Του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)ΜΕ τα «νάματα παιδείας» και χωρίς ίχνος πειθαρχίας στην ψυχή, έγινε φοιτητής.
Πέρασε απ’ το δημοτικό όπου δεν του μάθαν’ να μην πετάει το χαρτάκι καταγής, απ’ το γυμνάσιο της κατάληψης κι απ’ το λύκειο της αποστήθισης με το όνειρο της «πενταήμερης». Ως φοιτητή και «ώριμο», τον τύλιξαν στην κομματική αφίσα. Ένιωσε δυνατός που του’ δωσαν ψήφο για να επιλέξει τον καθηγητής της αρεσκείας του (με ανταποδοτικά οφέλη) και η (φοιτητική) ζωή πήρε το δρόμος της. Με τον φοιτητή ανάμεσα σε «αιώνιους», που κανένας (μας) δεν νοιάστηκε που μας στοιχίζουν σε χρήμα και σε υποβάθμιση των σπουδών.
ΕΓΙΝΑΝ, κατά καιρούς, απόπειρες να ανέβη ο πήχης και ξανακατέβηκε. Τόλμησε η Πολιτεία να μιλήσει για «τάξη και… παράταξη» κι έμεινε στα λόγια, γιατί η πολιτική ψαρεύει μόνο ψήφους. Δύναμη να αντισταθεί στα «επαναστατημένα νιάτα» δεν βρέθηκε. Δεν ζυγιάστηκαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις πάνω απ’ τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της σπουδάζουσας νεολαίας για να τα ζυγιάσουν και να χαράξουν τη χρυσή τομή.
ΚΙ άρχισε η «απελευθέρωση». Το Πανεπιστήμιο της μελέτης και της πειθαρχίας (με στοιχεία φόβου) έγινε «μεταφορά μεταφερομένου μαθήματος» και φοιτητική αυθαιρεσία. Κι αν κάποτε η ΕΚΟΦ έδερνε με ρόπαλα αντιφρονούντες και αργότερα το «Σπουδαστικό της Ασφάλειας» φακέλωνε δημοκράτες φοιτητές, σήμερα τα ρόπαλα έγιναν κοντάρια με κόκκινες τριγωνικές σημαιούλες και έντονη διάθεση για «ιδεολογική» αντιπαράθεση. Με δόρυ το θράσος των «αγωνιστών» και με ασπίδα το ακαταδίωκτο στο «άσυλο».
ΗΤΑΝ κάποτε ο αγώνας της αντιπαράθεσης ιδεολογικός και σήμερα δεν είναι. Και τι είναι; Ομάδα φοιτητών ξεκομμένων απ’ τη μάζα και… απαιτητικών. Για να συναντήσουν τον (κάθε) Πρωθυπουργό! Να καταγράψουν οι κάμερες τη διαμαρτυρία, να τους… καμαρώσουμε (το βράδυ στις ειδήσεις) ανάμεσα σε δακρυγόνα.
ΕΙΠΑΜΕ να λέμε αλήθειες πέρα από κόμματα και ο λόγος μας να είναι ελεύθερος και δημοκρατικός. Κι αν βλέπαμε ένα φοιτητικό κίνημα με στόχο να βγει απ’ το τέλμα (και) η ανώτατη εκπαίδευση, θα χαμε λόγο θετικό. Αυτό, ωστόσο, σήμαινε ήθος ατομικό και δημοκρατικό φρόνημα, συνολικά. Ό,τι δηλαδή δεν έχει καμιά σχέση με κάποιους που τα βάζουν χωρίς λόγο με την αστυνομία διεκδικώντας τα εφήμερα, ευκαιριακά και εντυπωσιακά.
ΣΤΟ όνομα του εκδημοκρατισμού στα πανεπιστήμια έγιναν υπερβολές και το εκκρεμές πήγε στο άλλο άκρο. Ευθύνεται («τα μάλα» που λέει και ο Ρώμας) ο Α. Παπανδρέου. Έβαλε τις… βάσεις για τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης και θερίζουμε θύελλες.
