που πραγματικά ενοχλούνται από το κάπνισμα, υπάρχουν και οι παθολογικοί αντικαπνιστές.
Εργάζομαι σε δημοτικό κατάστημα σε γραφείο το οποίο παρόλο που χαρακτηρίζεται δημόσιος χώρος, δεν υποδέχεται, ούτε εξυπηρετεί δημότες, στο γραφείο συνυπάρχω αρμονικά με τον συνεργάτη μου που δεν είναι καπνιστής και τις ώρες που βρίσκεται στο γραφείο φυσικά από σεβασμό δε καπνίζω.
Λόγω μιας τεχνικής ατέλειας του κτιρίου, υπάρχει ένα σημείο (σαν φωταγωγός) στο συγκεκριμένο μόνο γραφείο του 1ου ορόφου που φτάνει μέχρι τον 3ο.
Επειδή μένω και πέρα του τυπικού ωραρίου στο γραφείο υπάρχουν φορές που καπνίζω (καπνό - αρωματικό) ο οποίος όπως είναι φυσικό γίνεται αντιληπτός ακόμα και σε ανοικτούς χώρους.
Κάποια μέρα κάποιος εργαζόμενος από τον 2ο όροφο με βλέπει με την πίπα στο χέρι, και μου λέει «εσύ καπνίζεις και σκυλοβρωμάει?», αρχικά μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που το έθεσε καθώς ήταν η πρώτη φορά που κάποιος είχε αυτή την εντύπωση για τον συγκεκριμένο καπνό μου, συνήθως ακόμα και μη καπνιστές μου ζητάνε για να τον μυρίζουν χλωρό από το κουτάκι!
Μετά από 2 μέρες και ενώ είχα κάνει 2 ρουφηξιές κυριολεκτικά, κατεβαίνει ένας άλλος υπάλληλος από τον από πάνω όροφο και μου λέει «φίλε έχουμε φλομώσει»
του απαντάω «αδελφέ ειλικρινά δεν έχω προλάβει να καπνίσω, μόλις δύο τζούρες έχω τραβήξει και μάλιστα με ανοικτή την πόρτα η οποία είναι δίπλα στο γραφείο μου»
Του ζητάω συγνώμη και μένω με την απορία της τραγικότητας που μου περιέγραψε την κατάσταση με μόλις 2 τζούρες που είχα κάνει.
Το αποκορύφωμα ήρθε μια μέρα μετά, όταν κατεβαίνει άλλος υπάλληλος του γραφείου και μου λέει «φίλε εσύ καπνίζεις πίπα?» του απαντάω «ναι», «επάνω μου λέει μυρίζει και οι κοπέλες διαμαρτύρονται» Του λέω «για πότε μιλάς?» μου απαντάει «σήμερα, τώρα»
μένω ηλίθιος καθώς όλη μέρα δεν είχα καπνίσει καθόλου ούτε καν εκτός γραφείου στον υπαίθριο χώρο, και του εξηγώ ότι μάλλον κάτι άλλο τους μυρίζει γιατί δεν έχω καπνίσει, συνεχίζει την συζήτηση με την ερώτηση «και τότε τι μυρίζει?» του λέω «δεν γνωρίζω, ψάξτε να βρείτε» εκνευρισμένος πλέον από την υπερβολή των προηγούμενων παρατηρήσεων αλλά και την ανύπαρκτη αιτία ενόχλησης μου.
Επειδή ήταν μια καλή ευκαιρία για να τσεκάρω την παθολογία των από πάνω, πήγα στο φαρμακείο και αγόρασα αρωματοθεραπεία, την οποία έβαλα στο γραφείο, ένα εξαιρετικό αιθέριο έλαιο το οποίο όμως μύριζε (ίσως για κάποιους να σκυλοβρωμούσε) περιμένοντας να δω αντιδράσεις.
Και όντως σήμερα κατέβηκε κάποιος για κόψει κίνηση δήθεν για να δει τι κάνουμε γιατί μάλλον δεν ήταν βέβαιος ότι η μυρωδιά ήταν από καπνό.
Όλοι αυτοί που ενοχλούνταν από τον καπνό ή την μυρωδιά που την μετέφραζαν σε κάπνισμα, κατά την γνώμη από την μυρωδιά γιατί ο καπνός δεν έφτανε μέχρι τον πάνω όροφο γιατί η πόρτα του γραφείου ήταν πάντα ανοικτή όποτε κάπνιζα και μάλιστα σε άνοιγμα υπαίθριου χώρου, πέρασαν 4 καλοκαίρια χωρίς κλιματισμό σε ένα γυάλινο κτίριο το οποίο μετά τις 11:00 η θερμοκρασία στους χώρους των γραφείων άγγιζε τους 40 βαθμούς.
Κανείς από αυτούς δεν αντιδρούσε, κανείς από αυτούς δεν υπολόγιζε τις συνέπειες και την υγεία τους παρόλο που και τότε είχε τους νόμους με το μέρος τους.
Όπως καταλαβαίνεται το γεγονός με έκανε έξαλλο με αποτέλεσμα να σχεδιάσω μια κίνηση για το μέλλον που θα αφορά τα δικαιώματα των καπνιστών.
Δε με ενδιαφέρει τι γίνεται στην Ευρώπη, δε με νοιάζουν οι απαγορεύσεις, στέκομαι στην διάκριση του μέτρου απέναντι στους καπνιστές, όταν το δημοκρατικό πολίτευμα προϋποθέτει ισονομία και ισοπολιτεία για όλους, και μέσα στους όλους ανήκουν και οι καπνιστές στην προκειμένη περίπτωση.
Ο νόμος για το κάπνισμα είναι αντισυνταγματικός, και όποιος υποστηρίζει την απαγόρευση του, τουλάχιστο δεν γνωρίζει τι σημαίνει δημοκρατία ή δεν ασπάζεται το σύνταγμα.
Aν το κάπνισμα είναι βλαβερό για τους παθητικούς καπνιστές, τότε είναι ακόμα πιο βλαβερό για εκείνους που καπνίζουν, οπότε κακώς η πολιτεία επιτρέπει την πώληση του και ακόμα χειρότερα κερδοσκοπεί εισπράττοντας φόρους από αυτήν.
Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση η πολιτεία κάνει διάκριση σε ότι αφορά την υγεία των καπνιστών με το να επιτρέπει μια βλαβερή συνήθεια να κυκλοφορεί ελεύθερα και με την σφραγίδα του κράτους διακινδυνεύοντας τις ζωές μια μερίδας πολιτών που είναι οι καπνιστές.
Συνεπώς η πολιτεία πρέπει να αποφασίσει.
αν το κάπνισμα είναι βλαβερό για όλους ανεξαιρέτως,
αν το κάπνισμα δεν είναι τόσο βλαβερό οπότε να δίνεται η διακριτική ευχέρεια σε μαγαζιά και κοινόχρηστούς χώρους για το αν θα το επιτρέπουν ή όχι με την μοναδική υποχρέωση να αναφέρεται ότι οι χώροι αυτοί είναι για καπνιστές ή μη, ώστε ΟΛΟΙ οι πολίτες να έχουν το περιθώριο να επιλέξουν.
Κλείνοντας θα σας μεταφέρω κάτι που είχε γράψει ο Νικόλας Άσημος σε ένα βιβλίο του.
Μπήκε σε ένα λεωφορείο με το τσιγάρο αναμμένο στο χέρι και κάθισε σε μία θέση, παραδίπλα ήταν μια ηλικιωμένη που τον είδε να καπνίζει και του λέει «εεε τι κάνεις? δε ξέρεις ότι το κάπνισμα απαγορεύεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς?»
Και ο Άσημος συλλογίστηκε «να μου έλεγε ότι την ενοχλούσε να το καταλάβω. αλλά αυτό το απαγορεύεται δε μπορώ να το καταλάβω»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
