(ή δημευσι-ογράφους? γιατί δημεύουν, κοροϊδεύουν και συνωμοτούν σε ό,τι γίνεται και σε ό,τι στήνεται στο θέατρο του παραλόγου...) μαθαίνω τα νέα από ένα τηλεφώνημα: «Πες τη μαμά ότι είμαι καλά. Να μην ανησυχεί. Σκοτώσανε δύο αστυνομικούς από την ομάδα μου!». Και κλείνει! Χωρίς να περιμένει απάντηση! Τηλεόραση δε βλέπω! Εφημερίδα δε διαβάζω... Έκοψα τις κακές συνήθειες, όπως ο χρόνιος καπνιστής το τσιγάρο! Κι αν κάποτε έπαιρνα μαζί μου το καροτσάκι της λαϊκής για να πάω στο περίπτερο, γιατί κουβαλούσα τις φυλλάδες τρεις τρεις, σήμερα μου φτάνει που ενημερώνομαι από τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου που είναι ζωγραφισμένα από απόγνωση για το τι τους ξημερώνει αύριο.
Μαθαίνω τα νέα...από φίλους και γνωστούς, δλδ:
-από αυτούς που πετιούνται στο δρόμο γιατί τους απολύουν από τη δουλειά παρά του ότι έχουν οικογένειες, παιδιά, δάνεια,
-από αυτούς που δεν βλέπουν το έτερον ήμισυ, γιατί δουλεύουν ολημερίς να πληρώσουν λογαριασμούς,
-από αυτούς που ψάχνουν δουλειά αλλά δε βρίσκουν,
-από αυτούς που κλείνουν το μαγαζί γιατί «δε βγαίνουν»,
-από αυτούς που αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, γιατί κάποιος άλλος τους τίναξε στον αέρα λόγω χτυπημένων επιταγών,
-από αυτούς που σκέφτονται την εναλλακτική για άλλη δουλειά, γιατί με αυτή που έχουν δεν τα βγάζουν πέρα
-και από αυτούς που αναγκάζονται να επιλέγουν επαγγέλματα που θα τους δώσουν έστω ένα πιάτο φαΐ κι ας πληρώνουν με τη ζωή τους την αναλγησία και την αναισθησία αυτού του κράτους!
Κάποτε ήμουνα πιο σκληρή! Θεωρούσα επιλογή προσωπική το να θες να ενταχθείς στα σώματα ασφαλείας με όλα τα συμπαρομαρτούντα! «Κανείς δε σε αναγκάζει» έλεγα! «Ας πρόσεχες!». Τώρα προσέχω εγώ. Προσέχω τι λέω! Τώρα βλέπω πως δεν είναι επιλογή. Αποτελεί μονόδρομο. Όχι μόνο γιατί και αυτή τη δουλειά κάποιος πρέπει να την κάνει. Αλλά και γιατί η επιλογή προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον μίας εναλλακτικής! Κι εδώ μιλάμε για ένα πιάτο φαγητό, για ένα ενοίκιο και για ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ με λεφτά από την τσέπη σου, κι άμα σ’ αρέσει!! Κι όταν θα υπερασπιστείς το είδος σου, τη στολή σου, το ρόλο σου και σε ΓΑΖΩΣΟΥΝΕ το πολύ-πολύ να παίξουν για κάποια λεπτά κανά δυο ρεπορτάζ που θα γεμίσουν το χρόνο των δελτίων ειδήσεων.
Γιατί αυτοί...
- είναι «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι»,
-είναι όργανα της εξουσίας, τρομοκράτες, σαδιστές, όργανα υπεράσπισης της κυβέρνησης!
-Γι’ αυτά τα παιδιά, τα «σκλαβάκια» του 21ου αιώνα, που δεν είναι δεμένα από τα πόδια με αλυσίδες, όπως στην αρχαία Αθήνα, αλλά από το φιλότιμο και την ανέχεια με ένα εξευτελιστικό συμβόλαιο προστασίας του πολίτη και υπερέκθεσης κινδύνου της ζωής τους, ο κόσμος δε θα ξεσηκωθεί.
-Δεν θα κατέβει στους δρόμους.
-Δεν θα αρχίσει να καίει το κέντρο της Αθήνας. Ούτε θα σπάει ό,τι βρίσκει μπροστά του.
-Οι γονείς και οι δάσκαλοι δε θα ξεσηκώσουν τα παιδιά και τους μαθητές τους να κατέβουν και να διαδηλώσουν στους δρόμους.
-Δε θα γραφούν συνθήματα στους τοίχους.
-Ο λαός δε θα κάνει το παν να ρίξει την κυβέρνηση, γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δεξιά!!!!
-Οι υπουργοί δε θα παραιτηθούν από αίσθημα ευθύνης.
-Δε θα έχουμε επέτειο για τη μαύρη μέρα του χαμού τους.
-Δε θα γίνει χαμός με αφορμή το γεγονός,
-γιατί πίσω από όλο αυτό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
-Γιατί αυτά τα παλικάρια 23 ετών έκαστο δεν ήτανε νέα.
-Γιατί αυτά τα παλικάρια δεν τα γέννησε μάνα.
-Γιατί με την κυβέρνηση που έχουμε είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
-Γιατί αν υπερασπιστείς τους «μπάτσους» είσαι συνένοχος στο έγκλημα (που έκανε ποιος?).
-Γιατί αν κλάψεις γι’ αυτούς γίνεσαι γραφικός.
-Γιατί αν τολμήσεις να μιλήσεις υπέρ της αστυνομίας είσαι χουντικός, εθνικιστής και λαϊκιστής! (Ας μου πει από αυτούς ΕΝΑΣ τον ορισμό του εθνικισμού!)
Συγνώμη! Αλλά σήμερα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΩ
Ντρέπομαι για τη χώρα μου και για μένα που δεν μπορώ να την αλλάξω!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
