Αλλά ποιος τους προσέχει -και μάλιστα από τους κυβερνήτες που παίζουν με την τύχη των απλών ανθρώπων. Τα όσα συμβαίνουν και τα τελευταία χρόνια, τα είχε προβλέψει σε σημαντικό βαθμό ο Οδυσσέας Ελύτης. Και καθώς ήδη διανύουμε, με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του, «Ετος Ελύτη» ή «Μια χρονιά με τον Ελύτη», όπως θέλει η σύντροφός του Ιουλίτα Ηλιοπούλου, χρήσιμο είναι, αν όχι και επιβεβλημένο, να τον διαβάσουμε, να τον μελετήσουμε.
Θα μπορούσε ακόμη, γιατί είχε και πολιτική σκέψη ο Ελύτης, να αφιερωθεί και μια συνεδρίαση της Βουλής στον ποιητή της πατριωτικής συνείδησης αυτού του τόπου. Και εκεί να διαβαστεί το «Προφητικόν» από το «Αξιον Εστί», το κορυφαίο του έργο, όπου στο ερώτημα «Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;» απαντά: «Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Αδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα».
Ολόγος του ποιητή επαληθεύεται. Ηδη οι νέοι στενάζουν και χτυπημένοι από την ανεργία, αναζητούν μια καλύτερη τύχη, όπως και προηγούμενες γενιές Ελλήνων, εκτός πατρίδας. Η κατάρα της μετανάστευσης χτυπάει για μια ακόμη φορά τον τόπο και θα του στερήσει πολύτιμο, άξιο ανθρώπινο δυναμικό, την ώρα που το χρειάζεται για να δώσει τη μάχη της ανάπτυξης και της εξόδου από την κρίση.
Είναι μείζον και πολυδιάστατο το πρόβλημα των νέων ανθρώπων της χώρας. Δεν είναι μόνον η ανεργία, που οδηγεί σε απογοήτευση τις τρυφερές ηλικίες, στη στέρηση του δικαιώματος να ονειρευτούν το μέλλον τους, να αποζημιωθούν για τους κόπους των σπουδών τους, να ερωτεύονται δίχως άγχος και φόβο για το αβέβαιο αύριο. Μαζί με όλα αυτά, τους φορτώνουμε και με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, που εμείς, οι γενιές που διαχειρίστηκαν την εξουσία από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, δημιουργήσαμε και αυτοί πρέπει να πληρώσουν το βαρύ τίμημα της εξόφλησης.
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Τι σημαίνει στην ουσία η ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος για την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του χρέους, που χαρακτηρίστηκε ως «ανάσα» για τη χώρα;
Σημαίνει ότι και τα σημερινά 10χρονα παιδιά, που το 2023 θα είναι άντρες, θα πληρώνουν τα χρέη του πατέρα και του παππού, τη σπατάλη, την κατάχρηση, τη διαφθορά, την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, δηλαδή της περιουσίας του ελληνικού λαού, την ανικανότητα της πολιτικής εξουσίας, τον εφησυχασμό έως και τη συνενοχή της πνευματικής ηγεσίας, τη διάβρωση του συστήματος, την αναποτελεσματικότητα της ράθυμης κρατικής μηχανής, την οποία εξουσιάζει η γραφειοκρατική νοοτροπία, την απροθυμία της άρχουσας τάξης να επιδείξει στοιχειώδη πατριωτισμό.
Οφείλουμε σ' αυτές τις γενιές των νέων ανθρώπων, ειδικά εκείνων που ήδη στενάζουν «και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει», όχι μόνο μια απλή συγγνώμη. Οφείλουμε το ταχύτερο δυνατό να τις απαλλάξουμε από τα χρέη και να ανοίξουμε, με όποια θυσία, το δρόμο της ανάπτυξης και της εξυγίανσης. Αν δεν λειτουργήσει, επιτέλους, το δικό μας φιλότιμο, μην περιμένουμε κάποιο θαύμα από το Μνημόνιο και από τη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου, από την οποία θα ζητήσουμε μια απόφαση για τη μείωση των επιτοκίων και την παροχή της δυνατότητας να αγοράζει ο μόνιμος ευρωπαϊκός μηχανισμός ομόλογα από την πρωτογενή αγορά.
Ακόμη και αν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα, δεν θα απαλλάξουμε τις νέες γενιές από το τεράστιο βάρος του χρέους ούτε και θα αλλάξει το ζοφερό κλίμα που δεν επιτρέπει στα παιδιά να ονειρευτούν το μέλλον τους.
Η λύση είναι να πληρώσουμε όχι μόνο με την αξιοποίηση έως και την πώληση δημόσιας περιουσίας, αλλά και να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Να το βάλουν, μάλιστα, οι έχοντες και κατέχοντες και να πληρώσουν όσα τους αναλογούν, όπως ήδη πληρώνουν οι μη έχοντες. Και για τη δημόσια περιουσία να σταματήσουν οι υποκριτικές κραυγές ότι «ετοιμάζεται ξεπούλημα». Γιατί ο συνετός νοικοκύρης για να απαλλαγεί από χρέη ή για να σπουδάσει τα παιδιά του ή να αντιμετωπίσει μια ασθένεια πουλάει ένα χωράφι ή όποιο περιουσιακό στοιχείο; Το ίδιο οφείλει να κάνει και αυτός ο τόπος για τα παιδιά του και να μην αφήσει «το αίμα τους αναίτια να γεράσει».
http://e-parembasis.blogspot.com/2011/03/blog-post_4200.html
