έδαφος, αλλά οι μνήμες από τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν τους αφήνουν περιθώρια για στρατιωτική δράση. Και ενώ η μάχες μαίνονται και ο Καντάφι προελαύνει στις περιοχές που είχε χάσει, το μόνο που εύχονται αυτή τη στιγμή οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι απλά να τον σκοτώσει κάποιος. Δεν έχω, πλέον, αμφιβολία ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζί ξυπνούν το πρωί ελπίζοντας να ακούσουν στις ειδήσεις ότι δολοφονήθηκε την προηγούμενη νύχτα ο Λίβυος ηγέτης. Φυσικά, δεν το παραδέχονται, αλλά είναι σα να ψιθυρίζουν: «Μα γιατί δεν τον πυροβολεί κάποιος να τελειώνουμε;»
Ο ψίθυρος αυτός δείχνει να κατευθύνεται, όπως πάντα, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν αίφνης σκοτωθεί μέσα στη νύχτα ο Καντάφι, σίγουρα θα είναι από βομβαρδισμό μίας αμερικανικής ομάδας αεροπλάνων, τα οποία στη συνέχεια θα επιστρέψουν με ασφάλεια στις βάσεις που υπάρχουν στη Μεσόγειο.
Η κατάσταση φέρνει μνήμες από τον Απρίλιο του 1986, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, έστειλε 36 τηλεκατευθυνόμενες βόμβες με λέιζερ στα καταλύματα του Καντάφι, ο οποίος τελικά επέζησε. Αποτέλεσμα; Ο Ρήγκαν δέχτηκε σφοδρή κριτική για την ενέργειά του από πολλές δυτικές χώρες. Θα ήταν, άραγε, ίδια η στάση των Ευρωπαίων ηγετών και στην περίπτωση που είχε σκοτωθεί ο λίβυος ηγέτης; Με δυο λόγια, διαμορφώνεται η ηθική τους α λα καρτ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε σήμερα είναι ότι τα μάτια των δυτικών κυβερνήσεων είναι στραμμένα στο νυν πρόεδρο των ΗΠΑ. Τι θα κάνει ο Ομπάμα; Όλο το βάρος της ευθύνης πέφτει πάνω του, καθώς η Ευρώπη -για μια ακόμη φορά- αρνείται να αναλάβει το δικό της μερίδιο. Και ας είναι εκείνη που συνεργάστηκε επί δεκαετίες με το Λίβυο δικτάτορα!
Πρώτη απ’ όλους η Μέρκελ δείχνει πολύ διστακτική για ανάληψη οποιασδήποτε στρατιωτικής δράσης, καθώς είναι βέβαιο ότι θα έχει και αθώα θύματα. Ο Σαρκοζί δείχνει την αντίθεσή του στην παρούσα κατάσταση και, ενδεχομένως, να συναινούσε σε στρατιωτική δράση, όμως προσκρούει στο λαϊκό αίσθημα των Γάλλων. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ξέρουν ότι ενδεχόμενη επέμβαση στη Λιβύη θα προκαλέσει εκατόμβη θυμάτων, ενώ δεν ξεχνούν και την παταγώδη αποτυχία του στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Ρήγκαν η ανθρωπότητα δε διαθέτει, πλέον, (και εξάλλου η προσπάθειά του είχε μηδενικά αποτελέσματα) και ο Ομπάμα έχει ξεκαθαρίσει, σε όλους τους τόνους, ότι δεν προτίθεται να αναλάβει μονομερή δράση.
Κύκλοι του ΝΑΤΟ, από την άλλη, επιβεβαιώνουν ότι το θέμα της στρατιωτικής επέμβασης συζητήθηκε και παρά το ότι «όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι», κανείς – και ορθώς, προφανώς – δε θέλει να βάψει τα χέρια του με το αίμα των Λιβύων. Άρα τι θα γίνει;
Το μπαλάκι των ευθυνών «κάνει βόλτες» από τη μία μεριά του Ατλαντικού στην άλλη, τη ίδια ώρα που ο Καντάφι, με τη βοήθεια των τεράστιων πόρων του, ανακαταλαμβάνει τα εδάφη που είχε χάσει και οι μισθοφόροι του σκοτώνουν ανηλεώς τους αντικαθεστωτικούς.
Η κατάσταση αντί να εκτονώνεται χειροτερεύει εις βάρος ενός λαού που επαναστάτησε για την ελευθερία του, αλλά δεν έλαβε καμία έξωθεν βοήθεια ενάντια σε ένα πάμπλουτο, παρανοϊκό και διεφθαρμένο ηγέτη
Ο ψίθυρος αυτός δείχνει να κατευθύνεται, όπως πάντα, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν αίφνης σκοτωθεί μέσα στη νύχτα ο Καντάφι, σίγουρα θα είναι από βομβαρδισμό μίας αμερικανικής ομάδας αεροπλάνων, τα οποία στη συνέχεια θα επιστρέψουν με ασφάλεια στις βάσεις που υπάρχουν στη Μεσόγειο.
Η κατάσταση φέρνει μνήμες από τον Απρίλιο του 1986, όταν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, έστειλε 36 τηλεκατευθυνόμενες βόμβες με λέιζερ στα καταλύματα του Καντάφι, ο οποίος τελικά επέζησε. Αποτέλεσμα; Ο Ρήγκαν δέχτηκε σφοδρή κριτική για την ενέργειά του από πολλές δυτικές χώρες. Θα ήταν, άραγε, ίδια η στάση των Ευρωπαίων ηγετών και στην περίπτωση που είχε σκοτωθεί ο λίβυος ηγέτης; Με δυο λόγια, διαμορφώνεται η ηθική τους α λα καρτ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε σήμερα είναι ότι τα μάτια των δυτικών κυβερνήσεων είναι στραμμένα στο νυν πρόεδρο των ΗΠΑ. Τι θα κάνει ο Ομπάμα; Όλο το βάρος της ευθύνης πέφτει πάνω του, καθώς η Ευρώπη -για μια ακόμη φορά- αρνείται να αναλάβει το δικό της μερίδιο. Και ας είναι εκείνη που συνεργάστηκε επί δεκαετίες με το Λίβυο δικτάτορα!
Πρώτη απ’ όλους η Μέρκελ δείχνει πολύ διστακτική για ανάληψη οποιασδήποτε στρατιωτικής δράσης, καθώς είναι βέβαιο ότι θα έχει και αθώα θύματα. Ο Σαρκοζί δείχνει την αντίθεσή του στην παρούσα κατάσταση και, ενδεχομένως, να συναινούσε σε στρατιωτική δράση, όμως προσκρούει στο λαϊκό αίσθημα των Γάλλων. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ξέρουν ότι ενδεχόμενη επέμβαση στη Λιβύη θα προκαλέσει εκατόμβη θυμάτων, ενώ δεν ξεχνούν και την παταγώδη αποτυχία του στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Ρήγκαν η ανθρωπότητα δε διαθέτει, πλέον, (και εξάλλου η προσπάθειά του είχε μηδενικά αποτελέσματα) και ο Ομπάμα έχει ξεκαθαρίσει, σε όλους τους τόνους, ότι δεν προτίθεται να αναλάβει μονομερή δράση.
Κύκλοι του ΝΑΤΟ, από την άλλη, επιβεβαιώνουν ότι το θέμα της στρατιωτικής επέμβασης συζητήθηκε και παρά το ότι «όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι», κανείς – και ορθώς, προφανώς – δε θέλει να βάψει τα χέρια του με το αίμα των Λιβύων. Άρα τι θα γίνει;
Το μπαλάκι των ευθυνών «κάνει βόλτες» από τη μία μεριά του Ατλαντικού στην άλλη, τη ίδια ώρα που ο Καντάφι, με τη βοήθεια των τεράστιων πόρων του, ανακαταλαμβάνει τα εδάφη που είχε χάσει και οι μισθοφόροι του σκοτώνουν ανηλεώς τους αντικαθεστωτικούς.
Η κατάσταση αντί να εκτονώνεται χειροτερεύει εις βάρος ενός λαού που επαναστάτησε για την ελευθερία του, αλλά δεν έλαβε καμία έξωθεν βοήθεια ενάντια σε ένα πάμπλουτο, παρανοϊκό και διεφθαρμένο ηγέτη
aixmi.gr
