Το ρολόι στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης σημάδευε το 21ο λεπτό της αναμέτρησης ανάμεσα στον Πανιώνιο και τη Λάρισα, όταν ο 24χρονος δεξιός οπισθοφύλακας των “κυανερύθρων” έστελνε με κεφαλιά την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε κι έδινε στους γηπεδούχους το προβάδισμα στο σκορ. Η Λάρισα “κατέβηκε” στην Αθήνα με μοναδικό στόχο τη νίκη που θα της αναπτέρωνε αισθητά τις ελπίδες της για παραμονή στην Superleague, η τραγική ειρωνεία, όμως, έφερε ένα δικό της παιδί να της φράζει το δρόμο... Ο λόγος για τον Γιώργο Γκαλίτσιο, ο οποίος έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα με τη “βυσσινί” φανέλα και το 2008 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό.
Ως παίκτης των “ερυθρολεύκων”, ο Θεσσαλός “άσος” αγωνίστηκε σε 44 παιχνίδια χωρίς να σκοράρει ποτέ, κάτι που... “ευτύχησε” να πετύχει στην 2η μόλις συμμετοχή του ως δανεικός στον Πανιώνιο και μάλιστα εναντίον της ομάδας του κάμπου! Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματάνε μόνο εκεί... Σαν χθες (13 Μαρτίου), πριν από ακριβώς από 23 χρόνια (1988), στο ίδιο γήπεδο (Νέα Σμύρνη) και με τον πατέρα του (Γιάννη Γκαλίτσιο) στην βασική ενδεκάδα, η ΑΕΛ κέρδιζε 1-0 τον Πανιώνιο (με γκολ του Ζιώγα) κι έκανε το πιο αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού πρωταθλήματος στην ιστορία της. Το gazzetta.gr επικοινώνησε με τον Γιώργο Γκαλίτσιο μετά το ματς-θρίλερ Πανιωνίου-Λάρισας (3-3) και σας παρουσιάζει τις απόψεις του...
- Γιώργο, κατ’ αρχήν να σε ρωτήσουμε πως αισθανόσουν πριν από το ματς, κατά τη διάρκειά του αλλά και μετά το τέλος του;
«Όλη την εβδομάδα, οι σκέψεις μου ήταν ανάμικτες και αυτό είναι λογικό... Από την μία πλευρά έπρεπε να προετοιμαστώ κατάλληλα για να βοηθήσω την ομάδα μου σε έναν πολύ κρίσιμο αγώνα και από την άλλη αισθανόμουν άσχημα που θα έπρεπε να τα δώσω όλα εναντίον της μεγάλης μου αγάπης, ειδικότερα σε μία στιγμή τόσο δύσκολη και κρίσιμη για την ιστορία της... Μετά το τέλος του αγώνα, πήγα στα αποδυτήρια της ΑΕΛ και μίλησα με πολλούς από τους παίκτες και τους παράγοντες της ομάδας, με τους οποίους διατηρώ ακόμη εξαιρετικές σχέσεις...»
- Σου “την είπαν” καθόλου για το γκολ που πέτυχες;
«Όχι, όχι... Δεν μιλήσαμε καθόλου για το σημερινό παιχνίδι... Άλλωστε, ήταν ήδη παρελθόν και τίποτε από αυτά που είχαν γίνει, δεν θα μπορούσε να αλλάξει... Συζητήσαμε προσωπικά ζητήματα και τους ευχήθηκα να αντέξουν και να τα δώσουν όλα μέχρι το τέλος...»
- Πως βίωσες τη στιγμή που άνοιξες το σκορ;
«Ήταν δύσκολη στιγμή... Βρέθηκα στο κατάλληλο σημείο κι έβαλα σωστά το κεφάλι μου, όπως άλλωστε όφειλα... Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου τύχει κάτι τέτοιο, αλλά ενήργησα σαν επαγγελματίας... Ξέρεις, από τη στιγμή που μπαίνεις στο γήπεδο και αρχίζει το ματς, δεν γίνεται να είσαι συναισθηματικός και είσαι υποχρεωμένος να τα δώσεις όλα για την ομάδα σου... Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ...»
- Απ’ ότι προσέξαμε δεν πανηγύρισες σχεδόν καθόλου...
«Πότε δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο... Αν το έκανα δεν θα ήμουν εγώ... Απλά, όταν οι συμπαίκτες μου με πλησίασαν για να πανηγυρίσουν, τους έκανα ένα νεύμα για να τους δείξω ότι δεν θέλω το συνεχίσω... Σκόραρα, προηγηθήκαμε και τελείωσε εκεί το θέμα... Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ποτέ δεν θα είχα το δικαίωμα να τους αποτρέψω από κάτι τέτοιο...»
- Πριν ακριβώς από 23 χρόνια, όταν ακόμη δεν είχε κλείσει τα δύο σου χρόνια, η Λάρισα - με τον πατέρα σου στην ενδεκάδα - κέρδιζε μέσα στη Νέα Σμύρνη και "σφράγιζε" το πρώτο και μοναδικό της πρωτάθλημα... Χθες, το γκολ ενός "δικού της παιδιού", δεν αποκλείεται να τη στείλει στην Β'Εθνική...
«Ό,τι και να πω για αυτή τη σύμπτωση είναι λίγο... Πραγματικά από σας το μαθαίνω... Ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει καμιά φορά η μοίρα... Για μένα η Λάρισα είναι πατρίδα και η ΑΕΛ η δεύτερη οικογένεια... Μπορεί να μην πρόλαβα και να μην πολυθυμάμαι τον πατέρα μου αγωνιζόμενο, ωστόσο, σ' αυτόν οφείλω την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο. Αν και δεν με πίεσε ποτέ να παίξω μπάλα γιατί είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, το γεγονός ότι με έπαιρνε συνεχώς μαζί του στα γήπεδα και μεγαλώνοντας αγάπησα την “στρογγυλή θεά”, το οφείλω αποκλειστικά σε εκείνον και τον ευχαριστώ γι' αυτό...»
- Εσείς πιστεύεις ότι “σωθήκατε”;
«Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, αλλά ακόμη και να είχαμε “σωθεί” δεν θα το διατράνωνα... Έχουμε ακόμη τέσσερα πολύ σημαντικά και δύσκολα παιχνίδια και οφείλουμε να παρουσιαστούμε όσο πιο συγκεντρωμένοι γίνεται...».
http://www.gazzetta.gr/
