Τα χείριστα για την Ελλάδα φαίνεται ότι αποφεύχθηκαν. Προσεγγίσαμε κάποιους από τους στόχους μας, πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 25η Μαρτίου.... Η Ελληνική οικονομία πήρε μια ανάσα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ο κίνδυνος μιας χρεοκοπίας έχει αποφευχθεί.
Το πρώτο τεστ λοιπόν, μέσω της ταχύτατης εναλλαγής σειράς προϋποθέσεων, πριν την αποδοχή εκ μέρους των ισχυρών της ΕΕ του σωτήριου για τη χώρα μας ελληνικού Μηχανισμού Στήριξης, δόθηκε με επιτυχία πριν τις 25 Μαρτίου.
Τα όσα αποφασίσθηκαν πρόσφατα, οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα: στην δραστική αύξηση των εσόδων μας μέσω των αποκρατικοποιήσεων – ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, δεδομένης της αδυναμίας ή απροθυμίας για έλεγχο της φοροδιαφυγής και για μείωση της σπατάλης στο χώρο της υγείας, των ΔΕΚΟ όπως και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Τα προαναφερθέντα λοιπόν θα μπορούσαν κάλλιστα να ερμηνεύσουν την αιφνίδια θέση της τρόικας, για διπλασιασμό των εσόδων των προερχομένων από την εκμετάλλευση της περιουσίας του Δημοσίου κατά το 2011-12, από 7 δις ευρώ (σύμφωνα με το Μνημόνιο που υπογράφηκε το Νοέμβριο του 2010) σε 14-15 δις.
Σημειώνεται τέλος, ότι αν παρά τα όσα προβλέφθηκαν πρόσφατα, ο ελληνικός ‘λογαριασμός δε πρόκειται να βγει’, τότε η εκποίηση της περιουσίας είναι μονόδρομος αφού έχουμε χάσει το δικαίωμα της μονομερούς αναδιάρθρωσης (για τα 110 δις ευρώ) του χρέους, λόγω Μνημονίου-Σύμβασης του 2010.
Το ανωτέρω προκύπτει από τον συνδυασμό των ακόλουθων Άρθρων της Σύμβασης ανάμεσα στην Ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα. Αναλυτικότερα, αν υπάρχει αδυναμία εξόφλησης του χρέους των 110 δις, στους προβλεπόμενους χρόνους, τότε αυτό δεν οδηγεί αυτόματα στην αναδιάρθρωση του, αλλά θα οδηγήσει, ελλείψει νέας συναίνεσης, στην καταγγελία της Σύμβασης. Στην περίπτωση αυτή, το ανεξόφλητο κεφάλαιο είναι άμεσα απαιτητό μαζί με τους τόκους σύμφωνα με την παράγραφο 1 του Άρθρο 8.
Επίσης, καθώς δίνεται προτεραιότητα στους δανειστές των 110 δις έναντι των άλλων (κατά την παρ. 2 του Άρθρου 4), η αδυναμία αποπληρωμής του δανείου μπορεί να ενεργοποιήσει υπέρ των εν λόγω δανειστών, τις διατάξεις της παραγράφου 5 του Άρθρου 15, που αναφέρονται στην παραίτηση μας από κάθε ασυλία αναφορικά με τα περιουσιακά στοιχεία μας!!!
Μια τέτοια εξέλιξη, αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε εκποίηση και όχι απλά στην αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου. Οπότε η λανθάνουσα γλώσσα του Ντερούζ ίσως σκιαγραφούσε το μέλλον μας.
Εύλογη ερώτηση: Θα τραβήξουν οι εταίροι μας τόσο πολύ το σχοινί, αν πράγματι δε τα καταφέρουμε;
Απάντηση: Αν δεν είχαν οι δανειστές των 110 δις ευρώ την πρόθεση να το κάνουν, τότε γιατί συμπεριλήφθηκαν οι τόσο δεσμευτικοί όροι στο εν λόγω Σύμφωνο; Απλά και μόνο για εκφοβισμό ή για να πιέσουν προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις την εγχώρια πολιτική; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για το δεύτερο;
To μέλλον θα δείξει!. Tέλος, επισημαίνεται το εξής: Το δικαίωμα της μονομερούς επαναδιαπραγμάτευσης δεν το έχουμε χάσει για το υπόλοιπο ποσό του χρέους μας (δηλαδή πλην των 110 δις). Αυτό είναι ιδιαίτερα δυνατό χαρτί στα χέρια μας!
Του Δημήτρη Μάρδα
Αν καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
www.mardas.gr
