Είμαι μαθητής της Α’ Λυκείου σε ένα σχολείο της Νίκαιας. Σήμερα στο σχολείο συνέβη το εξής περιστατικό:
Ένας συμμαθητής μου ο οποίος άργησε να προσέλθει στην τάξη (κάτι που κάνει επανειλημμένα και συστηματικά) εξόργησε την καθηγήτρια με αποτέλεσμα να κλειδώσει την πόρτα και να μείνει απ’έξω. Όταν την ρώτησα γιατί κλείδωσε την πόρτα, η απάντηση που πείρα ήταν “για να ρωτάς εσύ”. Της επισήμανα αγνοώντας την ειρωνική της απάντηση πως δεν είχε το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο, παρά μόνο να βάλει ωριαία απουσία στον μαθητή και να τον αφήσει να παρακολουθήσει το μάθημα. Με έγραψε κανονικότατα. Έπειτα από λίγα λεπτά, ανοίγει την πόρτα και λέει στον μαθητή να περάσει μέσα με απουσία. Εκείνος ρώτησε για ποιόν λόγο κλείδωσε την πόρτα πριν και η καθηγήτρια του αποκρίθηκε “έτσι γιατί δεν γούσταρα να δω την φάτσα σου, είχα νεύρα”. Ξεκίνησε μια λογομαχία σε έντονο τόνο μεταξύ του συμμαθητή μου και της καθηγήτριας η οποία προσπαθούσε να υποστηρίξει τον εαυτό της λέγοντας πως “άνθρωπος είμαι και αφού δεν με σέβεσαι εσύ, δεν σε σέβομαι και γω”. Ένιωσα την υποχρέωση, σαν μαθητής και γω, να υποστηρίξω τον συμμαθητή μου (κάτι που κανένα άλλο παιδί δεν έκανε, κι ας ήξεραν πως ήταν λάθος η στάση της καθηγήτριας. Βλέπετε, αυτοί οι άνθρωποι, θα είναι οι “βολεψάκιδες” και οι “παρτάκιδες” του αύριο που θα γυρίσουν την πλάτη σε ένα κοινωνικό πρόβλημα που θα βιώνει κάποιος συμπολίτης τους), καθώς το ξέσπασμα της καθηγήτριας ήταν απαράδεκτο. Καταλήξαμε στο να μας ειρωνεύεται για άλλη μια φορά...
Ίσως η συγκεκριμένη καθηγήτρια να μην έχει υπόψη της ότι είναι εκπαιδευτικός. Εκτός από ανισώσεις και θεωρήματα διδάσκει στους μαθητές και ήθος, αξίες, ιδανικά... Μα τι λέω τώρα?? Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είναι... Δεν θα κατηγορηθεί αυτή για την κατάντια της παιδείας... Υπάρχουν χιλιάδες διορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι που θέλουν να λέγονται εκπαιδευτικοί. Οι περισσότεροι δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε αυτόν τον τομέα... Το πρόβλημα της παιδείας ξεκινάει από τους υποτιθέμενους “δημόσιους λειτουργούς”. Ναι, αυτούς που επικροτούν την παιδεία της παπαγαλίας. Αυτούς που παραβιάζουν τα προσωπικά δικαιώματα του μαθητή. Αυτούς που κοιτάνε υπεροπτικά σε ερωτήσεις του μαθητή. Αυτούς που ασκούν σωματική βία. Αυτούς που κοροϊδεύουν δυσλεκτικά παιδιά. Αυτούς που ταπεινώνουν τους μαθητές που δεν συμπαθούν. Αυτούς που απειλούν με τον βαθμό του τριμήνου/τετραμήνου. Αυτούς που δεν μπορούν να επιβληθούν. Αυτούς που δεν μπορούν να μεταδώσουν γνώσεις. Αυτούς που προσεγγίζουν τα παιδιά με μονολόγους και κανόνες, και δεν τα αφήνουν ελεύθερα να σκεφτούν. Αυτούς που ξεσπάνε τα νεύρα τους στην αίθουσα διδασκαλίας. Αυτούς που προβάλουν τον ρατσισμό όταν φέρονται άσχημα σε αλλοδαπά παιδιά. Αυτούς που δίνουν το κλειδί του σχολείου στους μαθητές για να κάνουν κατάληψη. Αυτούς που έχουν καταντήσει τις εθνικές γιορτές και τις παρελάσεις αγγαρεία!!!! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ... Βέβαια από την άλλη, μας αξίζει... Πως θα αλλάξουμε τα πράγματα και την νοοτροπία αυτής της χώρας όταν ανεχόμαστε και δεν διεκδικούμε? Αν αυτή η κοινωνία συνεχίσει να αποτελείτε από ανθρώπους που κοιτάνε πάντα το συμφέρον τους και το ατομικό καλό ξεπερνά το συλλογικό, δεν θα καταφέρει ΠΟΤΕ να ορθοποδήσει, και πάντα θα βρίσκεται στον πάτο... Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το κείμενο μου... Ελπίζω να σας έβαλα σε σκέψεις...
Ένας έφηβος (λυπημένος για την κατάντια της χώρας του, απογοητευμένος από την απάθεια των συμμαθητών του, αβέβαιος για το μέλλον του...)
