Για άλλη μια φορά η Ηλεία αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει αποτελεσματικά αυτά που, στο τέλος- τέλος, της ανήκουν δικαιωματικά.
Το πρόβλημα δεν το έχουν οι άλλοι. Η Αθήνα δέχεται πιέσεις από 52 νομούς. Τόσα χρήματα να τους ικανοποιήσει όλους, δεν έχει. Καμία κυβέρνηση. Ούτε αυτή, ούτε η προηγούμενη, ούτε καμία. Συνεπώς ικανοποιεί όσα αιτήματα είναι πιο πιεστικά, πιο ανυποχώρητα, πιο σωστά οργανωμένα. Ικανοποιεί η Αθήνα, είτε το ένα κόμμα κυβερνά είτε το άλλο, όσα αιτήματα δεν μπορεί να αγνοήσει.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι της Αθήνας. Το πρόβλημα είναι μέσα στο νομό μας. Είναι η παλαιοκομματική αντίληψη που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση. Προσπαθώ μόνος μου, λέει αυτή η αντίληψη, κι αν καταφέρω κάτι, θα το εξαργυρώσω σε ψήφους. Αν δεν καταφέρω, θα πω ότι τουλάχιστον προσπάθησα.
Αυτή η απαράδεκτη αντίληψη, που έφερε την Ηλεία εδώ που είναι σήμερα, έχει κάνει τραγικά, εγκληματικά λάθη στο νομό μας σε τρία επίπεδα:
* Το πρώτο επίπεδο είναι ο σχεδιασμός. Αντί η ανάπτυξη του τόπου μας να σχεδιαστεί από μηδενική βάση, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα του αύριο, τα νέα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας και την ανάγκη, τη δίψα των Ηλείων να δουν, επιτέλους βρε αδελφέ, κάτι να γίνεται στον αδικημένο ετούτο τόπο, αντίθετα έχουμε σηκώσει τα λάβαρα του παρελθόντος και τα κάνουμε διεκδίκηση του αύριο. Σχεδιασμός στα χαρτιά, έτσι, να έχουμε κάτι να δείξουμε, χωρίς πραγματική αναπτυξιακή λογική, είναι το πρώοτ πρόβλημα.
* Το δεύτερο είναι ο ψοφοδεής τρόπος διεκδίκησης. Εάν στην κυβέρνηση είναι η ΝΔ (πχ. 2004-2009) οι απαιτήσεις των πράσινων μεγαλοπαραγόντων του νομού είναι άμεσες, άκαμπτες και διατυπωμένες ως τελεσίγραφα, όχι ως διαπραγματευτικές θέσεις. Αποτέλεσμα: Συνήθως έπεφταν στο κενό. Αν, πάλι, στην κυβέρνηση είναι το κόμμα που και σήμερα κυβερνά, οι διεκδικήσεις είναι υπερβολικά «πολιτισμένες», με δέκα «αν γίνεται» και «αν είναι δυνατόν» και «εάν μπορείτε». Άλλες περιοχές της χώρας διεκδικούν πιο αποτελεσματικά, κι έτσι εμείς μένουμε πάλι στον άσσο.!
* Το τρίτο επίπεδο εγκληματικών λαθών είναι η πολυδιάσπαση του πολιτικού προσωπικού της Ηλείας. Πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, ο καθένας διεκδικεί για τον εαυτό του, δηλαδή στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων που η θέση του επιβάλλει.
Δεν υπάρχει μια διακομματική ομάδα «μουτζαχεντίν», μπλε και πράσινοι, που θα πάνε «αγκαζέ» να διεκδικήσουν. Τι να διεκδικήσουν; Τα πιο σημαντικά ζητήματα ενός κεντρικού πλάνου ανάπτυξης του νομού, διακομματικά φτιαγμένου και παραδεκτού, το οποίο επίσης δεν υπάρχει σήμερα.
Με αντίληψη, νοοτροπία και παλαιοκομματικές μεθόδους του χθες, με πρόσωπα που έδωσαν (και ξαναέδωσαν και πάλι έδωσαν και ξανά- μανά τα ίδια) εξετάσεις κι απέτυχαν, ο νομός Ηλείας και οι περιφρονημένοι από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πολίτες του, άσπρη μέρα δεν θα δουν. Το αύριο δεν κτίζεται με υλικά του χθες. Απλά πράγματα…
