Ο λόγος που επέλεξα να περάσω τα τέσσερα καλύτερα χρόνια της ζωής μου εσώκλειστος σε ένα στρατόπεδο ήταν ότι ήθελα παντα να γίνω αστυνομικός.
Αυτή τη στιγμή, προίσταμαι αρκετών ατόμων, οι οποίοι δίνουν καθημερινά μάχες στο δρόμο. Οι τραυματισμοί είναι καθημερινό φαινόμενο, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με τη φύση του επαγγέλματός μας. Εμείς το επιλέξαμε, άλλοι λόγω μεγάλης οικονομικής ανάγκης, και άλλοι λόγω της δράσεως που προσφέρεται.
Η σημερινή όμως κατάσταση είναι τραγική. Επικρατούν συνθήκες απόλυτου χάους έξω.
Οι συνάδελφοι βρίσκονται εκτεθειμένοι με ελλιπέστατο εξοπλισμό, απέναντι σε αδίστακτους "εισαγώμενους" κακοποιούς. Τι να πρωτοσυζητήσουμε; Το γεγονός οτι μας βγάζουν έξω με μηχανές διαλυμένες, στις οποίες δεν υπάρχουν χρήματα για ανταλλακτικά; Το γεγονός ότι προκειμένου να μη σκοτωθούμε σε μια καταδίωξη, αλλάζουμε λάστιχα, τακάκια και αλυσογράναζα με χρήματα από την τσέπη μας;
Το γεγονός οτι δεν χορηγείται από την υπηρεσία αλεξίσφαιρο ή ακόμα και σφαίρες;
Δεν υπάρχει χρηματοδότηση! Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ζητώ να ανεβούν οι μισθοί. Εάν έμπαινα εξάλλου αστυνομία για να γινω ευκατάστατος, θα σήμαινε ότι είμαι εκτός πραγματικότητας.
Ζητάω όμως να υπάρξει απο μέρους του κράτους ανταπόκριση. Δεν γίνεται συνάδελφοι με μισθούς που κυμαίνονται από 800 μέχρι 900 ευρώ, να δίνουν το πρώτο τους μηνιάτικο για αλεξισφαιρο, το δευτερο για ατομικό όπλο, το τρίτο για εξοπλισμό και το τέταρτο για να φτιάξουν την μηχανή τους.
Πλέον οι πολίτες, βασίζουν την ασφάλειά τους στο προσωπικό μεράκι των αστυνομικών να τους προστατεύσουν. Παρακαλώ την πολιτικη και τη φυσική ηγεσία να δώσει μεγάλη προσοχή στον πιο κρίσιμο τομέα της κοινωνίας, αυτόν της ασφάλειας, προκειμένου να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα, από τη διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα.
Τα συλληπητήρια μου στις οικογένειες των θυμάτων τα οποία έδωσαν τη ζωή τους στο βωμό του καθήκοντος.
