σύνολο του, δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των πολύ δύσκολων καταστάσεων, που υπάρχουν στην Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν η χώρα μας είχε χρεοκοπήσει και πάλι δύο φορές, και τις δύο κατά τραγική σύμπτωση όταν πρωθυπουργοί ήταν οι δύο κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες, από συστάσεως του ελληνικού κράτους: ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1897 κι ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1928-1932.
Προφανώς τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα, καθώς οι πολιτικές προσωπικότητες που έχουν αναλάβει να διαχειρισθούν την κατάσταση, που εν πολλοίς οι ίδιοι προκάλεσαν, είναι πολύ μικρότεροι και δεν διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα κι ικανότητες. Γι’ αυτό, όπως εύστοχα μας έλεγε παλιός πολιτικός, η τραγελαφική εικόνα, που παρουσιάζει η Ελλάδα τις τελευταίες μέρες «θυμίζει τον Τιτανικό, που ενώ βυθιζόταν κι οι πρώτοι επιβάτες είχαν αρχίσει ήδη να πνίγονται, ο καπετάνιος και το πλήρωμα αντί να ασχολούνται με το πώς θα σωθούν και θα σώσουν τους επιβάτες από τον πνιγμό, τσακώνονταν για το ποιος φταίει που προσέκρουσε το πλοίο στο παγόβουνο».
Κάπως έτσι, λοιπόν, το αδιέξοδο των συναντήσεων των πολιτικών αρχηγών μετατρέπεται σε αδιέξοδο της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου και, κατά συνέπεια, της ίδιας της χώρας.
Ο πρωθυπουργός επιχειρεί και στην προπαρασκευαστική σύνοδο, που πραγματοποιήθηκε εκτάκτως χθες αλλά και στην κρίσιμη σύνοδο της προσεχούς 25ης Μαρτίου να πείσει τους εταίρους μας, και κυρίως τους γερμανούς, ότι απαιτείται συνολική λύση του προβλήματος χρέους, που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη. Η δυνατότητα πίεσης που διαθέτει, όμως, είναι περιορισμένη. Εχουμε γράψει κατ’ επανάληψη από την στήλη αυτή ότι το πρόβλημα μας έχει ξεπεράσει και η όποια λύση του θα ξεπερνά τους έλληνες και, πάντως, την ελληνική κυβέρνηση. Αν βρεθεί, όπως αρκετοί ακόμα επιμένουν, λύση στις 25 Μαρτίου αυτή θα οφείλεται στο ευρύτερο διπλωματικό παιχνίδι που βρίσκεται εν εξελίξει αυτές τις μέρες κι όχι στις δικές μας κινήσεις και πιέσεις. Ούτε καν των υπόλοιπων υπερχρεωμένων εταίρων, όπως η Ιρλανδία κι η Πορτογαλία.
Ακόμα κι αν βρεθεί «η συνολική λύση του χρέους», που η Ελλάδα επιζητεί, αυτή θα κοστίσει πολύ ακριβά στη χώρα και στον λαό. Όπως μας έλεγε υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης: «Την σωτηρία θα την πληρώσουμε ακριβά». Και τι σημαίνει αυτό; Ότι τους προσεχείς μήνες η τρόϊκα, ακόμα κι αν έχει εγκριθεί απόφαση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και μείωση των επιτοκίων, όπως η Ελλάδα ζητεί, θα σφίξει ακόμα περισσότερα τα λουριά στην κυβέρνηση και στο τέλος Απριλίου, αρχές Μαϊου, οπότε και θα γίνει νέα επικαιροποίηση του μνημονίου, θα ζητήσει αυστηρότερα μέτρα, που όσο καθυστερούμε να τα πάρουμε, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν ακόμα και σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, όπως μας έλεγε καλά πληροφορημένη κυβερνητική πηγή. Η κατάσταση αυτή μοιραία προκαλεί έντονους τριγμούς εντός κι εκτός της κυβέρνησης. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι υπουργοί, που καθώς βλέπουν τον κυβερνητικό Τιτανικό να βυθίζεται, προτιμούν να γίνει ανασχηματισμός και να μείνουν εκτός κυβερνήσεως, φοβούμενοι ότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να αντέξουν το πολιτικό κόστος από τη λαϊκή δυσαρέσκεια κι αντίδραση
Προφανώς τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα, καθώς οι πολιτικές προσωπικότητες που έχουν αναλάβει να διαχειρισθούν την κατάσταση, που εν πολλοίς οι ίδιοι προκάλεσαν, είναι πολύ μικρότεροι και δεν διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα κι ικανότητες. Γι’ αυτό, όπως εύστοχα μας έλεγε παλιός πολιτικός, η τραγελαφική εικόνα, που παρουσιάζει η Ελλάδα τις τελευταίες μέρες «θυμίζει τον Τιτανικό, που ενώ βυθιζόταν κι οι πρώτοι επιβάτες είχαν αρχίσει ήδη να πνίγονται, ο καπετάνιος και το πλήρωμα αντί να ασχολούνται με το πώς θα σωθούν και θα σώσουν τους επιβάτες από τον πνιγμό, τσακώνονταν για το ποιος φταίει που προσέκρουσε το πλοίο στο παγόβουνο».
Κάπως έτσι, λοιπόν, το αδιέξοδο των συναντήσεων των πολιτικών αρχηγών μετατρέπεται σε αδιέξοδο της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου και, κατά συνέπεια, της ίδιας της χώρας.
Ο πρωθυπουργός επιχειρεί και στην προπαρασκευαστική σύνοδο, που πραγματοποιήθηκε εκτάκτως χθες αλλά και στην κρίσιμη σύνοδο της προσεχούς 25ης Μαρτίου να πείσει τους εταίρους μας, και κυρίως τους γερμανούς, ότι απαιτείται συνολική λύση του προβλήματος χρέους, που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη. Η δυνατότητα πίεσης που διαθέτει, όμως, είναι περιορισμένη. Εχουμε γράψει κατ’ επανάληψη από την στήλη αυτή ότι το πρόβλημα μας έχει ξεπεράσει και η όποια λύση του θα ξεπερνά τους έλληνες και, πάντως, την ελληνική κυβέρνηση. Αν βρεθεί, όπως αρκετοί ακόμα επιμένουν, λύση στις 25 Μαρτίου αυτή θα οφείλεται στο ευρύτερο διπλωματικό παιχνίδι που βρίσκεται εν εξελίξει αυτές τις μέρες κι όχι στις δικές μας κινήσεις και πιέσεις. Ούτε καν των υπόλοιπων υπερχρεωμένων εταίρων, όπως η Ιρλανδία κι η Πορτογαλία.
Ακόμα κι αν βρεθεί «η συνολική λύση του χρέους», που η Ελλάδα επιζητεί, αυτή θα κοστίσει πολύ ακριβά στη χώρα και στον λαό. Όπως μας έλεγε υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης: «Την σωτηρία θα την πληρώσουμε ακριβά». Και τι σημαίνει αυτό; Ότι τους προσεχείς μήνες η τρόϊκα, ακόμα κι αν έχει εγκριθεί απόφαση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και μείωση των επιτοκίων, όπως η Ελλάδα ζητεί, θα σφίξει ακόμα περισσότερα τα λουριά στην κυβέρνηση και στο τέλος Απριλίου, αρχές Μαϊου, οπότε και θα γίνει νέα επικαιροποίηση του μνημονίου, θα ζητήσει αυστηρότερα μέτρα, που όσο καθυστερούμε να τα πάρουμε, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν ακόμα και σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, όπως μας έλεγε καλά πληροφορημένη κυβερνητική πηγή. Η κατάσταση αυτή μοιραία προκαλεί έντονους τριγμούς εντός κι εκτός της κυβέρνησης. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι υπουργοί, που καθώς βλέπουν τον κυβερνητικό Τιτανικό να βυθίζεται, προτιμούν να γίνει ανασχηματισμός και να μείνουν εκτός κυβερνήσεως, φοβούμενοι ότι διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να αντέξουν το πολιτικό κόστος από τη λαϊκή δυσαρέσκεια κι αντίδραση
aixmi.gr
