Αντιπεριφερειάρχη Περιφερειακής Ενότητας Ηλείας
Εισαγγελία Αμαλιάδας
Αστυνομική Διεύθυνση Ηλείας
Τμήμα Τροχαίας Αμαλιάδας
ΑΤ Βάρδας
Γραφείο Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα
Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ.
Βάρδα 13 Απριλίου 2011
Θέμα: Απελπιστική η κατάσταση με την ηχορύπανση
Βάρδα, Κυριακή 20 Μαρτίου 2011 και ώρα 13.οο. Μια παρέα 7-8 νέα παιδιά νεαρής ηλικίας έχει στρατοπεδεύσει καταμεσής της Αγίου Νικολάου γύρω στα 100 μέτρα από την οικεία μου. Με 2-3 μηχανάκια οργώνουν την Αγίου Νικολάου με μεγάλες ταχύτητες και εκκωφαντικό θόρυβο καθώς οι εξατμίσεις τους είναι ειδικής επινόησης για να κάνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο θόρυβο. Δέκα λεπτά αργότερα είμαι με ταχυπαλμία, δυσφορία στο στήθος, σφίξιμο στο κεφάλι και την κρίση πανικού να με περιτριγυρίζει και εγώ να περπατώ τριγύρω στο σπίτι προσπαθώντας να σκεφτώ τα ένζυμα που εκκρίνει το μυκοπαράσιτο κατά την είσοδο στο παθογόνο αλλά και την συνθήκη των Βερσαλλιών μήπως και ξεγελάσω τον εγκέφαλο μου και ξεφύγω από την κρίση πανικού.
Βάρδα, Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011: ολόκληρη την ημέρα μηχανάκια με ειδικές για θόρυβο εξατμίσεις, μηχανές μεγάλου κυβισμού και αυτοκίνητα εφοδιασμένα με επίσης κατάλληλες εξατμίσεις που παράγουν ένα απόκοσμο βουητό, οργώνουν την Αγίου Νικολάου με υπερβολικές ταχύτητες (σαν οδηγός με 30ετη εμπειρία αντιλαμβάνομαι ότι συχνά αγγίζουν τα 100 με 130 χιλ ανά ώρα) και υποθέτω ολόκληρη την Βάρδα. Άλλη μια μέρα με ταχυπαλμία, δυσφορία στο στήθος, σφίξιμο στο κεφάλι και την κρίση πανικού να με περιτριγυρίζει. Κρίση πανικού, όποιος το έχει ζήσει μόνο αυτός καταλαβαίνει. Ένα άθλιο συναίσθημα, το συναίσθημα του θανάτου, νομίζεις ότι πεθαίνεις. Αλλά δεν είναι, γιατί όταν έρχεται εκείνη η ώρα ο εγκέφαλος μας πλημμυρίζει με νευροδιαβιβαστές και μας ξεγελάει με μια απίστευτη εφορία. Αυτό όμως δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα, και όταν συμβαίνει τρελαίνεσαι από τον πανικό και τον φόβο.
Βάρδα, Αγίου Νικολάου 48, κάθε μέρα: μηχανάκια μηχανές και αυτοκίνητα με ειδικά τροποποιημένες για θόρυβο εξατμίσεις, πλανόδιοι πωλητές με ντουντούκες, τρακτέρ, φορτηγά. Ένας συνεχής θόρυβος λόγω της συνεχούς κίνησης μικρών αυτοκινήτων με μεγάλη ταχύτητα αλλά και φορτηγών με μεγάλη ταχύτητα.
Ήταν το 1997 όταν έστειλα την πρώτη μου επιστολή για την ηχορύπανση και το αποτέλεσμα είναι προφανώς το ίδιο 14 χρόνια μετά. Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποι μας υποφέρουν από τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα με εξατμίσεις εκείνες τις κατάλληλες για θόρυβο, τους πλανόδιους με τις ντουντούκες, τα μπαράκια με την μουσική στη διαπασών, τους μεθυσμένους να τσακώνονται ξημερώματα στους δρόμους και τις πλατείες. Και η πολιτεία τι κάνει για όλα αυτά; ΤΙΠΟΤΕ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Στέλνει ένα περιπολικό, κάνει μια βόλτα, πιθανόν κάνει και ένα μπλόκο όπου γράφει δύο-τρεις και μετά χάνεται πάλι. Στάχτη στα μάτια το λένε στο χωριό μου.
Και ερωτώ: με πιο δικαίωμα και βάση ποιας λογικής με καταδικάζουν να βρίσκομαι στο έλεος νεαρών ανθρώπων αδιαμόρφωτης προσωπικότητας, λογικής και ηθικής; Με ποιο δικαίωμα με εγκαταλείπουν να βρίσκομαι επί σειρά ετών εξόριστος από το σπίτι μου και εσωτερικός μετανάστης για να μπορέσω να βρω κατάλληλες συνθήκες να γράψω την διδακτορική μου διατριβή και τα βιβλία μου; Με ποιο δικαίωμα με καταδικάζουν να βρίσκομαι 14 χρόνια υπό στρες με συνέπειες στην ψυχική και σωματική μου υγεία;
Είναι γνωστό (και όποιος ειδικός θέλει ας με αμφισβητήσει) ότι το χρόνιο στρες πυροδοτεί το οξειδωτικό στρες στον οργανισμό μας και αυτό με την σειρά του και με την πάροδο του χρόνου μπορεί να καταλήξει σε ολέθριες καταστάσεις όπως το φράξιμο των αρτηριών και η καρκινογένεση.
ΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΠΑΡΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΟΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΗΚΩ, ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ;
Έτσι λοιπόν, κατά την προσωπική και ταπεινή μου άποψη, όλοι αυτοί που διοικούν και κυβερνούν – δήμαρχοι, νομάρχες, αστυνόμοι, δικαστές, βουλευτές – είναι ένα σάπιο σύστημα που καταδικάζει σε σαπίλα ολόκληρη την κοινωνία. Είναι η βιωματική εμπειρία του εξευτελισμού και η σε αποθέωση μεγέθυνση της. Είναι όλοι εκείνοι που συστηματικά καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό και οδηγούν σε κατάρρευση τον τόπο με τις συνέπειες να είναι πλέον ορατές. Είναι όλοι εκείνοι που οδηγούν με τον ένα η τον άλλο τρόπο δυο εκατομμύρια Έλληνες σε ψυχοφάρμακα. Είναι όλοι εκείνοι που έφτασαν την Ελλάδα στο σημερινή κατάντια και οδηγούν νέα παιδιά και επιστήμονες στο εξωτερικό, γιατί απλά έχουν απηυδήσει, γιατί απλά σιχαίνονται που μένουν στο ελλάντα.
Κάθε φορά που θα οδηγήσω στην ελληνική ύπαιθρο – ειδικά Απρίλιο και Μάιο – ή θα βρεθώ για ένα καφέ στην Κουρούτα θα ενθουσιάζομαι και θα παθιάζομε με τον τόπο μου. Κάθε φορά που θα βρεθώ με φίλους διανοητικά υγιείς – και όχι σαν εσάς – θα μιλάμε για επιστήμες, φιλοσοφία, τον Αναξιμένη, τον Αναξίμανδρο, και το Κολοκοτρώνη θα ενθουσιάζομαι και θα παθιάζομε με τον τόπο μου. Αλλά και κάθε φορά που θα ακούω για ένα ακόμα τροχαίο – 15 νέα παιδιά έχουν χάσει την ζωή τους τα τελευταία τρία χρόνια στην περιοχή της βουπρασιας – για μίζες και το ΔΝΤ θα σιχαίνομαι που ζω εδώ σε αυτό τον τόπο του απολύτου εξευτελισμού.
Και ειλικρινα δεν καταλαβαινω πως γινεται και καθε Έλληνας δεν παθιάζεται με τον τοπο του; με την σκεψη και την λαχταρα να παει ο τόπος μπροστα; με την ιδεα της δικαιοσύνης και της ανάπτυξης; και επίσης ειλικρινα δεν καταλαβαινω πως γινεται και 2.519 χρονια πριν (μην το ψάχνετε, είναι ακριβώς τόσα) ένας εξεγερμένος αθηναϊκός λαός εφερε τον κλεισθενη στην εξουσια απαιτώντας το καλυτερο, χωρίς πανεπιστημια, ιντερνετ, ημαιηλ και φαξ, και σημερα με τοση ενημερωση είμαστε βαθια αποκτηνωμενοι και εξιηλιθιωμενοι πνευματικα;
ΒΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΝΑΝ ΚΛΕΦΤΗ ΝΑ ΡΥΘΜΙΣΕΙ ΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΣΟΥ; Εμείς εδώ στην Ελλάδα αυτό ακριβώς κάναμε, βάλαμε τους κλέφτες να ρυθμίσουν τα του οίκου μας. Η ψυχανωμαλία σε όλο της το μεγαλείο. Σε επιτελικές θέσεις, υποψήφιοι βουλευτές και υποψήφιοι για δήμαρχοι και περιφερειάρχες είναι κομματικά πρόσωπα. Κομματικά φερέφωνα που υπακούσουν πιστά στις κομματικές επιταγές και όχι στις ανάγκες της χώρας. Στόχος το βόλεμα, η μίζα, η εξυπηρέτηση του δικού μας ανθρώπου, το κουκούλωμα του επίορκου, το καπέλωμα αξιοκρατίας και δικαιοσύνης και όχι η πρόοδος, η ανάπτυξη και ο πολιτισμός, πράγματα που επιτυγχάνονται με την αξιοκρατία εν πρωτοις και την διαφάνεια και τον έλεγχο σε δεύτερη φάση.
Γι αυτό λοιπόν και επειδή εγώ προσωπικά δεν έχω τα απαραίτητα χρήματα να μετακινηθώ κάπου αλλού, αργά ή γρήγορα θα είμαι ο Νο 2.000.735 Έλληνας που θα παίρνει ψυχοφάρμακα (λόγω του στρες από την ηχορύπανση).
Φάνης Α. Τσαπικούνης
Συγγραφέας
Πτυχιούχος Τμήματος Γεωπονίας ΑΠΘ
Διδάκτωρ Τμήματος Βιολογίας ΠΠ
