Οι συγχωνεύσεις σχολείων είναι αποτέλεσμα των συγχωνεύσεων που γίνονται γενικότερα στην καθημερινή μας ζωή.
Ασφαλώς και έχουν σχέση με τον σχολικό "Καλλικράτη" ως αποτέλεσμα της αλλαγής της αυτοδιοίκησης που όμως είναι μια πράξη άκαιρη και άστοχη εφόσον τα σχολεία δεν υπάγονται διοικητικά στους Δήμους της χώρας αλλά στην κεντρική διοίκηση.
Επομένως η πολιτική εξυπηρέτηση της απόφασης αυτής έχει σχέση όχι με τον "Καλλικράτη" αλλά με αποφάσεις που σχετίζονται με το γενικότερο τεχνικό - οικονομικό κλίμα έτσι όπως διαμορφώνεται με τον στρατηγικό στόχο της δημοσιο-οικονομικής κρίσης της χώρας .
Ασφαλώς και οι συγχωνεύσεις θα έπρεπε κάποια στιγμή να γίνουν αλλά σε ουδεμία περίπτωση όπως σήμερα γίνονται.
Πανικός,ταχύτητα και "ποδαροδουλειά" είναι χαρακτηριστικά που ανεπίτρεπτα συμβαίνουν αυτή τη περίοδο. Η Παιδεία στην χώρα μας "βιάζεται" εδώ και πολλά χρόνια και αυτή τη περίοδο, δεν βιάζεται απλώς αλλά μένει και "έγκυος" με ένα μελλοντικό κληρονόμο του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι αμφισβητήσιμα σε ποιότητα.
Το θέμα είναι ότι με την Παιδεία δεν μπορεί κανείς να παίζει και ο προσανατολισμός της πρέπει να εξυπηρετεί τόσο ατομικά όσο και εθνικά συμφέροντα που ειδικά στη χώρα μας ταυτίζονται με την γνώση μιας λαμπρής ιστορίας αλλά και αποτελεί ένα συνονθύλευμα κοινωνικών,οικονομικών ,πολιτιστικών αλλά δυστυχώς και πολιτικών δομών δεκαετιών που όλα μαζί και με τις γνωστές αγκυλώσεις ,έχουν εκτρέψει τον αντικειμενικό στόχο της ελληνικής παιδείας με αποτέλεσμα να δημιουργεί τελικά "αμόρφωτα" άτομα στο σύνολο του ,ποιοτικώς και ανταγωνιστικώς κατώτερα των περιστάσεων και της αυξημένης σε "skills" (δεξιότητες)που ειδικά στην εποχή μας είναι πλέον υποχρεωτικές για να έχουν οι πολίτες μέσα στο γενικότερο παγκοσμιοποιημένο κλίμα της γνώσης και όχι μόνο.
Δυστυχώς η πλειοψηφία των πολιτικών μας είναι και αυτοί "Αμόρφωτοι" όχι με την έννοια της απουσίας πτυχίων και επιστημονικών γνώσεων αλλά με την έννοια της διαμόρφωσης ενός πολιτικού DNA που έχει τροποποιηθεί εδώ και δεκαετίες από τις ελληνικές στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας,έχει παγιωθεί στο τρόπο άσκησης πολιτικής διακυβέρνησης και το χειρότερο είναι ότι έχει αποτετανωθεί σαν ένα σώμα που έχει γίνει ένα με το κύριο όργανο που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το μυαλό όσων ασκούν πολιτική Παιδείας σε αυτή τη χώρα.
Ανίκανοι,άχρηστοι και αμόρφωτοι λοιπόν άνθρωποι, ασχολούνται με την Παιδεία και συνεχώς δημιουργούν προβλήματα στα υποκείμενα αλλά και στα αντικείμενα αυτής.
Δεν μου κάνει εντύπωση διότι δεν είναι και το μόνο αντικείμενο που "προσβάλλει" μια πτυχή της ελληνικής κοινωνίας που είναι η παιδεία της,γνωστική ή κοινωνική και που τελικά απουσιάζει εντελώς και στις δύο της μορφές από κάθε συνείδηση πλην ορισμένων δαχτυλοδεικτούμενων εξαιρέσεων.
Η πολιτική διακυβέρνηση δεν έχει να κάνει με ρουσφέτια,φίλους,συγγενείς,γνωστούς,συνδικαλιστές και οτιδήποτε άλλο εκτός από το αντικείμενο της.
Αυτό είναι το πρόβλημα που μας οδήγησε μέχρι εδώ και αυτό είναι το πρόβλημα που θα μας οδηγήσει ξανά σε αδιέξοδα όταν τελικά βγούμε από το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο.
Ενώ δηλαδή αλλάζουν οι δευτερογενείς δομές ,οι πρωτογενενείς παραμένουν οι ίδιες και όλα γίνονται για να ικανοποιηθούν βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις ,μικροκομματικές σκοπιμότητες και μικροοικονομικές αναλύσεις σκοπιμοτήτων και όχι μακροπρόθεσμες και μακροοικονομικές λύσεις που θα οδηγήσουν στην πραγματική αλλαγή των δομών -επομένως και των θεσμών- της χώρας για να πλεύσει στον ωκεανό της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας.
