Οι Ιουλιέτες βγήκαν στο σεργιάνι από τις δώδεκα το μεσημέρι, όπως ήδη είχε ανακοινωθεί από το ΔΗΠΕΘΕ, ο καιρός δεν ήθελε να κυλήσει το πρόγραμμα ομαλά, τί είναι άλλωστε ομαλό στις μέρες μας και...
ποιος μπορεί να προσδιορίσει την έννοια επακριβώς, πεδίο έρευνας ,οπότε, κανείς δε θύμωσε για τα θεατροπαιχνίδια του ουρανού. Άλλοτε έσταζε ψιχάλες, άλλοτε επίτασσε ομπρέλες, άλλοτε έδινε θάρρος να βγουν τα τραπεζάκια έξω.
Τσαλιμάκια και καπρίτσια ενός μήνα που ήδη έχασε το μισό του και οσονούπω μας φέρνει επιτάφιο και Ανάσταση. Με αυτή τη σειρά.
Αυτές οι «υπαίθριες Ιουλιέτες» βασανίστηκαν λιγάκι, είναι αλήθεια, αλλά είχαν την πολυτέλεια, όταν ξεχύθηκαν στα σημεία τους, να καθηλώσουν περαστικά μάτια, να τέρψουν ψυχές, να ικανοποιήσουν θεατρόφιλες δίψες. Και να κερδίσουν δίκαια θαυμασμό και χειροκρότημα.
Οι άλλες, που επέλεξαν κλειστό χώρο, ίσως να μην ήταν όλες τυχερές. Οι «δικές μου» Ιουλιέττες στο καφέ «μπρίκι» της Παναγίας, ευτύχησαν κι ατύχησαν ταυτόχρονα. Τα πρώτα ευχαριστώ, στον Σταμάτη Κέλλη που ευγενικά παραχώρησε το «μπρίκι» στις ώρες που θέλαμε.
Δύο σε ένα, επειδή οι συμπολίτες μας που έχουν μια γενικότερη παιδεία, πολύ περισσότερο αυτοί που έχουν και ειδικά θεατρική παιδεία, τίμησαν με την παρουσία και την προσήλωσή τους την προσπάθεια της Λίλας Μπρουκάκη που έκαμε την «Μικρασιάτισσα» Ιουλιέττα και της Δώρας Μαυρατζά που ερμήνευσε μια κλασσική Ιουλιέττα.
Στάθηκε αυτό το κοινό στις: Μαρία Πρασίνη, Μαρία Παπαχριστοδούλου, Γεωργία Καλογήρου και Λένα Κοζωνάκη, κοπέλες του εργαστηριού Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής της Σοφίας Νεοχωρίτου, που με το «μπεντίρ» και τη φωνή τους έντυσαν το λόγο του Σαίξπηρ μ’ ένα σπαρακτικό μικρασιάτικο τραγούδι που μιλούσε για ανεκπλήρωτο έρωτα, όπως επίσης και στον κιθαρίστα Σάββα Τάτσο, που «περπάτησε»μουσικά τον μονόλογο της Ιουλιέττας λίγο πριν πιει το δηλητήριο.
Οι υπόλοιποι στον «κόσμο» τους. Μέσα στον ίδιο χώρο. Σε διπλανά τραπέζια. Με το τσιγαράκι τους, το καφεδάκι τους, τη μπιρίτσα τους και τις κουβέντες τους.
Δυνατές κουβέντες. Και γέλια και χαχανητά και ωχαδερφισμός και μπες-βγες στην τουαλέτα και ασέβεια μπόλικη.
Αυτούς τους ανθρώπους, πώς μπορεί κανείς να τους εμφυσήσει μέσα σε δέκα λεπτά τη στοιχειώδη ευγένεια, την ανθρώπινη συμπεριφορά, την κοινωνική μόρφωση, που η του Δημοτικού μητέρα μου, για παράδειγμα, είχε σε πολύ υψηλό πήχη και τον κληροδότησε στα παιδιά της, ενώ σήμερα γονείς μορφωμένοι και σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν καταφέρνουν να διδάξουν;
Είναι απλό. Δεν μπορείς. Και αφήνεις κάθε προσπάθεια. Είναι μάταιο. Παραιτείσαι λοιπόν και μένεις στην καλή διάθεση του μαγαζιού να εξυπηρετήσει, στην καλή διάθεση των υπόλοιπων θεατών να παρακολουθήσουν εν μέσω οχλοβοής τα δρώμενα, στην καλή διάθεση των ερασιτεχνών να παίξουν και να ολοκληρώσουν όσο καλύτερα γίνεται το έργο που ανέλαβαν. Κι έτσι έγινε
.
Οι τυχεροί, απόλαυσαν τις παραστάσεις. Ναι μεν δέκα λεπτών, αλλά παραστάσεις.
Μετά, σχολίασαν με τα καλύτερα λόγια το όλο δρώμενο.
Συγχαρητήρια σε όλες τις ομάδες που γέμισαν την πόλη «Ιουλιέτες» και ακούστηκε σε κάποια σημεία της ο λόγος του Σαίξπηρ, έστω αποσπασματικά.. Πολλά μπράβο στο ΔΗΠΕΘΕ για την ιδέα και την υλοποίησή της. Περιμένουμε και τη συνέχεια
Τσαλιμάκια και καπρίτσια ενός μήνα που ήδη έχασε το μισό του και οσονούπω μας φέρνει επιτάφιο και Ανάσταση. Με αυτή τη σειρά.
Αυτές οι «υπαίθριες Ιουλιέτες» βασανίστηκαν λιγάκι, είναι αλήθεια, αλλά είχαν την πολυτέλεια, όταν ξεχύθηκαν στα σημεία τους, να καθηλώσουν περαστικά μάτια, να τέρψουν ψυχές, να ικανοποιήσουν θεατρόφιλες δίψες. Και να κερδίσουν δίκαια θαυμασμό και χειροκρότημα.
Οι άλλες, που επέλεξαν κλειστό χώρο, ίσως να μην ήταν όλες τυχερές. Οι «δικές μου» Ιουλιέττες στο καφέ «μπρίκι» της Παναγίας, ευτύχησαν κι ατύχησαν ταυτόχρονα. Τα πρώτα ευχαριστώ, στον Σταμάτη Κέλλη που ευγενικά παραχώρησε το «μπρίκι» στις ώρες που θέλαμε.
Δύο σε ένα, επειδή οι συμπολίτες μας που έχουν μια γενικότερη παιδεία, πολύ περισσότερο αυτοί που έχουν και ειδικά θεατρική παιδεία, τίμησαν με την παρουσία και την προσήλωσή τους την προσπάθεια της Λίλας Μπρουκάκη που έκαμε την «Μικρασιάτισσα» Ιουλιέττα και της Δώρας Μαυρατζά που ερμήνευσε μια κλασσική Ιουλιέττα.
Στάθηκε αυτό το κοινό στις: Μαρία Πρασίνη, Μαρία Παπαχριστοδούλου, Γεωργία Καλογήρου και Λένα Κοζωνάκη, κοπέλες του εργαστηριού Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής της Σοφίας Νεοχωρίτου, που με το «μπεντίρ» και τη φωνή τους έντυσαν το λόγο του Σαίξπηρ μ’ ένα σπαρακτικό μικρασιάτικο τραγούδι που μιλούσε για ανεκπλήρωτο έρωτα, όπως επίσης και στον κιθαρίστα Σάββα Τάτσο, που «περπάτησε»μουσικά τον μονόλογο της Ιουλιέττας λίγο πριν πιει το δηλητήριο.
Οι υπόλοιποι στον «κόσμο» τους. Μέσα στον ίδιο χώρο. Σε διπλανά τραπέζια. Με το τσιγαράκι τους, το καφεδάκι τους, τη μπιρίτσα τους και τις κουβέντες τους.
Δυνατές κουβέντες. Και γέλια και χαχανητά και ωχαδερφισμός και μπες-βγες στην τουαλέτα και ασέβεια μπόλικη.
Αυτούς τους ανθρώπους, πώς μπορεί κανείς να τους εμφυσήσει μέσα σε δέκα λεπτά τη στοιχειώδη ευγένεια, την ανθρώπινη συμπεριφορά, την κοινωνική μόρφωση, που η του Δημοτικού μητέρα μου, για παράδειγμα, είχε σε πολύ υψηλό πήχη και τον κληροδότησε στα παιδιά της, ενώ σήμερα γονείς μορφωμένοι και σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν καταφέρνουν να διδάξουν;
Είναι απλό. Δεν μπορείς. Και αφήνεις κάθε προσπάθεια. Είναι μάταιο. Παραιτείσαι λοιπόν και μένεις στην καλή διάθεση του μαγαζιού να εξυπηρετήσει, στην καλή διάθεση των υπόλοιπων θεατών να παρακολουθήσουν εν μέσω οχλοβοής τα δρώμενα, στην καλή διάθεση των ερασιτεχνών να παίξουν και να ολοκληρώσουν όσο καλύτερα γίνεται το έργο που ανέλαβαν. Κι έτσι έγινε
.
Οι τυχεροί, απόλαυσαν τις παραστάσεις. Ναι μεν δέκα λεπτών, αλλά παραστάσεις.
Μετά, σχολίασαν με τα καλύτερα λόγια το όλο δρώμενο.
Συγχαρητήρια σε όλες τις ομάδες που γέμισαν την πόλη «Ιουλιέτες» και ακούστηκε σε κάποια σημεία της ο λόγος του Σαίξπηρ, έστω αποσπασματικά.. Πολλά μπράβο στο ΔΗΠΕΘΕ για την ιδέα και την υλοποίησή της. Περιμένουμε και τη συνέχεια
kavalanet.gr
