Δυο φύλακες ενός μικρού μετεωρολογικού σταθμού στον Αρκτικό Κύκλο αναμετρώνται με την παγωμένη φύση αλλά και με τους ίδιους τους...εαυτούς τους σε ένα εντυπωσιακό φιλμ.
H παλιά Ρωσία συγκρούεται με την καινούργια σε ένα εγκαταλελειμμένο νησί της Αρκτικής, περιτριγυρισμένη από παγωμένα βουνά, απέραντη θάλασσα και μια αχανή έκταση ουρανού που τονίζει ακόμη περισσότερο την αίσθηση απομόνωσης που βιώνουν
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο ανατολικότερο και πιο απόμερο σημείο της Ρωσίας, η εκθαμβωτική ταινία του σκηνοθέτη που πριν επτά χρόνια είχε υπογράψει τον βραβευμένο «Δρόμο για το Κόκτεμπελ» παρακολουθεί πώς διαταράσσεται η εύθραυστη ισορροπία μεταξύ δυο αντρών που εργάζονται και ζουν σε ένα μετεωρολογικό σταθμό της Αρκτικής, πόσο συντριπτικά λειτουργεί η ψυχολογία της απομόνωσης εις βάρος τους και πώς η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσά τους γρήγορα μεταμορφώνεται σε βίαιη αντιπαράθεση.
Ο πενηντάχρονος Σεργκέι και ο είκοσι χρόνια μικρότερός του Πάβελ εκπροσωπούν δυο διαμετρικά αντίθετους κόσμους και δυο διαφορετικές γενιές, οι οποίες προσπαθούν να συνυπάρξουν και να συμμαχήσουν κόντρα σε μια ανελέητη φύση και σε μια ατέρμονη μοναξιά που διακόπτουν κατά καιρούς μόνο οι μακρινές φωνές που ακούγονται από τον ασύρματο.
Όταν όμως ο Πάβελ αποφασίζει να αποκρύψει μια ιδιαίτερα δυσάρεστη είδηση, που αφορά τον βετεράνο συνάδελφό του, και η απερισκεψία του δεν αργεί να βγει στην επιφάνεια, τότε το πέρας του κόσμου στο οποίο βρίσκονται οι δυο άντρες θα μετατραπεί σε ένα σκηνικό φόβου και αγωνίας.
Κάνοντας εντυπωσιακή χρήση του επιβλητικού τοπίου που αποτελεί τον άτυπο πρωταγωνιστή της ταινίας, ο Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι το αφήνει να γίνει λευκός καμβάς πάνω στον οποίο οι ήρωες θα αποτυπώσουν μερικές από τις πιο αναγνωρίσιμες αλλά και πιο ανησυχητικές όψεις της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας.
Το φιλμ χτίζει μεθοδικά την ψυχολογική παρτίδα που θα παιχτεί ανάμεσα στους δυο άντρες και κλιμακώνει σταδιακά την ένταση. Κυρίως όμως κατορθώνει να μεταδώσει στον θεατή το δέος μπροστά στο ατίθασο μεγαλείο της φύσης, τονίζοντας πόσο ασήμαντη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη απέναντι σε μια κοσμογονία που δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον γι’ αυτήν.
Το «Πώς Τέλειωσε Αυτό το Καλοκαίρι» είναι μια ταινία προορισμένη για την σκοτεινή αίθουσα και τη μεγάλη οθόνη. Οτιδήποτε λιγότερο θα την αδικούσε.
