Στην ‘‘ανατριχιαστική’’ φάβα αναφέρονται πολλές αναρτήσεις η οποία σερβίρετε πλέον συχνότατα ως το μόνο κύριο πιάτο, που πετιέται όμως από το σύνολο των φοιτητών (τυχαίο, δε νομίζω). Από πού και ως που προέκυψε η πακιστανική φάβα και όχι η φασολάδα, οι φακές και τα ρεβίθια; Φαίνεται θα είναι υπερυψηλής διατροφικής αξίας τρόφιμο!
Ο λόγος μάλλον ένας. Τελείωσαν τα φράγκα.
Τι κάνουμε λοιπόν; Παρατάμε τις σπουδές λόγω υπερβολικού κόστους ή σοφιζόμαστε κάποιες λύσεις μπας και τη βγάλουμε καθαρή.
Προτείνω να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τις λέσχες οι φοιτητές κάτω από την καθοδήγηση ενός έμπειρου μάγειρα. Ήδη με τόσες τηλεοπτικές εκπομπές μαγειρικής κοντεύουμε να γίνουμε όλοι μας μάγειροι δοκιμάζοντας τόσες συνταγές.
Ο μάγειρας λοιπόν μπορεί να εκπαιδεύσει μια εθελοντική ομάδα φοιτητών τόσο θεωρητικά όσο και επιτόπου με πρακτική άσκηση, ώστε να αποκτήσουν επαγγελματικές γνώσεις στη μαγειρική, στον έλεγχο και στη συντήρηση των τροφίμων, στην οργάνωση της λέσχης, κτλ.
Οι εκπαιδευμένοι φοιτητές στη συνέχεια μπορούν να εργάζονται για λίγες ώρες στις λέσχες, στη προετοιμασία του φαγητού, στο σερβίρισμα, κτλ.
Εξυπακούεται ότι θα δημιουργηθούν πολλές ομάδες που θα εναλλάσσονται και συνεχώς θα ανανεώνονται από νέους φοιτητές, όπως επίσης και ότι μπορούν να θεσπιστούν και ορισμένα κίνητρα.
Τα οφέλη πολλά.
Πρώτα θα αποκτήσουν οι φοιτητές μια δεύτερη ειδικότητα, γνώσεις και εμπειρίες που σίγουρα θα εφαρμόσουν στα σπίτια τους, αλλά και ένα πρόσθετο εφόδιο εργασίας όταν υπάρξει ανάγκη.
Δεύτερο θα ελέγχουν από μέσα τις προμήθειες τροφίμων, το κόστος, την ποιότητα, τη συντήρηση και την καθαριότητα
Τρίτο θα κάνουν μεγάλες οικονομίες από τη μείωση του προσωπικού με απώτερο στόχο την ενίσχυση και βελτίωση των συσσιτίων τους.
Και όταν βγούμε από την οικονομική κρίση βλέπουμε…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
