν ακούγεται αυτός ο λόγος, πρέπει να ακουστεί. Τι σημαντικότερο από την ενότητα στην δύσκολη στιγμή; Να νιώθεις ότι τα όλα τα ιδανικά της υλικής ζωής σου είναι μια στραβοκλωτσιά της φύσης. Ανυπεράσπιστος απέναντι της. Ωστόσο, ο πόνος και οι δυσκολίες θα ενώσουν τους Ιάπωνες. Ο άνθρωπος σε τέτοιες καταστάσεις ξεχνάει τις κοινωνικές-πολιτικές-οικονομικές-ιδεολογικές διαφορές με τον συνάνθρωπό του. Τι με νοιάζει που είσαι αριστερός ή μπάτσος, όταν είμαστε το ίδιο απέναντι στην καταστροφή. Έχω ανάγκη εσένα, ειλικρινή ανάγκη. Έχεις ανάγκη εμένα. Μόνο έτσι ξαναγεννιέται ένα έθνος, μια χώρα. Όταν θα ξανακοιτάξουμε την ανάγκη του άλλου μέσα από τα δικά του μάτια, όταν θα ξανανιώσουμε. Αυτό εύχομαι στους Ιάπωνες αυτή τη στιγμή. Αυτό εύχομαι για όλο τον κόσμο.
Θυμάμαι τον σεισμό του 1999. Μόλις 5,5 ρίχτερ για 30 δευτερόλεπτα ήταν αρκετά να ξεσηκώσουν το λεκανοπέδιο της Αττικής στο πόδι. Ο κόσμος βγήκε ανάστατος από τα σπίτια του, ήταν και μεσημέρι! Όλοι έξω από τα σπίτια μας, έξω από την πόρτα ασφαλείας, χωρίς τις χοντρές κουρτίνες, τις ερμητικά κλειστές. Αγχωμένοι, καταμεσής του δρόμου. Όμως καθώς πέρναγε η ώρα χαλαρώναμε και γνωριζόμασταν με τους γείτονες που ζούσαμε τόσα χρόνια σε διπλανά διαμερίσματα. Μαθαίναμε το όνομα του απέναντι. Μας ένωνε η ανάγκη, το κοινό άγχος, γιατί είχαμε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Ευτυχώς ο σεισμός δεν διέλυσε ολοσχερώς την Αθήνα, 143 νεκροί και πολλές καταστροφές σε κτίρια. Η χώρα κατάφερε και συνέχισε την πορεία της χωρίς να εκτροχιαστεί. Εμείς συνεχίσαμε την δική μας ζωή, πίσω από την πόρτα ασφαλείας και τις χοντρές κουρτίνες. Περιμένοντας πάλι κάποιο γεγονός που θα ανοίξει τις πόρτες μας; Όπως τότε με το σεισμό, όπως τώρα, ίσως με την κρίση.
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα κάνει να αναρρώσει η Ιαπωνία από αυτό το πλήγμα, αν θα είναι ίδιος ο κόσμος –οικονομικά και γεωγραφικά- το επόμενο διάστημα. Δεν ξέρω πως αισθάνεται ο Ιάπωνας που ξαφνικά έχασε όλα τα επίγεια. Αν ήμουν ένας ανοιχτός άνθρωπος ίσως να τον ένιωθα, αλλά βλέπω τις ειδήσεις όπως βλέπω μια ταινία καταστροφής. Με την ταινία ίσως να συγκινηθώ κιόλας…
http://alximeio.wordpress.com/2011/03/15/tsoynami-iapwnia/
