Το ερώτημα όμως νομίζουμε, θα έπρεπε να τροποποιηθεί: θέλει και μπορεί η ηγετική ομάδα που σήμερα ασκεί την εξουσία στη χώρα, να προστατεύσει τους Έλληνες πολίτες;
Επειδή πάντα οι διαθέσιμοι πόροι, υλικοί και ανθρώπινοι (στην προκειμένη περίπτωση αστυνομικές δυνάμεις), είναι περιορισμένοι σε σχέση με τις ανάγκες, τίθεται θέμα προτεραιοτήτων. Δηλαδή η εκάστοτε εξουσία θα καλύψει από θέμα ασφάλειας, ότι θεωρεί πιο σημαντικό. Τι θεωρεί η πολιτική εξουσία, ως πιο σημαντικό; Φυσικά τον εαυτό της. Η φύλαξη των πολιτικών προσώπων θεωρείται πρώτης προτεραιότητας για τους ιθύνοντες. Μετά ακολουθούν όσοι στηρίζουν την εξουσία. Οι «δημοσιογράφοι» π.χ. δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν να προστατεύονται, (το ίδιο ισχύει και για τους «επαναστάτες» δημοσιογράφους). Ανώτεροι δικαστές, συνδικαλιστές, οικονομικοί παράγοντες, όλοι ξέρουμε πως κατ’ ουσίαν στηρίζουν το σύστημα. Ένα μεγάλο μέρος λοιπόν των αστυνομικών δυνάμεων, θα διατεθεί στους στυλοβάτες του κατεστημένου.
Όσο και αν ζητάμε εμείς να φύγουν οι αστυνομικοί από τα πρόσωπα αυτά και να στελεχώσουν τα αστυνομικά τμήματα, δεν πρόκειται να γίνει.
Δεν είναι όμως μόνο θέμα προτεραιοτήτων για τη διάθεση των αστυνομικών δυνάμεων, το θέμα που εξετάζουμε. Έχει σχέση και με τη γενικότερη πολιτική και την κατεύθυνση του συστήματος.
Όλοι γνωρίζουμε ότι με τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, την οποία με υπερβάλλοντα ζήλο υπηρετούν οι πολιτικοί μας, επιχειρείται μια διάσπαση των παραδοσιακών κοινωνιών. Βολεύει περισσότερο τους κυρίαρχους, να αντιμετωπίζουν ένα συνονθύλευμα ατόμων, παρά ένα σύνολο ανθρώπων που τους δένουν κοινά στοιχεία. Στην πορεία για τη διάσπαση των κοινωνιών, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο οι μετακινήσεις πληθυσμών. Στόχος του παγκόσμιου κατεστημένου η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, κυρίως στις δυτικές κοινωνίες, που θεωρείται «ακριβή». Όσο πιο πιστά υπηρετεί, το πολιτικό σύστημα την παγκόσμια εξουσία, τόσο περισσότερο ακολουθεί την πολιτική του ‘μπάτε σκύλοι και αλέστε’. Ή του ξέφραγου αμπελιού.
Χωρίς σε καμία περίπτωση να θεωρούμε πως η εγκληματικότητα εντοπίζεται μόνο σε ξένους, η πραγματικότητα είναι ότι η αναλογία των εγκληματιών είναι μεγαλύτερη στο ξένο, παρά στο Ελληνικό κομμάτι του πληθυσμού. Είναι δε και λογικό. Όταν έρχονται κατά χιλιάδες στην Ελλάδα, (γιατί είμαστε ανθρωπιστές!!!), είναι φυσικό να μην μπορεί η Ελληνική κοινωνία να τους εντάξει στους κόλπους της. Όταν όμως ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, ζει σε άσχημες συνθήκες, είναι πιο πιθανό να επιδείξει αποκλίνουσα συμπεριφορά. Ο τρόπος αντιμετώπισης των μεταναστών, (απολύτως ανοικτά σύνορα ώστε να έρθουν οι πάντες και λίγες παροχές), τους παρωθεί σε εγκληματικές ενέργειες.
Άλλοι λόγοι που η ασφάλειά μας στη σημερινή κοινωνία έγινε άπιαστο όνειρο, είναι το διαρκώς αυξανόμενο τμήμα του Ελληνικού πληθυσμού που φτάνει στα όρια της φτώχειας, οι αυξανόμενες κοινωνικές εντάσεις, κλπ.
Ανεξάρτητα από τους λόγους, η πραγματικότητα, είναι αφόρητη. Από την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, μέχρι το πιο μικρό χωριό, ο φόβος κυριαρχεί. Έχει δε, τόσο πολύ αλλάξει η κατάσταση, που δεν κινδυνεύουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά ακόμα και τα ζώα. Οι σκύλοι π.χ. μαθαίνουν πόσο κοστίζει η εμπιστοσύνη σε άνθρωπο, γνωρίζοντας τους Κινέζους (τονίζουμε πως δεν θεωρούμε πως όλοι οι Κινέζοι τρώνε τα αδέσποτα, αλλά σίγουρα το φαινόμενο είναι υπαρκτό).
Μπορούμε να ελπίζουμε πως η κατάσταση θα βελτιωθεί; Ναι, αν οι ιθύνοντες, είχαν διαφορετικές προτεραιότητες. Αλλά είδατε εσείς, κανένα κομματικό στέλεχος, να αρνήθηκε τους αστυνομικούς που του έχει διαθέσει το κράτος για την προστασία του; Εμείς δεν είδαμε κανένα. Οι πολιτικοί μας, θεωρούν ότι είναι πολύ σημαντικά άτομα για να «αρνηθούν» αυτή την δυνατότητα. Όταν όμως αυτό κάνουν όταν είναι στην αντιπολίτευση, θα πράξουν διαφορετικά όταν έρθουν στην εξουσία;
Είδατε επίσης τους πολιτικούς μας, να θέλουν να καταργήσουν στην πράξη την πολιτική των ανοικτών συνόρων (εδώ δεν παίζει ρόλο, η γνώμη που εκφράζουν για την νομιμοποίηση των μεταναστών, αυτό είναι άλλο θέμα. Η υπόθεση της ασφάλειας έχει σχέση με το να μην είναι εδώ, όχι με το να είναι νόμιμα ή όχι). Αν υπακούμε τόσο πολύ τις εντολές των διεθνών κυριάρχων, θα εξακολουθήσουμε να δεχόμαστε στρατιές μεταναστών.
Όλα συνηγορούν πως κάθε μέρα που περνάει οι προοπτικές για την ασφάλειά μας, είναι όλο και χειρότερες. Δεν υπάρχει περίπτωση βελτίωσης, γιατί δεν υπάρχουν οι συνθήκες.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, το βάρος για την ασφάλειά μας, πέφτει σε μας. Το κράτος, με αυτό το πολιτικό σύστημα, έχει καταληφθεί από άτομα που κάνουν διαφορετικές επιλογές. Έχουν στόχο, την υποδούλωσή μας και όχι την ασφάλειά μας. Αν εξακολουθεί η προστασία της οικογένειάς μας από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, να είναι σημαντική για μας, είμαστε εμείς και μόνο εμείς, που πρέπει να την παρέχουμε. Η εξουσία, ούτε θέλει ούτε μπορεί.
Αντίθετα η εξουσία, μας φέρνει αντιμέτωπους με δύσκολες καταστάσεις: είτε επιλέγοντας στην εξωτερική πολιτική μια στάση που εγκυμονεί κινδύνους (βλέπε Λιβύη), ή το καθημερινό: θέτει τα ΜΑΤ, εναντίον της Ελληνικής κοινωνίας, όπως στην Κερατέα.
Πως απαντάει ο λαός σε όλα αυτά; Συνειδητοποιώντας πως η εξουσία και οι κατασταλτικοί της μηχανισμοί, είναι εναντίον του και παίρνοντας ο ίδιος το θέμα της ασφάλειας στα χέρια του.
Γνωρίζουμε πως είναι δύσκολη η αλλαγή διανοητικής στάσης των ανθρώπων. Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με την ιδέα πως η προστασία του πολίτη, είναι δουλειά της αστυνομίας. Σε άλλους καιρούς, που στα χωριά, ούτε καν κλείδωναν τις πόρτες, αυτό ήταν εφικτό. Τώρα δεν είναι. Η πραγματικότητα είναι πως αν δεν πάρουμε εμείς οι ίδιοι, ενεργητικά μέτρα προστασίας, κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή. Mια ματιά στο αστυνομικό δελτίο, θα μας πείσει.
Αυτό δε, που γίνεται σε πολλά χωριά, περιπολίες για την προστασία κοινών αγαθών, αν και σε εμβρυακή μορφή, μας δείχνει το δρόμο για μια αυτοοργάνωση της κοινωνίας και στον τομέα της προστασίας. Κάθε γειτονιά, κάθε περιοχή και τη δική της δύναμη υπεράσπισης, αποτελούμενη από πολίτες που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν σ αυτό τον τομέα και πάντα ελεγχόμενη από την κοινωνία της περιοχής. Ξέρουμε πως είναι αλλαγή και κάθε πραγματική αλλαγή, δύσκολα γίνεται αποδεκτή, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε άλλη λύση. Ή ανυπεράσπιστοι στο έλεος κοινών εγκληματιών, ή δρώντας με σχέδιο, γνώση, σύνεση και θάρρος, για να προστατεύσουμε τις οικογένειές μας.
Σπάρτακος
Ε.Ε.Α.
