χρεοκόπησε και μετά από δέκα χρόνια βγήκε από την οικονομική κρίση. Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ελλάδα;
«Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Ρομπέρτο Λαβάνια, ένας από τους υπουργούς οικονομίας που έβγαλε την Αργεντινή από την κρίση, θέλουν να πιστέψεις ότι φτάνει η συντέλεια γιατί τότε η διαπραγμάτευση είναι διαφορετική. Μια χώρα άλλωστε, ποτέ δεν πεθαίνει. Όμως οι άνθρωποι στην Αργεντινή πέρασαν δύο χρόνια πάρα πολύ δύσκολα. Και οι πιο καίρια χτυπημένοι ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνίας.
Υπάρχουν ομοιότητες γιατί βλέπεις ότι ακολουθείται η ίδια συνταγή. Αλλά και μια μεγάλη διαφορά – όπως λένε και οι ίδιοι: «Εσείς ανήκετε στην Ε.Ε., εμείς ήμασταν μόνοι μας». Από την άλλη, στην Ευρώπη βλέπουμε ότι υπάρχει μια κρίση αλληλεγγύης».
O παρουσιαστής του Εξάντα απαντά στην ερώτηση εάν αισθάνεται ενοχές όταν «βγάζει» θέμα με ανθρώπους που υποφέρουν: «Όχι. Νομίζω πως το να βγάλω την φωνή τους προς τα έξω επιτελεί ένα έργο. Όμως είναι περίεργο. Θυμάμαι μια κυρία στην Γουατεμάλα. Τα παιδιά της είναι υποσιτισμένα κι εκείνη την στιγμή το βλέπω και τους έχω πάει γλυκά, γλειφιτζούρια, πατατάκια. Με ρωτάει λοιπόν: Εσύ έχεις παιδιά; Δείξε μου μια φωτογραφία. Και της δείχνω την κόρη μου, που είναι το παιδάκι του χαμογελαστό με τα κόκκινα μαγουλάκια, τα καθαρά ρουχαλάκια και το δυτικό background από πίσω. Με ξανακοιτάει κι αισθάνομαι να σφίγγει η καρδιά μου».
Εχει δει ποτέ «στεγνά» ένα θέμα, πέρα από συναισθηματισμούς; «Δεν είμαι ρομπότ. Όταν κάτι με στενοχωρεί, μου ματώνει την καρδιά, κλαίω. Έχει τύχει να κλαίμε όλοι. Όταν σου λέει κάποιος κάτι που σε συγκλονίζει, δεν γίνεται αλλιώς».
Το καλύτερο κομπλιμέντο που έχει ακούσει ποτέ; Το είδε γραμμένο στο Μόντρεαλ, όταν έπαιζε το Δέλτα του Νίγηρα: «Αυτό το φιλμ δεν θα το δείτε σε κανένα cinema near you. Μην το χάσετε γιατί είναι cinema activism».
(Πηγή: Down Town)
«Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Ρομπέρτο Λαβάνια, ένας από τους υπουργούς οικονομίας που έβγαλε την Αργεντινή από την κρίση, θέλουν να πιστέψεις ότι φτάνει η συντέλεια γιατί τότε η διαπραγμάτευση είναι διαφορετική. Μια χώρα άλλωστε, ποτέ δεν πεθαίνει. Όμως οι άνθρωποι στην Αργεντινή πέρασαν δύο χρόνια πάρα πολύ δύσκολα. Και οι πιο καίρια χτυπημένοι ήταν οι πιο ευάλωτοι της κοινωνίας.
Υπάρχουν ομοιότητες γιατί βλέπεις ότι ακολουθείται η ίδια συνταγή. Αλλά και μια μεγάλη διαφορά – όπως λένε και οι ίδιοι: «Εσείς ανήκετε στην Ε.Ε., εμείς ήμασταν μόνοι μας». Από την άλλη, στην Ευρώπη βλέπουμε ότι υπάρχει μια κρίση αλληλεγγύης».
O παρουσιαστής του Εξάντα απαντά στην ερώτηση εάν αισθάνεται ενοχές όταν «βγάζει» θέμα με ανθρώπους που υποφέρουν: «Όχι. Νομίζω πως το να βγάλω την φωνή τους προς τα έξω επιτελεί ένα έργο. Όμως είναι περίεργο. Θυμάμαι μια κυρία στην Γουατεμάλα. Τα παιδιά της είναι υποσιτισμένα κι εκείνη την στιγμή το βλέπω και τους έχω πάει γλυκά, γλειφιτζούρια, πατατάκια. Με ρωτάει λοιπόν: Εσύ έχεις παιδιά; Δείξε μου μια φωτογραφία. Και της δείχνω την κόρη μου, που είναι το παιδάκι του χαμογελαστό με τα κόκκινα μαγουλάκια, τα καθαρά ρουχαλάκια και το δυτικό background από πίσω. Με ξανακοιτάει κι αισθάνομαι να σφίγγει η καρδιά μου».
Εχει δει ποτέ «στεγνά» ένα θέμα, πέρα από συναισθηματισμούς; «Δεν είμαι ρομπότ. Όταν κάτι με στενοχωρεί, μου ματώνει την καρδιά, κλαίω. Έχει τύχει να κλαίμε όλοι. Όταν σου λέει κάποιος κάτι που σε συγκλονίζει, δεν γίνεται αλλιώς».
Το καλύτερο κομπλιμέντο που έχει ακούσει ποτέ; Το είδε γραμμένο στο Μόντρεαλ, όταν έπαιζε το Δέλτα του Νίγηρα: «Αυτό το φιλμ δεν θα το δείτε σε κανένα cinema near you. Μην το χάσετε γιατί είναι cinema activism».
(Πηγή: Down Town)
