κατά τα φαινόμενα, για εύρεση εργασίας, μέχρι τώρα. Είναι η πρώτη φορά που μένω τόσο μεγάλο διάστημα άνεργος τα τελευταία 28 χρόνια, οπότε και βγήκα στην αγορά εργασίας. Ο τομέας μου είναι ο τουρισμός.
Ας έρθουμε λοιπόν στο σήμερα. Με καραμέλα την κρίση στον τουρισμό οι ξενοδόχοι, οι τουριστικοί πράκτορες, οι εστιάτορες και γενικά όλοι όσοι ασχολούνται με τον συγκεκριμένο κλάδο (ο οποίος επηρεάζει και πολλούς άλλους κλάδους στην περιοχή) προχωρούν σε σημαντικές περικοπές μισθών αλλά και θέσεων εργασίας, αδικαιολόγητες. Μόνο και μόνο επειδή γίνονται περικοπές γενικά.
Ας μιλήσουμε τώρα και με νούμερα. Ξενοδοχειακή μονάδα 4 αστέρων, 100 δωματίων με τζίρο 1,5 εκατομμύρια ευρώ και κέρδη προ φόρων περίπου 450.000 ευρώ, που τη βλέπει την κρίση; Δε θα επεκταθώ σε άλλες πληροφορίες οικονομικές μια και τα νούμερα είναι ανάλογα με το παράδειγμα. Παρ’ όλα αυτά γνωστός γιατρός-ξενοδόχος με νούμερα πολλαπλάσια των παραπάνω, απαιτεί από το προσωπικό του περικοπές της τάξεως του 15%-20% και όποιος δεν τις δέχεται, απλά χάνει τι δουλειά του. Άλλοι ξενοδόχοι απαιτούν από το προσωπικό τους να δεχτεί να δουλεύει με ένσημα ημιαπασχόλησης για να γλιτώνουν εισφορές. Το θέμα των αλλοδαπών πρακτικάριων στα ξενοδοχεία, έχει λάβει μορφή μάστιγας, λες και δεν υπάρχουν ελληνικές σχολές να προμηθεύσουν παιδιά για πρακτική εξάσκηση. Λειτουργούν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για να αποφεύγουν τις αποζημιώσεις. Το χειρότερο όλων δε, είναι ότι συνεννοούνται μεταξύ τους, ώστε να μη βρεθεί κανείς να χαλάσει την πιάτσα και δεν κάνει περικοπές ή λαμογιές. Μέσα σε όλο αυτό το συφερτό συμφερόντων υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι απλά δεν κόβουν μισθούς, αλλά χάνονται μέσα στους πολλούς. Χάνονται μέσα σε αυτούς που χρησιμοποιούν τα ξενοδοχεία, κατά βάση, για να αναδειχθούν περισσότερο στην τοπική κοινωνία, να ξεπλύνουν χρήμα από άλλες πηγές εσόδων, που τους επιτρέπουν ακόμα μεγαλύτερες λαμογιές αλλά και να τονώσουν το καταπιεσμένο εγώ τους.
Μ’ αυτά και με ετούτα καταλήγουμε στο απλό συμπέρασμα ότι οι επιχειρηματίες θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους χωρίς να τους ενδιαφέρει καθόλου, πόσοι θα μείνουν στο δρόμο. Αν μάλιστα τους ρωτήσεις πως πάνε οι δουλειές, ΟΛΟΙ θα σου απαντήσουν: από το κακό στο χειρότερο ή κάθε πέρυσι και καλύτερα ή προσπαθούμε να επιβιώσουμε και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τι κέρδος θα έχουν απολύοντας μια καμαριέρα που θέλει 1 ή 2 χρόνια να βγει στη σύνταξη; Τι κέρδος θα έχουν αφήνοντας τόσο κόσμο ξεκρέμαστο τελευταία στιγμή πριν την έναρξη της καλοκαιρινής σαιζόν; Δεν ζητάμε μείωση των κερδών αλλά να μη γίνονται άδικες και αδικαιολόγητες απολύσεις και περικοπές.
Θα μου πει τώρα ο ξενοδόχος: μα εγώ έχω κάνει τέτοια επένδυση και θέλω να μου αποδώσει. Καμία αντίρρηση. Για να κάνεις την επένδυση: 1ο. Είχες τα λεφτά και σου περισσεύσανε. Αλλά ακόμα και αν πήρες δάνειο είχες σκεφτεί και πως θα το αποπληρώσεις. 2ο. Έκανες οικονομοτεχνική μελέτη να δεις πότε και πως θα σου αποδώσει η επένδυσή σου ή απλά έβαλες μπρος κι έχτιζες με βάρκα την ελπίδα και βοηθό τον κολλητό πράκτορα που θα σε στηρίξει; Εγώ ο απλός υπάλληλος αυτό που βλέπω είναι πως είμαι στο έλεος του κάθε εργοδότη και το πώς θα ξυπνήσει το πρωί. Δεν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός από πουθενά. Δεν υπάρχει προστασία των εργαζομένων από κανένα φορέα. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ασφάλεια ή εγγύηση για τη δουλειά μας. Το μόνο που υπάρχει είναι η εξυπηρέτηση του επιχειρηματία από παντού. Από το ανύπαρκτο κράτος, από την ανύπαρκτη επιθεώρηση εργασίας, από το σωματείο ξενοδοχοϋπαλλήλων που εξυπηρετεί ιδία αλλά και επιχειρηματικά συμφέροντα, από τους χρηματιζόμενους «ελέγχους» του ΣΔΟΕ, από παντού όλα υπέρ του εργοδότη που δίνει δουλειά σε τόσες οικογένειες.
Δε ρώτησε όμως κανείς τις οικογένειες αυτές πως περνάνε με 5 μήνες δουλειάς και άλλους 5 το πολύ με το επίδομα ανεργίας; Περνάνε; Σας απαντώ: Όχι. Δε μπορούν να προσφέρουν ούτε τα στοιχειώδη στο σπίτι. Με όλα αυτά και με την ευχή για καλύτερες μέρες, σας αφήνω να πάω να εισπράξω την τελευταία πληρωμή μου από τον ΟΑΕΔ. Για τον άλλο μήνα, έχει ο Θεός και οι ξενοδόχοι, εγώ δεν ξέρω αν θα έχω και τι. Στον ιδιωτικό τομέα το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της εργασίας, είναι στα χέρια του εργοδότη. Ας είχα μπάρμπα στην Κορώνη να μπω στο δημόσιο και ας μου … κόβανε τώρα τον όποιο μισθό μου. Θα είχα τουλάχιστον ένα μισθό.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
