Ο πρώην πρωθυπουργός είχε πάντα τον τρόπο του να ακούγεται, ακόμη και όταν… σιωπούσε. Έχει καταφέρει άλλωστε να εξασφαλίσει για τον εαυτό του, μια διακομματική αναγνώριση της αξιοπιστίας του, αναφορικά με την οικονομία, έστω και αν οι περισσότεροι που τον παραδέχονται, δεν τον ψήφισαν ποτέ, και πολλοί άλλοι… το έχουν μετανιώσει που το έκαναν.
Η παρέμβαση Σημίτη, πέραν του όποιου πολιτικού παρασκηνίου μπορεί να αποδώσει κανείς στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, στα όρια της… εσωκομματικής «συνωμοσίας», έχει πολύ ξεκάθαρη στόχευση: Να καταδείξει ότι υπάρχουν ακόμη φωνές, στον ευρύτερο χώρο του Κέντρου, που μπορούν να διαβάσουν ψύχραιμα τις εξελίξεις, και να συνθέσουν μια ρεαλιστική διαδρομή όχι προς την έξοδο κινδύνου, αλλά προς το μέλλον.
Φυσικά, στην παραπάνω στόχευση ενυπάρχει η ανθρώπινη επιδίωξη της αυτοεπιβεβαίωσης, και της σύγκρισης του «τότε» με το «τώρα». Μια σύγκριση δηλαδή του Κώστα Σημίτη με τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και με τον Κώστα Καραμανλή, ώστε ο πολιτικός που διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου σε πείσμα του «παπανδρεϊσμού», να κερδίσει πρόσθετους πόντους αναγνώρισης της θητείας και της προσφοράς του.
Εκείνο που σίγουρα δεν θέλει να κάνει ο Κώστας Σημίτης, είναι να διεκδικήσει ρόλο κομματάρχη. Κάτι που ενδεχομένως θα ήθελαν πολλοί μέσα στο ΠΑΣΟΚ, και σίγουρα εκείνοι που αναζητούν μια «εναλλακτική λύση», απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι, υπό μια έννοια, ο Κώστας Σημίτης δεν υπήρξε κομματάρχης, ούτε καν στα χρόνια της απόλυτης παντοδυναμίας του στο ΠΑΣΟΚ. Το είχε… εκχωρήσει στον Θόδωρο Τσουκάτο.
http://www.statesmen.gr
