ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ 140ου ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΓΙΑΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ & ΠΑΣΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ Α΄
Ἀριθμ. Πρωτ. 69
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μέ τόν χαρμόσυνον τοῦτον καί ἐλπιδοφόρον παιᾶνα τῆς Ἐκκλησίας μας προσφωνοῦμεν πάντας τούς εὐλογημένους καί λαμπροφόρους Χριστιανούς ἐπί τῇ χαρμοσύνῳ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ὁ Κύριος δέν παρέμεινε στόν τάφο νεκρός, πρός κατάπληξη ὅλων «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο», «θανατώσας τόν θάνατον», ὑπάρχων ἀληθινός υἱός τοῦ Θεοῦ. Ποιά δύναμη θά Τόν κρατοῦσε στό μνῆμα; εἶναι δυνατόν νά κρατήσει ἡ ψυχρή ταφόπετρα τήν Ζωή; Ξεπερνᾶ τούς ἀνθρώπινους ὑπολογισμούς «Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὕς ἀντιβάλλετε πρός ἀλλήλους περιπατοῦντες, καί ἐστε σκυνθρωποί;» (Λουκ. 24, 17), λέει στόν Λουκᾶ καί στόν Κλεόπα καί δ’αὐτῶν στόν καθένα μας.
Οἱ Μαθηταί πού πρίν ἀπό τούς ἄλλους «εἶδαν καί ἐπίστευσαν» ( Ἰωάν. 20, 8), ἐβεβαίωσαν τούς ὑπολοίπους Μαθητάς «ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ. 24, 34). Τούς ἐξήγησαν ὅτι ἠ Ἀνάσταση δέν ἦταν φαντασία οὔτε ψευδαίσθηση, ἀλλά χειροπιαστό γεγονός, πού ὅλοι πλέον κατόπιν οἱ Μαθηταί ἐπανελάμβαναν μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα, ὅπως καί γιά τά ὑπόλοιπα γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου, «ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄ Ἰωάν. 1, 1).
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιά ὅλους τούς Μαθητάς Του ἔγινε ἡ βαθειά τους πεποίθηση πού τήν ἐπεσφράγισαν μέ τόν μαρτυρικόν τους θάνατο.
Τό γεγονός ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» δέν ἦταν γιά τούς Μαθητές μία ἁπλῆ αὐθεντική ἱστορική πραγματικότητα, ἀλλά κάτι πού γι᾿ αὐτούς εἶχε καί δραματικές συνέπειες. Ἀφοῦ εἶχαν πλέον ἀδιάψευστη ἀπόδειξη, ὅτι ὅσα τούς εἶπε ὁ Ἀναστάς ἦταν ἀληθινά, ἔπρεπε νά ἀκολουθήσουν πιστά ὅσα τούς παρήγγειλε νά τηρηθοῦν. Ἡ Ἀνάστασή Του ἦταν γιά τούς Μαθητές ἡ ἀτράνταχτη διαβεβαίωση τῆς θεότητός Του, οἱ ἐντολές Του ἦταν θεϊκές ἐντολές.
Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡ φθορά στό πρόσωπο τοῦ θανάτου ὑπέστη ἧττα ὁλοκληρωτική. «Ὁ Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῂσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6, 9). Καί μέ τήν νίκην Του αὐτή κατά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς καί ἐμεῖς, ἐνῶ «δοῦλοι ὑπάρχομεν τῆς φθορᾶς» (Β΄ Πέτρ. 2, 19), θά ἀφθαρτοποιηθοῦμε «καί οἱ νεκροί ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι» (Α΄ Κορινθ. 15, 52), τό δέ φθαρτό σῶμά μας θά περιβληθῇ ἀφθαρσία καί τό θνητό ἀθανασία.
Καί μαζύ μέ ἐμᾶς καί ὁλόκληρος ἡ φθαρτή καί ὑλική «κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21).
Μέ τήν ζωηφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὁ ἄνθρωπος κατέχει τήν ἐγγύηση τῆς θείας παντοδυναμίας. Ἡ Νίκη ἀνήκει σ᾿ Αὐτήν καί σ᾿ ὅσους θέλουν νά ἀξιοποιήσουν τίς ἀδιάψευστες ἐγγυήσεις τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες μᾶς κρατοῦν, ἰδού ζῶντα, στόν ἔξωθεν σφραγισμένο ἐγκλεισμό μας, διά τῶν προσευχῶν υἱῶν καί θυγατέρων Ἡμῶν ἐνταῦθα καί ὅπου γῆς, ἐπ᾿ ἐλπίδι, ἥτις «οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. 5, 5), συναντήσεως ἀναστασίμου μεθ᾿ ἑνός ἑκάστου ἐξ ὑμῶν.
Χριστός Ἀνέστη! τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα.
Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!
Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, Πάσχα ΄βια΄
Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ Α΄
