υπουργείου στο νομό Λάρισας. Χθες διαμαρτυρομένοι βρεθήκαμε στο γραφείο της κυρίας Πράντζου. Έχω μείνει έκπληκτος από τη συμπεριφορά της συγκεκριμένης κυριας.
Η κυρία ειναι διορισμένη από την κεντρική εξουσια πρώην εκπαιδευτικός. Ο τρόπος που μιλούσε απέναντι σε (εκλεγμένο από τον κόσμο) δήμαρχο, (πρωην συναδελφους της) εκπαιδευτικούς και κυρίως γονείς παιδιών και παιδιά ήταν το λιγότερο προσβλητικός. Αποφασίσαμε και διατάξαμε μας είπε η κυρία ... εν ολίγοις κόψτε το λαιμό σας. Δε σας ρωτήσαμε για να παρουμε την απόφαση αυτή , ουτε τώρα μας ενδιαφέρει η γνώμη σας. Είχε υποσχεθεί στη δημοτική αρχή να περάσει από το σχολείο για να διαμορφωσει γνωμη επί της (επικειμενης και φημολογούμενης τότε) συγχώνευσης. Ουτε στο χωριό ούτε στο σχολείο ήρθε ποτέ. Ξέρει άραγε που πέφτει στο χάρτη το σχολείο που συγχώνευσε;
Το απογευμα της ιδιας μερας την παρακολουθήσα σε τοπικό κανάλι. Προσπαθήσε παλι να πείσει οτι οι συγχωνεύσεις γίνονται για να δημιουργηθούν σχολεία εύρωστα και για το καλό των μαθητών μας, το σχολειο της κορης μου πως το καταργει ως μη εύρωστο αφού δεν το έχει δει ποτέ στη ζωή της?
Το “ψάρι βρομάει από το κεφάλι”. Αν η προϊσταμενος εκπαίδευσης της περιφέρειας μας αντιμπετωπίζει με τη λογική της ξεπέτας, αντε να πείτε τον πόνο σας δηλαδη να τελειώνεται να πατε στη δουλειά σας... τι να περιμένω εγώ από το σχολείο που οραματίζεται να φτιάξει για την κόρη μου?
Έχω από χθες μια οργή ... και μια μελαγχολία κυρίως. Έχω μείνει στην επαρχία συνειδητά προσπαθώντας εδώ να μεγαλώσω την οικογένεια μου. Και από χθες μελαγχολώ όταν βλεπω να αποφασίζουν για μένα και για την οικογενειακή μου ζωή χωρίς να με ρωτήσουν ... και οργίζομαι συγχρόνως όταν βλεπω ότι η οποιαδήποτε δημόσια θέση έχει γίνει από “υπηρεσία” που θα έπρεπε να είναι εστία αλαζονίας και αυταρχισμού. Χαίρομαι τέλος μόνο για τούτο. Έχει πάψει η κυρία (εδώ και χρόνια από οτι έμαθα) να διδάσκει. Δεν πρόκειται επομένως έστω και στο συγχωνευμένο σχολείο που πάει να φτιάξει να έχουν τα παιδιά μου την “τύχη” να τη γνωρίσουν στην τάξη.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
