; Ακούω στις συζητήσεις να λένε ότι οι αστυνομικοί έκαναν απλά το καθήκον τους και γι αυτό δεν χρειάζεται να τους εξυμνούμε για ότι προσπάθησαν να πετύχουν και για την τραγική τους κατάληξη. Λες και στις μέρες μας το στοιχειώδες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Πως γνωρίζανε τις δυσκολίες και την επικινδυνότητα του επαγγέλματος - λειτουργήματος. Μάλιστα. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Ας δούμε λοιπόν και την άλλη την πιο σκοτεινή. Με την ίδια λογική ήρωας δεν μπορεί να είναι ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ διότι γνώριζε πως στον εθνοαπελευτερωτικό αγώνα υπήρχε σοβαρό το ενδεχόμενο να σκοτωθεί. Πολύ ωραία. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Το ίδιο και ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ. Το ίδιο και ο Μανώλης Γλέζος. Το ίδιο και ο απεικονιζόμενος ΛΕΩΝΙΔΑΣ. Όλοι αυτοί λοιπόν δεν ήταν ήρωες; Γιατί; Επειδή γνωρίζανε τους κινδύνους της πορείας τους; Στην αρχαία Αθήνα όποιος έχανε τη ζωή του για χάρη της Π Ο Λ Ε Ω Σ βρισκόταν ψηλά στη συνείδηση των συμπολιτών του. Τα παιδιά του, αν είχε, τα φρόντιζε η ίδια η πόλη και τα σίτιζε στο Πρυτανείο ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Μπορούσαν λοιπόν να έχουν διαφορετική πορεία στην ζωή τους οι προαναφερθέντες; Η απάντηση είναι Ν Α Ι. Ο Παλαιολόγος θα μπορούσε να είχε παραδώσει την Πόλη και να φύγει με τους δικούς του σαν Κύριος, Ο Κολοκοτρώνης να είναι ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός ξένης δυνάμεως, ο Τσε να βρίσκεται με τους καθεστωτικούς και ούτο καθεξής. Αλλά επέλεξαν τον άλλο δρόμο, τον δύσκολο, τον επίπονο. Το δαιμόνιο, που έλεγε ο Σωκράτης, τους κατέτρωγε τα σωθικά και δεν ήταν δυνατό να λειτουργήσουν διαφορετικά. Τα αποτελέσματα γνωστά σε όλους. Σήμερα θα μου πει κάποιος είμαστε ρεαλιστές και αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Έχουμε πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε τέτοια θα λέμε τώρα. Κάποιος άλλος θα μου πει ότι για την σημερινή κατάσταση στη χώρα μας δεν αξίζει να θυσιάσει κανείς ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Άν βάλω την λογική να με κυριεύσει θα του πω πως έχει δίκιο. Αλλά το δαιμόνιο που με κατατρώει θα μου πει πως αν δεν μπορώ να αλλάξω την σημερινή κατάσταση μπορώ όμως να μην επηρεαστώ από αυτή. Να ζήσω με τις δικές μου αξίες, κόντρα στις επιταγές των καιρών μας. Δεν θα γίνω ερημίτης αλλά στην καθημερινότητα μου θα δίνω σκληρό αγώνα για να μείνω όρθιος. Η ανθρώπινη ζωή είναι ίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ωστόσο το πένθος εξαρτάται από την σχέση που έχουμε με έναν αδικοχαμένο άνθρωπο αλλά και από και από τον ίδιο τον χαρακτήρα μας. Σήμερα λοιπόν έχω την ανάγκη να πω τα εξής: Παιδιά της Αστυνομίας για εμάς είστε Η Ρ Ω Ε Σ. Σας αγαπάμε και πάντοτε θα ανάβουμε ένα κεράκι στην μνήμη σας. Το μίσος και η οργή μας να πνίξουνε σαν ορμητικός ποταμός τους δολοφόνους σας. Για όσους μένουμε πίσω πρέπει να θυμόμαστε το εξής: Οι Ήρωες δεν θνήσκουν, πίπτουν. Η δε γη πίνουσα το αίμα τους τους αναγεννά. Καλό ταξίδι παιδιά.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
