Ναι μεν για να κάνει κάτι αλλά για να βοηθήσει από την πλευρά του οποιονδήποτε άλλον έρθει στην θέση του.
Έτυχε, τι έτυχε δηλαδή…η κακή μου τύχη τα ‘φέρε έτσι ώστε η μητέρα μου να χρειαστεί ιατρική περίθαλψη, έτυχε να χρειαζόμαστε βοήθεια για να δώσει τη «μάχη» της και να μπορέσει να ανοίξει τα μάτια της, ανακουφισμένη από τους πόνους της αλλά δυστυχώς δεν πέτυχε!
Και τι εννοούμε… Αφού καλά – καλά νοσηλεύθηκε στην ΜΕΘ Ρίου (Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) από τις 23 Ιανουαρίου έως τις 28 Φεβρουαρίου (με πνευμονική λοίμωξη και ανακοπή καρδιάς) και αφού καλά – καλά ο διευθυντής της εν λόγω μονάδας βιάστηκε να την μεταφέρει σε άλλη κλινική με την αιτιολογία ότι «πρέπει να φύγει από εδώ για να μην κολλήσει λοιμώξεις επικίνδυνες για την ζωή της», η εντολή που δόθηκε ήταν η εξής: «Βάλτε την σε όποιο κρεβάτι αδειάσει».
Τόσο απλά, τόσο κατανοητό μόνο που ήταν τόσο περίπλοκα, μα τόσο περίπλοκα. Βλέπετε ο κανόνας για τους ασθενείς που βγαίνουν από την ΜΕΘ είναι ρητός: «Να μεταφέρονται σε δωμάτιο με τα λιγότερα δυνατόν άτομα».
Στην περίπτωση της μάνας μου, αυτό δεν συνέβη. Γιατί το κρεβάτι ναι μεν βρέθηκε αλλά βρέθηκε σε δωμάτιο που φιλοξενούσε άλλες τέσσερις (!) ασθενείς και το ωραίο της υπόθεσης… δίπλα από το κρεβάτι της μάνας μου νοσηλευόταν μια γυναίκα με πυρετό (!!!).
Αφού καλά – καλά έγινε χαμός και αφού απευθύνθηκα στον εφημερεύον γιατρό της Παθολογικής κλινικής στην Α’ πτέρυγα, ζητώντας του εξηγήσεις και αφού έπειτα από πιέσεις της οικογένειας μου, η μητέρα μου μεταφέρθηκε σε δίκλινο δωμάτιο, προέκυψε άλλο πρόβλημα και σε αυτό θέλω να σταθώ.
Δεν φρόντισε κανείς έτσι ώστε να σιτιστεί. Δεν φρόντισε κανείς να μπορέσει αυτή η γυναίκα να συνέλθει.
Όχι γιατί δεν έπρεπε αλλά γιατί πολύ απλά πέσαμε σε Σαββατοκύριακο και μάλιστα Καρναβαλιού, μαζί και Καθαρά Δευτέρα και κανένας μα κανένας – γιατρός, υπεύθυνος όπως θέλετε πάρτε το - δεν υπήρχε για να μεριμνήσει η συγκεκριμένη ασθενής να τραφεί.
Άπαντες καρναβαλίζονταν και έκαναν κούλουμα. Την ώρα που η μητέρα μου, έλεγε και ξανάλεγε «πεινάω και πονάω, πονάω και πεινάω, δεν αντέχω άλλο» εγώ δεν μπορούσα και εξακολουθώ να μην μπορώ, να κάνω τίποτα.
Όταν είπα στον γιατρό, «πρέπει να φάει, έχει τόσες μέρες να φάει και απορώ πως αντέχει ακόμα και ότι στην ΜΕΘ σιτιζόταν» η απάντηση σου ήταν «καλό είναι να μην επιχειρήσουμε να φάει το Σαββατοκύριακο, δεν είναι κανένας εδώ και επίσης το φαρμακείο είναι κλειστό».
Η λεπτομέρεια είναι ότι η σίτιση στην οποία αναφέρομαι δεν είναι αυτή που όλοι γνωρίζουμε, δεν είναι το φαγητό ή η πολτοποιημένη τροφή.
Είναι εντερική και γίνεται αφού πρώτα έρθουν ο αρμόδιοι και σου περάσουν φλέβα. Έτσι λέγεται στην ιατρική ορολογία για τους μη γνωρίζοντες.
Ε αυτοί μέχρι και σήμερα δεν έχουν έρθει. Ο γιατρός που «παρακολουθεί» τη μητέρα μου περιμένει τον αρμόδιο για τέτοιες περιπτώσεις γιατρό και σύμφωνα με τη χθεσινή ενημέρωση που είχε έπειτα από δικές μας πιέσεις, σήμερα θα κοιτάξει να έρθει ο συνάδελφος του να τη δει και να προχωρήσει στα απαραίτητα για να τραφεί. Εκείνος δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να της δώσει κανονική τροφή ή όχι…
Τόση αδιαφορία, τόση γαϊδουριά για έναν άνθρωπο που χρειάζεται την ιατρική περίθαλψη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Για έναν άνθρωπο που νοσηλεύετε σε νοσοκομείο μετρώντας κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο για να φάει και να αρχίσει να τονώνεται, έτσι ώστε να πάρει δυνάμεις.
Έχω μια απορία και όποιος μπορεί να μου τη λύσει ας το κάνει. Είναι δυνατόν να μην σιτίζεται άτομο για τόσες μέρες γιατί κάποιοι δεν μεριμνούν, είναι δυνατόν εν έτη 2011 να φωνάζουμε και να μην μας ακούει κανένας, είναι δυνατόν να είσαι στο νοσοκομείο και να φοβάσαι ότι δεν θα βγεις ζωντανός από αυτό; Και όμως είναι!
Κατανοούμε απόλυτα ότι είμαστε στο έλεος του Θεού αλλά δεν μπορούμε ούτε θα χωνέψουμε να είμαστε στο έλεος των γιατρών
Αναγνώστης
