Ήταν μια αληθινή γιορτή του αθλήματος, μια πραγματική μπασκετική πανδαισία! Και βεβαίως, δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό κομμάτι, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι από μόνο του αρκετά υψηλό αφού το Ισπανικό Πρωτάθλημα μπάσκετ αποτελεί κατά γενική ομολογία το ποιοτικότερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Αναφέρομαι στην ατμόσφαιρα, που επικρατούσε τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στις θέσεις των θεατών! Όλοι μαζί οι παίχτες αγκαλιασμένοι έφευγαν μετά το τέλος του αγώνα για τα αποδυτήρια ενώ στις κερκίδες συνυπήρχαν…αρμονικότατα οπαδοί διαφορετικών ομάδων, οι οποίες έχουν και παραδοσιακή αντιπαλότητα, όπως της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα και της Κάχα Λαμποράλ. (Μην ξεχνάτε, ότι οι παραπάνω σύλλογοι αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές εθνότητες, αυτές των Ισπανών, των Καταλανών και των Βάσκων αντίστοιχα). Και όλοι στην…ίδια κερκίδα! Χωρίς διαχωριστικά κιγκλιδώματα, χωρίς «νεκρές ζώνες», χωρίς…ΜΑΤ!
Τελικά, οι Ίβηρες ήταν αυτοί, οι οποίοι μας έκαναν…ματ σε θέματα ήθους και αθλητικής παιδείας αφού ο αντίστοιχος τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος (ένας αγώνας όλος κι όλος) πολύ απλά ανεβλήθηκε επειδή οι αρμόδιοι φορείς δεν ήξεραν πώς να…μαντρώσουν τις αγέλες των οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, όταν αυτοί θα βρίσκονταν μαζί στο ίδιο γήπεδο! Έστω και οι μεν απέναντι απ’ τους δε! Με τις νεκρές ζώνες να είναι περισσότερες από τις γεμάτες κερκίδες, όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, θυμίζοντας ναρκοπέδιο! Αυτή την στιγμή γελώ διότι μου ήρθε στο νου μια ρήση του Φρειδερίκου Σαγκρέντο, αυτού του υπέροχου Βάσκου φιλέλληνα και Πρύτανη της Βασιλικής Ακαδημίας, ο οποίος είχε πει σε ομιλία του στην Καβάλα το 1993 το εξής: «Το Ελληνικό θαύμα δεν μπορούμε με τίποτε να το συγκρίνουμε». Πράγματι, περί θαύματος πρόκειται το πώς…κατήντησε ο Ελληνικός λαός, ο οποίος συνέβαλε στον εξανθρωπισμό όλων των υπόλοιπων φυλών του πλανήτη και στην εξύψωση της συνειδήσεως της ανθρωπότητας! Θαύμα ξεπεσμού, που όμοιό του δεν έχει προηγούμενο…
Αφού μιλάμε όμως για μπάσκετ, ας δούμε τι γίνεται και στη άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην χώρα, που γέννησε το συγκεκριμένο άθλημα. Θα προτιμούσα να αφήσουμε έξω το Κολεγιακό Αμερικάνικο μπάσκετ, όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο αλλά επειδή παρουσιάζει τρομερές ιδιαιτερότητες, εκπέμποντας ένα απαράμιλλο νεανικό πάθος, ταυτόσημο με τις ηλικίες των παικτών, το οποίο όμως αντί να οδηγήσει σε έκτροπα και στην διασάλευση της τάξης, αντίθετα σου κλείνει πονηρά το μάτι για να εισαχθείς σε μια νέα…τάξη πραγμάτων επιστημονικής ανάλυσης του αθλήματος. Μου έλεγε θυμάμαι ένας φίλος μου, ο οποίος επισκέφθηκε το 1999 την πολιτεία της Indiana, (περιοχή όπου διέπρεψε ο μέντορας Bobby Knight, προπονητής της Κολεγιακής ομάδας) ότι τον σταματούσαν στον δρόμο απλοί άνθρωποι, όπως εργάτες και έμποροι, οι οποίοι έβγαζαν από την τσέπη τους ένα σημειωματάριο και άρχιζαν να του κάνουν ολόκληρη ανάλυση για το πώς πρέπει να στήσει την ομάδα ο Knight, ποιο είναι το κατάλληλο σύστημα, που θα έπρεπε να εφαρμόσει απέναντι στον εκάστοτε αντίπαλο, πού πρέπει να στηθούν τα pick’ n’ roll, εάν θα πρέπει να ακολουθήσουν γρήγορο transition game και γενικώς τον βομβάρδιζαν με αναλύσεις και μπασκετικούς όρους, που μόνο ένας…μεμυημένος στην φιλοσοφία του μπάσκετ μπορεί να κατανοήσει! Σας πληροφορώ δε, ότι οι πιο πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν τελειώσει ούτε το High School!
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά σημαίνει, ότι η έντονη αυτή φλόγα τους, το μεράκι που έχουν στα κύτταρά τους για το basketball, αντί να τους ωθήσει στο να διοχετεύσουν όλη αυτήν την ενεργητικότητά τους σε αρνητικές ατραπούς, όπως σπάζοντας και πετώντας αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, αντίθετα τους οδήγησε στο να γνωρίσουν καλύτερα το άθλημα που τόσο αγαπούν, μαθαίνοντας τα μυστικά του και κάνοντας «κτήμα» τους την φιλοσοφία του… «Στην Indiana κανείς δεν αγχώνεται για την πορεία της ομάδας του Πανεπιστημίου αφού ακόμα κι αν αρρωστήσει ο Knight υπάρχουν άλλοι…6 εκατομ. προπονητές, οι οποίοι μπορούν επάξια να τον αντικαταστήσουν…!», έλεγε ο ίδιος φίλος μου.
Πάμε όμως και στο Αμερικανικό Επαγγελματικό Πρωτάθλημα, το φημισμένο NBA, το καλύτερα εξαγώγιμο προϊόν του αθλήματος, το μαγαζί γωνία, το…λούστρο της ομορφιάς και του θεάματος. (προσθέστε κι εσείς όποιον άλλον χαρακτηρισμό θέλετε…) Ένας αγώνας μπάσκετ μεταξύ δύο ομάδων του NBA ομοιάζει αρκετά (από διαδικαστική άποψη σε σχέση με το κοινό) με μια…θεατρική παράσταση εδώ στην Ελλάδα. Κατ’ αρχάς, η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών είναι…γραβαταρισμένοι κύριοι και γυναικόπαιδα!
Σε αυτό το σημείο, για να μην παρεξηγηθώ, θα πρέπει να διευκρινίσω, ότι σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ, ότι τα…ράσα κάνουν τον παπά και ότι η εξωτερική εμφάνιση και ο τρόπος ένδυσης αποτελεί και δείκτη παιδείας και γενικότερης ψυχικής καλλιέργειας. Αυτό, που θέλω να πω όμως κατηγορηματικά είναι, πως το συγκεκριμένο κοινό ενός αγώνα μπάσκετ του Αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος είναι άνθρωποι συνειδητοποιημένοι, (μην έχοντας ξεπηδήσει από το πουθενά, όπως οι δικοί μας γνωστοί-άγνωστοι…αληταράδες, οι οποίοι κατακλύζουν σχεδόν αποκλειστικά τα Ελληνικά γήπεδα) έχουν επίπεδο (νοητικό πάνω απ’ όλα) και βεβαίως διαθέτουν και μιαν συγκεκριμένη οικονομική επιφάνεια αφού ως επί το πλείστον, οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονται σε επίπεδα...αλμυρούτσικα για τον μέσο Αμερικανό! Κατά συνέπεια, αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν την ομάδα τους, μην διστάζοντας να δαπανήσουν αρκετά χρήματα για να την απολαύσουν να αγωνίζεται μα πάνω απ’ όλα αγαπούν το ίδιο το άθλημα!
Από την άλλη μεριά, η οργάνωση της διεξαγωγής τέτοιων αγώνων είναι αρτιότατη σε όλα τα επίπεδα, άρα μπορούμε να μιλάμε για την ύπαρξη μιας αγαστής αμφίδρομης σχέσης μεταξύ του σωστού φιλάθλου-οπαδού-θεατή από τη μια και των υπαρχουσών εκείνων δομών, (κρατικές και μη) οι οποίες εξασφαλίζουν την εύρυθμη διεξαγωγή των αγώνων, παρέχοντας τα εχέγγυα για το καλύτερο λειτουργικό αποτέλεσμα, το οποίο (το ξανατονίζω) είναι άκρως εξαγώγιμο! Δηλαδή, μπορεί το NBA να το παρακολουθεί σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης για το θέαμα που απλόχερα προσφέρει, το οποίο είναι απόρροια των αθλητικών ικανοτήτων των παικτών, που αγωνίζονται σε αυτό αλλά η άριστη οργάνωσή του είναι αυτή, η οποία το βοήθησε να εξαπλωθεί στα πέρατα της οικουμένης! Οργάνωση μιας σοβαρότατης επιχείρησης, που διαχειρίζεται τα πάντα (από θέματα προβολής και τηλεοπτικών δικαιωμάτων των αγώνων έως τους καθαριστές των αποδυτηρίων των γηπέδων) αλλά ταυτόχρονα προστατεύει με άψογο τρόπο το ίδιο το σπορ!
Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε εάν κάποιος…insane τολμούσε να πετάξει όχι μπουκάλια και…σίδερα, όπως κάνουν τα…καμάρια μας εδώ αλλά έστω και ένα κομμάτι χαρτί σε σχήμα μπάλας στον αγωνιστικό χώρο, στοχεύοντας ας πούμε τον Gasol, τον Lebron James ή τον Kevin Garnett; Πριν κάν ειδοποιηθεί ο…τοπικός σερίφης, 50 άντρες της ιδιωτικής ασφάλειας, η οποία έχει αναλάβει την φύλαξη και την εποπτεία του γηπέδου θα τον έκαναν…πακέτο σε χρόνο dt και θα τον εξοβέλιζαν απ’ το γήπεδο!
Ας μεταφερθούμε όμως κι εμείς σε…χρόνο dt, με την ταχύτητα της σκέψης, πάλι ξανά στην χώρα μας! Όπως ανέφερα προηγουμένως, ανεβλήθηκε ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος επειδή (άκουσον άκουσον) όλοι οι φορείς (η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, η ΕΛ.Α.Σ. αλλά και ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού) δήλωσαν…αδυναμία να ελέγξουν τους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού τοποθετώντας τους στο ίδιο γήπεδο, ανεξάρτητα των «νεκρών ζωνών» οι οποίες θα υπήρχαν μεταξύ των κερκίδων. Και όλα αυτά για να μην θρηνήσουμε…νεκρούς! Προσπερνώ γρήγορα το λεκτικό λογοπαίγνιο (το οποίο όμως δεν είναι καθόλου λογοπαίγνιο αλλά εκφράζει την νοσηρή μας πραγματικότητα) διότι η κατάσταση είναι τραγικά σοβαρή! Και μάλιστα πού; Στο σπορ, που όλοι αγαπήσαμε, βαφτίζοντας την Εθνική του ομάδα, ως την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων…
Το παραπάνω γεγονός, από μόνο του τα λέει όλα! Η κρίση των ηθικών αξιών, που μαστίζει την εποχή μας (διότι αυτή είναι η ουσιαστική κρίση και όχι η οικονομική) χτύπησε και το άθλημα, το οποίο λάτρεψε ο Νεοέλληνας και βρίσκεται μέσα στο DNA του. Διότι αυτοί οι άνθρωποι, που στα γήπεδα μεταμορφώνονται σε κάφρους, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι διαιωνίζουν το κοινωνικό μας τέλμα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι συντηρούν το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα, στηρίζοντας με την ψήφο τους κάθε 4 χρόνια όλους εκείνους, τους αήθεις, ουτιδανούς πολιτικάντηδες, που διέλυσαν την χώρα μας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που αντί να υψώσουν το ανάστημά τους, να ενώσουν τις φωνές τους και να διατρανώσουν την οργή τους απέναντι στο στυγνό πολιτικό και οικονομικό ιερατείο, το οποίο έχει υποθηκεύσει το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, αντίθετα, εκτονώνονται μέσα στο γήπεδο, εξεμώντας εκεί, όλη την καταπίεση και την αγανάκτηση, που νιώθουν χρόνια τώρα…
Ίσως διότι συμφέρει κάποιους να τα σπάνε οι μάζες στα γήπεδα. Για να μην σπάσει το δικό τους το κεφάλι! Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, έχουν φροντίσει εδώ και πολύ καιρό να αποστερήσουν τις νεανικές ψυχές των θαμώνων των γηπέδων από πρότυπα και οράματα, μετατρέποντάς τες σε…εξολοθρευτές-ζόμπι πρώτα απ’ όλα της δικής τους ύπαρξης, δίχως προσανατολισμό και σκοπό στην ζωή τους. Δίχως ζωή καν…Κατ’ αυτόν τον τρόπο, επιχειρούν να ταυτιστούν πλήρως με την ομάδα τους, ούτως ώστε να ζήσουν μέσα από αυτή! Θεωρούν κάθε νίκη της, δική τους νίκη και κάνουν τα πάντα για να το επιτύχουν. Πρόκειται για αγώνα επιβίωσης…Της δικής τους…Σε αυτό το matrix που τους έχουν τοποθετήσει….
Θέλω να κλείσω με μιαν απαραίτητη κατ’ εμέ διευκρίνιση, σε σχέση με την συμπεριφορά των οπαδών των ομάδων στην Ελληνική πραγματικότητα και στο Αμερικάνικο μπάσκετ. Το...συγκριτικό αποτέλεσμα, εκπορεύεται από τις διαφορές στην κουλτούρα, στην νοοτροπία αλλά και στην εν γένει παιδεία μεταξύ των 2 αυτών…κόσμων! Σαφώς και δεν είμαι υπέρμαχος της άποψης, ότι το εκάστοτε γήπεδο πρέπει να είναι…εκκλησία ή και θέατρο, όπως ανέφερα προηγουμένως. Σε έναν αγώνα μπάσκετ θα υπάρξουν τόσο εντάσεις όσο και αμφισβητούμενες φάσεις ενώ οι οπαδοί θα ενισχύσουν την ομάδα τους με όλες τους τις δυνάμεις, ούτως ώστε η τελευταία να φύγει νικήτρια απ’ το γήπεδο! Άλλωστε, ζωντανοί άνθρωποι είμαστε, σε καμία περίπτωση ρομπότ και εκτός αυτού, αποτελεί ίδιον του…γονιδιακού δυναμικού των Ελλήνων, το DNA της εξωστρέφειας και της εκφραστικότητας.
Από την στιγμή όμως, που οι «φίλαθλοι» αρχίζουν να προβαίνουν σε βίαιες και εγκληματικές πράξεις, (υπερβαίνοντας τα όρια της κοινής λογικής, που μας διακρίνουν από τα ζώα) οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια του οποιουδήποτε συνανθρώπου μας, τότε αυτό σημαίνει, ότι οι εν λόγω φυσικοί αυτουργοί παύουν να είναι φίλοι του αθλήματος, παύουν δηλαδή να αγαπούν το ίδιο το σπορ! Αλλά ούτε και την ομάδα τους! Και τελικά έγιναν οι ίδιοι ρομπότ!
Αποτελεί καθήκον του κάθε υγιώς σκεπτόμενου οπαδού να υποστηρίξει την ομάδα της αρεσκείας του. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και χρέος του να στηρίξει πάνω απ’ όλα το άθλημα, το οποίο λατρεύει. Διότι με αυτές τις ενέργειες το θανατώνουμε καθημερινά…Ας ξυπνήσουμε λοιπόν και ας σκεφτούμε επιτέλους ώριμα! Όσο είναι καιρός. Διότι σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο για να θανατώσουμε! Μόνο τον ίδιο μας τον εαυτό! Τον οποίον θανατώνουμε και αυτόν καθημερινά…Και είναι κρίμα!
http://biocosmology.blogspot.com/
