Η Ελένη ήταν υπάλληλος σε δικηγορικό γραφείο που ασχολούνταν με την είσπραξη οφειλών σε τράπεζες.
Πριν από εκεί, δούλευε σε εισπρακτική εταιρία, η ίδια δουλειά δηλαδή. Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε μου ξεκαθάρισε ότι δεν το επέλεξε. Απλά έτυχε να βρει δουλειά στη συγκεκριμένη εταιρία και μετά, λόγω προϋπηρεσίας και μεγάλης ανεργίας, αναγκαστικά παρέμεινε στο «βρώμικο» χώρο των εισπράξεων. Μέχρι που δεν άντεξε. Με έλκος στο στομάχι, κρίσεις άγχους και έντονο στρες αποφάσισε να παραιτηθεί.
Τι ακριβώς έκανες; Ποια ήταν η δουλειά σου;
Ήμουν σε δικηγορικό γραφείο, στο τμήμα των hard collections διαφόρων τραπεζών. Ουσιαστικά αυτό που έκανα ήταν να τηλεφωνώ σε οφειλέτες και να απαιτώ την καταβολή του χρωστούμενου ποσού. Βέβαια, στα συγκεκριμένα τμήματα, τα τηλέφωνα θεωρητικά γίνονται από δικηγόρους και όχι από τηλεφωνητές.
Τι σημαίνει hard collections;
Είναι όταν η οφειλή έχει ξεπεράσει τους τρεις μήνες της καθυστέρησης και η τράπεζα ζητά όλο το ποσό του δανείου ή της κάρτας.
Δηλαδή απαιτούσατε όλο το ποσό; Δεν κάνατε διακανονισμό;
Η γραμμή που είχαμε ήταν να πληρωθεί όλο το ποσό. Έτσι ξεκινούσαμε. Παράλληλα γινόταν έρευνα από τους δικαστικούς επιμελητές του γραφείου για ύπαρξη περιουσίας του οφειλέτη.
Δηλαδή αν έχει σπίτι δικό του;
Σπίτι, οικόπεδα, τα πάντα
Κι αν είχε σπίτι, τι γινόταν;
Στην ουσία εκβίαζα τον πελάτη να πληρώσει γιατί διαφορετικά θα του παίρναμε το σπίτι.
Για τι ποσά μιλάμε τώρα;
Για όλα τα ποσά. Αν και μέχρι πέρσι δεν γινόταν να προχωρήσεις σε πλειστηριασμό για ποσό κάτω των 10.000 ευρώ. Θεωρητικά βέβαια. Γιατί στην πράξη αλλιώς ήταν τα πράγματα.
Δηλαδή το γραφείο προχωρούσε σε πλειστηριασμούς και για μικρά ποσά;
Θυμάμαι περιπτώσεις οφειλών από κάρτες ή δάνεια γύρω στα 10.000 ευρώ που τα προχωρήσαμε. Στο τέλος, δεν ξέρω αν η τράπεζα πήρε το σπίτι ή σταμάτησε η διαδικασία. Εγώ σαν υπάλληλος, δε μάθαινα ποτέ. Έχω ακούσει και για πολύ μικρότερα ποσά να έχουν κάνει πλειστηριασμό.
Όταν είχατε να κάνετε με ανθρώπους που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας η άλλα θέματα, ποια ήταν η γραμμή; Δεν υπήρχε κάποια διευκόλυνση;
Τίποτα στάνταρ. Τα πάντα είχαν να κάνουν με το ποσό της οφειλής, αν υπήρχε ακίνητο και σε ποια τράπεζα χρωστούσε. Κάθε τράπεζα είχε τα δικά της. Υπήρχε οφειλή από το 1983 που δεν είχε προχωρήσει η τράπεζα τη διαδικασία και υπήρχαν περιπτώσεις συγκεκριμένης τράπεζας, που μόλις το ποσό γινόταν ληξιπρόθεσμο, προχωρούσε άμεσα σε έρευνα ακίνητης περιουσίας, αποστολή εξωδίκου, διαταγή πληρωμής και τέλος εντολή κατάσχεσης ή πλειστηριασμού. Και σημείωσε ότι τα δικαστικά και νομικά έξοδα επιβαρύνουν τον πελάτη.
Τον πελάτη στο τηλέφωνο τον βρίσκατε εύκολα; Απαντούσε στις κλήσεις;
Άστα να πάνε… υπάρχει ολόκληρο σύστημα ψαξίματος του πελάτη. Υπήρχαν ειδικές εφαρμογές στον υπολογιστή, σαν βάσεις δεδομένων, που ψάχναμε να βρούμε οτιδήποτε για τον πελάτη: άλλα τηλέφωνα, διευθύνσεις, τηλέφωνα συγγενών, τόπο καταγωγής κ.α.
Τον τόπο καταγωγής τι τον θέλατε;
Για να καταλάβεις, έχω βρει ότι συγκεκριμένος οφειλέτης καταγόταν από ένα χωριό. Πήρα τηλέφωνο σε ανθρώπους του χωριού και κάποιος μακρινός συγγενής του μου έδωσε ένα τηλέφωνό του. Βέβαια και η τράπεζα έβρισκε μέσω Τειρεσία και λευκού Τειρεσία στοιχεία του πελάτη από άλλες οφειλές ή τραπεζικά προϊόντα σε τράπεζες. Καλυμμένα όμως όλα αυτά.
Τι εννοείς «καλυμμένα»;
Ο εργοδότης έβγαζε την ουρά του απ’ έξω και τα έριχνε στον υπάλληλο. Έχει απαγορευθεί να ψάχνεις προσωπικά δεδομένα, να τηλεφωνείς σε συγγενείς, φίλους και άλλους για να βρεις τον ίδιο τον οφειλέτη. Η γραμμή του εργοδότη ήταν η εξής: «Εγώ σου απαγορεύω να παίρνεις τηλέφωνο και να ενοχλείς άλλους, πέρα από τον ίδιο τον πελάτη». Αλλά ο εργοδότης ξέρει πολύ καλά ότι στο 90% των περιπτώσεων τα τηλέφωνα του πελάτη που ψάχνουμε, έχουν αλλάξει, είναι λάθος ή δεν απαντάει ποτέ. Για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας, που είναι οι εισπράξεις, αναγκαστικά τον ψάχνουμε παντού. Ο εργοδότης το ξέρει και πιέζει χωρίς να φαίνεται. Και σε περίπτωση μήνυσης, μας είχε ενημερώσει ότι είμαστε μόνοι μας!
Ψυχολογικά πώς ήσουν;
Πολύ πιεσμένη και με πολύ άγχος. Το αν θα είχα δουλειά είχε άμεση σχέση με το πόσες εισπράξεις θα έφερνα. Και αυτό σήμαινε τηλέφωνα και τρομερή πίεση σε ανθρώπους που δεν είχαν λεφτά. Πίεση, εκβιασμός και απειλές. Καθημερινά. Άλλοι κλαίγανε και με παρακαλάγανε να τους λυπηθώ και άλλοι με βρίζανε. Λες και εγώ θα έπαιρνα τα λεφτά ή το σπίτι. Κάποιος μάλιστα με καταράστηκε.
Και τι λεφτά έπαιρνες;
Πλάκα κάνεις; Τι λεφτά να πάρω; 750 ευρώ καθαρά και σαφώς χωρίς μπόνους και τέτοια. Με είσπραξη προσωπική 200.000 το μήνα και ούτε ένα ευρώ μπόνους. Το γραφείο βέβαια έπαιρνε ποσοστά επί των εισπράξεων. Το γραφείο όμως, όχι εμείς.
Και τελικά τα παράτησες ε;
Δεν άντεξα άλλο αυτή την πίεση, το άγχος. Τα παράτησα βέβαια αφού έπαθα έλκος στο στομάχι και χίλια δυο άλλα ψυχολογικά.
http://www.newsport.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8918:-qq--------newsport&catid=14:2011-01-05-21-38-15&Itemid=27
