Λειτουργώ ως υποκείμενο στις πράξεις των άλλων.
Σφετερίζομαι τις δράσεις των ανθρώπων: Εκείνοι δρουν, αλλά εγώ δικαιώνω. Εκείνοι έχουν δίκιο, αλλά εγώ θα το δείξω. Εκείνοι πονάνε, αλλά εγώ γιατρεύω, γιατί εγώ είμαι ο καλύτερος γιατρός. Εκείνοι αγχώνονται, γιατί εγώ «περνάω». Και συνήθως δεν περνάω απλά, αλλά τρέχοντας! Τρέχω! Και μαζί συμπαρασύρω κι εκείνους! Αγώνας δρόμου η ζωή! Και πιέζω! Επείγω! Ναι! Ναι! Το παραδέχομαι, το ομολογώ! Ορκίζομαι! Και σαν φύγω... πίσω δε γυρίζω. Γι’ αυτό δεν πρέπει να χαθώ έτσι, ανεκμετάλλευτος! Μόνο ο καιρός έχε! ι γυρίσματα. Ο χρόνος? Εβδομάδες. Μα δε μπορώ να φέρω όσα φέρνει η ώρα.
Να με λυπάσαι! Ακούς? «Φείδου χρόνου» έλεγαν οι πρόγονοί σου. Γιατί ως χρόνος είμαι χρήμα. Μη με σπαταλάς! Και να προσέχεις τα πράγματα που κάνεις και σου τρώνε άσκοπα το χρόνο σου. Σου παίρνουν από το χρόνο σου, πολύ ή λίγο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα μπορούσες να ροκανίσεις αλλού αυτόν το χρόνο. Το σκοτωμένο χρόνο. Κι εσύ, εκεί που πρέπει να τον αφιερώσεις, τον τσιγκουνεύεσαι. Ξοδεύεις το χρόνο σου για άσκοπους λόγους, για χαζά πράγματα. Παραπονιέσαι συχνά ότι δεν έχεις χρόνο. Γιατί? Ποιος σου τον έκλεψε? Εσύ δεν τον κατανέμεις! ? Εσύ δεν τον κουμαντάρεις και τον προγραμματίζεις? Πώς? Σου τον τρώνε οι άλλοι? Ποιοι? Αυτοί που έβαλες ΕΣΥ στη ζωή σου προφανώς! Αλλιώς, θαρρώ, πως θα τους άφηνες έξω από αυτήν. Τι είναι? Μπλέξιμο? Πολύπλοκο το θέμα που ανοίγω? Το ξέρω, και? Τι θες? Να μη συζητήσουμε γι’ αυτό? Μου λες δλδ πως όταν δεν συζητάς για κάτι, τότε αυτό δεν υπάρχει? Εθελοτυφλείς!
Εκεί που πρέπει να δώσεις χρόνο, γιατί δε δίνεις? Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που χρειάζονται, που θέλουν χρόνο. Αλλά εσύ παραπονιέσαι μονίμως πως δεν έχεις χρόνο. Ευτυχώς όμως κάποιοι έχουν. Κοίτα να κάνεις το ίδιο κι εσύ. Ακολούθα τους! Κάτι παραπάνω θα ξέρουν από σένα. Να εξοικονομείς χρόνο, μόλις αδειάσεις, μόλις ξελασκάρεις! Πώς το λένε? Γιατί όσο κι αν μετράς τις μέρες και τους μήνες, τα χρόνια θα φύγουν.
Και μην αφήσεις κανέναν να σου την πει γι’ αυτά που έκανες και γι’ αυτά που δεν έκανες στο σωστό χρόνο. Βγες! Παίξε! Τρέξε! Ερωτεύσου! Και μη σε νοιάζει ποιον και πόσο χρονών είναι, είσαι, γιατί ο έρως χρόνια δεν κοιτά. Και κάν’ το τώρα που δε σε πήραν δα και τα χρόνια!
Και μην αναβάλεις για του χρόνου αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα. Φέτος. Μόνο να εύχεσαι να είμαστε καλά και να είμαστε μαζί και του χρόνου, όπως είμαστε χρόόόόνια και ζαμάνια τώρα, από τα πέτρινα εκείνα χρόνια. Θυμάσαι? Κι όταν μεγαλώσεις και αναπολήσεις απλά τα παλιά τα χρόνια κι όλα όσα έκανες προ αμνημονεύτων χρόνων, να μιλάς για φιλίες, για σχέσεις που άντεξαν στο χρόνο και για πράξεις που έγιναν εν ευθέτω χρόνω.
Κι αν καμιά φορά χάσεις την αίσθηση του χρόνου, δε ‘ν’ κακό! Τότε πάει να πει πως ζεις τη στιγμή και παρατείνεις το χρόνο. Του δίνεις χώρο. Μου δίνεις χώρο. Χώρο σε μένα, ευκαιρίες σε σένα. Και έχεις λόγο ύπαρξης. Και μην ξανακούσω δικαιολογίες πως δεν έχεις ελεύθερο χρόνο και τέτοια! Δεν υπάρχει σκλαβωμένος χρόνος! Ο χρόνος είναι εν τη γενέσει του ελεύθερος. Όχι πολιορκημένος. Διατίθεται όπου δίνουμε προτεραιότητα! Πήρες είδηση πως ο λόγος σου ξεκινάει με τη φράση: «Ελλείψει χρόνου...»? Όλες σου οι δικαιολογίες για όσα δεν κάνεις ξεκινούν από αυτήν την ηλίθια φράση! Ο χρόνος είναι δικός σου. Ολάκερος. Μόνο δικός σου! Καράβι είναι ο χρόνος κι εσύ ο καπετάνιος. Σε πάει, σε ταξιδεύει κι εσύ κάθεσαι στο τιμόνι του και πιλοτάρεις. Με το πέρασμα του χρόνου μαθαίνεις να τον χειρίζεσαι καλύτερα.
Κάνε έναν απολογισμό και θα δεις! Στα παιδικά σου χρόνια ήσουν ανέμελος. Όταν άρχισαν να περνούν τα χρόνια άρχισες να σκαρφίζεσαι διάφορα για την εξοικονόμηση του χρόνου σου. Οι αντοχές σου άρχισαν κι αυτές να λιγοστεύουν. Οι υποχρεώσεις σου, αντιστρόφως ανάλογα να αβγατίζουν και να πληθαίνουν. Έπαψες να δίνεις χρόνο ανοχής στα πράγματα. Άρχισες να εκνευρίζεσαι με το παραμικρό. Ευτυχώς όμως που ο χρόνος διδάσκει. «Τα χρόνια φέρνουν φρόνια» λέει ο λαός κι αρχίζεις και καταλαβαίνεις γιατί έχεις κάνει τη ζωή σου fast food. Βορά στο στόμα τω! ν αδηφάγων. Θέλεις κι απαιτείς να γίνουν όλα σε χρόνο μηδέν, σε χρόνο ρεκόρ, σε χρόνο dt! Γιατί? Θα γίνεις κάποτε παρανάλωμα του χρόνου και συν τω χρόνω θα μετανοήσεις αλλά δε θα μπορείς να γυρίσεις ούτε εσύ, ούτε τον χρόνο πίσω.
Θα πλησιάζει ο χρόνος για να μας αφήσεις χρόνους και θα τρομάζεις, θα μετριάζεις αλλά θα ‘ναι αργά! Γιατί θα τα ‘χεις φάει πια τα χρονάκια σου, θα ‘χεις πολλά χρόνια στην πλάτη σου, χωρίς να έχεις εκμεταλλευτεί τις στιγμές. Θα μετράς μοναχά ρωγμές, αιχμές και παρακμές! Ο χρόνος θα αυλακώσει το πρόσωπό σου με ανεξίτηλες ρυτίδες που εσύ θα καλύπτεις με ψιμυθιώματα και ακριβές γέλες! Θα αρνείσαι να συμφιλιωθείς με το χρόνο και χρόνο με το χρόνο θα προσπαθείς να ξεγελάσεις το χρόνο! Χα! Ας γελάσω! Ποιον? Εμένα! Τον αδίστακτο χρόνο! Εμένα τον πανδαμάτορα χρόνο! Που απαλύνω ωστόσο τις πληγές! Δεν ξεγελάς το χρόνο με τέτοιες αυτ-απάτες! Τον εαυτό σου μπορεί. Το χρόνο ποτέ!
Δώσε πίστωση χρόνου τώρα! Τώρα που μπορείς και άσε ορισμένα πράγματα που θέλουν το χρόνο τους να γίνουν σε απρογραμμάτιστο, σε απροσδιόριστο χρόνο. Νιώσε πώς είναι να είσαι εκτός τόπου και χρόνου για όσο χρόνο θες. Χαλάρωσε λίγο και κάνε κάτι ακόμα και σε ακατάλληλο χρόνο. Έτσι! Για να νιώσεις τη διαφορά! Αλλά πρόσεξε μην πληρώσεις ακριβά τις ετεροχρονισμένες σου κινήσεις, γιατί όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα θεωρηθείς όλβιος μόνο όταν σιγουρευτείς πως η μοίρα δε σου ‘πε κατάμουτρα «Κακό χρόνο να ‘χεις»!
Γιατί η συνειδητοποίηση του χρόνου, είναι χρόνιο πρόβλημα και η φιλοσοφία του χρονοβόρος διαδικασία.
Θα γίνουμε φίλοι? Τι λες?
http://vadasicon.blogspot.com/
